PREMIUM
Raarste Ruzies: “Als mijn kinderen daar hebben gelogeerd stinken ze naar rook. Walgelijk!”
Iedere week deelt een lezeres de raarste ruzie die ze ooit heeft gehad. Dit keer vertelt Jorien (46) over de oom en tante van haar kinderen: “Toen ik ze vroeg om niet te roken waar mijn kinderen bij zijn, werden ze kwaad. Hun huis, hun regels.”
“Mijn man heeft een jonger broertje. Hij en zijn gezin staan bekend als de aso-kant van de familie. Dat weten zij natuurlijk niet, maar zo wordt er achter hun rug om over ze gesproken. Stiekem ben ik het daar wel mee eens. Natuurlijk moet iedereen zelf weten wat-ie draagt, doet en leuk vindt, en dat geldt ook voor hen. Maar er is één ding waar ik me kapot aan erger: ze roken ontzettend veel.
Meer dan een pakje per dag
We zijn nooit heel close geweest, maar kwamen wel altijd met verjaardagen bij elkaar over de vloer. Mijn zwager en zijn vrouw roken meer dan een pakje sigaretten per dag. Als je dan thuis kwam van zo’n verjaardag, stonk alles naar rook. Vreselijk! Toen we nog geen kinderen hadden, maakte ik me daar minder druk om, maar dat is nu wel anders.
Nichtjes en neefjes
Toen onze kinderen nog heel jong waren, zijn we nauwelijks bij mijn zwager thuis geweest. Dat kwam met name door hun rookgedrag. Ik ga echt niet met een baby in die lucht zitten. Inmiddels zijn mijn kinderen 8 en 10 en mijn zwager heeft ook twee kinderen die iets jonger zijn. Die vier kids hebben elkaar helemaal ontdekt.
Logeerpartijtjes
Natuurlijk is het leuk dat die neefjes en nichtjes close met elkaar zijn, maar tegenwoordig willen ze ook bij elkaar logeren. Bij ons thuis is dat geen probleem, maar dáár wil ik ze eigenlijk echt niet hebben. Ik wil niet dat mijn kinderen een weekend lang in een huis doorbrengen waar het blauw staat van de sigarettenrook. Toen mijn kinderen laatst werden opgehaald door mijn zwager voor een dagje dierentuin werd er zelfs in de auto gerookt. Ik vind het zo smerig!
Een lange tijd vond ik dat ik daar niks van mocht zeggen. Het is hun huis, hun leven. Ze mogen daar doen wat ze willen en het is aan mij of ik er langs wil komen of niet. Maar nu mijn kinderen daar willen logeren is het een ander verhaal. Ik wil namelijk wél dat mijn kinderen hun nichtjes blijven zien. Daarom besloot ik toch iets te zeggen.
Confrontatie
Toen ik op een middag mijn kinderen kwam ophalen, en ik alleen met mijn zwager stond te wachten in de gang, greep ik mijn moment. Het stond op dat moment weer blauw van de rook in de huiskamer. “Ik vind het vervelend om erover te beginnen, maar ik vind het best onprettig dat er zoveel gerookt wordt waar mijn kinderen bij zijn. Je leest namelijk hoe ontzettend schadelijk dat is”, begon ik.
Niet gerustgesteld
Mijn zwager reageerde kalm, maar niet erg begripvol: “Wij roken nou eenmaal, en het is ons huis.” Ik vroeg hem of ze misschien buiten konden roken als mijn kinderen er waren. Hij mompelde dat hij wel ging proberen om er op te letten. Niet heel geruststellend, vond ik.
Stank voor dank
Later bleek dat hij zijn vrouw had verteld over mijn verzoek en dat ze behoorlijk kwaad is geworden. Mijn zwager heeft daarna mijn man opgebeld. Blijkbaar durfde geen van beide het gesprek met mij aan te gaan. “Als ze daar zo’n mening over hebben, dan brengen ze de kinderen hier toch lekker niet meer naartoe”, zou mijn schoonzus hebben gezegd. Ze vond me ondankbaar, omdat zij vaak leuke uitstapjes met mijn kinderen doen, en ik vervolgens over hun rookgedrag klaag. “Dan hoeft ze dat ook niet meer te verwachten”, had ze geroepen. En “stank voor dank”, wat ik in dit geval best ironisch vond.
Niks veranderd
Inmiddels is de boel gesust, maar er is niks veranderd. Ik heb besloten mijn kinderen daar toch gewoon over de vloer te laten komen, ze vinden het immers zo leuk met hun nichtjes. En dat gerook? Dat gebeurt nog steeds. Ik weet dat er iets van zeggen niks oplevert, dus ik probeer het naast me neer te leggen. Al vind ik de rooklucht als ik de logeertassen uitpak iedere keer weer vreselijk irritant.”
Jouw raarste ruzie
Heb jij ook zo’n verhaal? Vertel ons over jouw raarste ruzie door onderstaand formulier in te vullen en wie weet verschijnt het binnenkort op Libelle.nl. We vragen je om het verhaal zo uitgebreid mogelijk te vertellen. Het mag uiteraard anoniem.