Dagboek Maud 42: "Ze ziet er zo eenzaam uit dat ik er misselijk van word"

Dagboek Maud 43: “Ze ziet er zo eenzaam uit dat ik er misselijk van word”

Premium

Juliet en Maud hebben de afgelopen dagen samen voor hun moeder gezorgd die net uit het ziekenhuis is.

De geur van te lang gekookte boontjes slaat ons in het gezicht als we via twee beveiligde deuren op de gesloten afdeling van het zorgcentrum komen. Juliet rijdt de rolstoel met onze moeder naar de balie. Ik zie dat mama probeert te bevatten waar ze is beland. “Welkom!” zegt de stevige vrouw achter de desk. “Ik verwachtte u al. En u bent Babs, toch?”

“Jazeker”, zegt mama plots daadkrachtig. Ze wil zelfs overeind komen om een hand te geven.

“Blijft u toch lekker zitten, mevrouw!”, zegt de vrouw, die zich voorstelt als Loretta. “Op zich mag ze er wel uit hoor”, zeg ik. “Wat beweging is goed voor je, mam.”

Met mama tussen ons in lopen we langzaam achter Loretta aan die ons een rondleiding geeft. “Hier is de gemeenschappelijke ruimte.” Er klinkt vrolijke salsamuziek en er worden slingers opgeruimd door een paar medewerkers. “We hebben net de Spaanse week achter de rug, met tapas en sangria. Gelachen joh!” Energiek loopt ze verder. “We hebben als het ware verschillende woongroepen”, legt ze uit. “Elke woongroep bestaat uit acht à negen bewoners. Komt u maar verder.” Met een pasje opent ze een deur die toegang geeft tot een woongroep. “De groepen hebben allemaal een eigen naam, dit is het Kwebbelnest. Begrijpt u dat, Babs? Hier wordt wat afgekwebbeld!” Loretta lacht hard.