Premium
Roxane van Iperen: “Veel vrouwen worden opgevoed met het idee dat ze altijd loyaal moeten zijn”
Premium
In haar Boekenweekessay belicht schrijfster Roxane van Iperen (44) de gevaren van groepsdruk en laat ze zien hoe belangrijk het is om je geweten te volgen. “Ik zou willen dat mensen vaker zelfstandig denken en hun eigen pad kiezen.”
Wie is Roxane?
Roxane (1976) studeerde rechten aan de Universiteit van Amsterdam en volgde een beroepsopleiding advocatuur. Na jaren als jurist te hebben gewerkt, begint ze in 2014 als columnist voor glossy magazine Jackie. Daarna schrijft ze onder andere voor Vrij Nederland, Het Financieele Dagblad, Het Parool, De Morgen, De Correspondent, en Follow the Money. In 2016 verschijnt haar debuutroman Schuim der aarde, in 2018 ’t Hooge Nest. Roxane is getrouwd en heeft een dochter en twee zonen.
Schrijver Tommy Wieringa had al iets in zijn bureaula liggen op het moment dat hij werd gevraagd het Boekenweekgeschenk te schrijven. Hoe zat dat bij jou?
“Ik had niets paraat, maar een onderwerp bedenken is voor mij nooit een probleem. Het boekenweekthema van dit jaar is tweestrijd, en ik wist al snel dat ik het wilde hebben over onder welke omstandigheden je je eigen geweten opzij zet om dat van de groep over te nemen. Met dat thema ben ik mijn hele carrière al bezig.
En daarbij dacht ik meteen aan Romeo Dallaire, de VN-commandant die met lede ogen moest toezien hoe de bevolking in Rwanda werd afgeslacht. Terwijl de VN uit lijfbehoud vertrok, bleef Dallaire daar achter. De versterking waar hij constant om vroeg, kwam niet. De beelden van honderdduizenden mensen die op beestachtige wijze werden vermoord, hebben hem voor het leven getraumatiseerd. Toch bleef hij, hij weigerde de Rwandezen in de steek te laten. Dat heeft zo veel indruk op mij gemaakt, dat iemand zijn eigen standpunt zo trouw blijft en zich niet conformeert aan het denken van de groep waartoe hij behoort.
Met dit boek wilde ik mensen zoals Dallaire graag eren, én de slachtoffers van die genocide. Feit is dat er kortgeleden een volkerenmoord plaatsvond, die op bijna leugenachtige wijze ons collectieve geheugen is ingegaan. Want wij denken dat wat daar is gebeurd niets met ons te maken heeft. Maar dat is niet zo, de Hutu’s en de Tutsi’s leefden altijd vreedzaam samen tot er tijdens de Belgische overheersing een strikte scheiding werd aangebracht tussen de bevolkingsgroepen. En toen dat explodeerde, hebben westerse landen hun handen ervan af getrokken.”
Zegt dat iets universeels over ons als mens?
“Ja. Of je nou kijkt naar de Tweede Wereldoorlog of naar een dictatuur als die van Bolsonaro in Brazilië, steeds weer komt het neer op de vraag: hoe verhoud je je tot de gemeenschap waartoe je behoort en tot de daar heersende verwachtingen? Relatietherapeut Esther Perel zegt dat er in principe twee groepen vrouwen zijn.
Verder
lezen?
Dit is een Premium-artikel. In Libelle Premium vind je onze beste artikelen en video’s. Probeer nu 2 weken gratis!
- Toegang tot unieke artikelen, breipatronen en iedere dag een nieuwe puzzel!
- 100% advertentie-vrij
- Abonnees van het Libelle tijdschrift krijgen 50% korting
€2,99
per maand
of Inloggen
