Tessel mag Robert ophalen uit het ziekenhuis: “En nu?”
Premium
Elke keer wanneer ik Robert opzocht in dat grijze gebouw aan de rand van de stad en door de gangen liep keek ik of ik het magere meisje zag dat van een gebouw was gesprongen en in haar rolstoel was gevoerd door haar moeder.
Soms zag ik haar samen met haar ouders, soms keek ze in haar eentje tv in de huiskamer. Altijd keek ze ondoorgrondelijk, gespeend van elke emotie. Ik vroeg me af wart ze voelde. Spijt? Opluchting? Of voelde ze niks mee, murw geslagen en suf gespoten? Op een dag was ze verdwenen. Overgeplaatst naar een andere afdeling hoorde ik.
Robert zelf bleef vooral op zijn kamer. Hij was bang voor een grote man die vaak schreeuwend door de gangen liep en die het op hem voorzien leek te hebben. Ook met de rest van de bewoners had hij nauwelijks contact. De meeste zaten de hele dag landerig in de huiskamer voor de televisie die de hele dag aanstond of verscholen zich in hun kamer.
Verder
lezen?
Dit is een Premium-artikel. In Libelle Premium vind je onze beste artikelen en video’s. Probeer nu 2 weken gratis!
- Toegang tot unieke artikelen, breipatronen en iedere dag een nieuwe puzzel!
- 100% advertentie-vrij
- Abonnees van het Libelle tijdschrift krijgen 50% korting
€2,99
per maand
of Inloggen
