Raarste Ruzies: “De midlifecrisis van mijn man verpest ons fijne huwelijk”

“Als stel genoten we altijd van de simpele dingen. Een heerlijk avondje samen op de bank met een borrelplank, een lange wandeling door het bos, schouder aan schouder een goed boek lezen. Meer hadden we niet nodig en in ruim twintig jaar huwelijk was van sleurgevoel nooit sprake. Toen onze kinderen uit huis gingen, voerden we gesprekken over het zogenoemde ‘empty nest syndroom’. Al gauw concludeerden we dat dit niet aan ons besteed is. Het leek ons juist heerlijk, die rust in huis.

Weinig vrienden

Ik had dan ook nooit verwacht dat mijn man in een half jaar tijd compleet zou omslaan. Ik denk dat hij last heeft van een midlifecrisis, ik herken hem soms niet meer terug. Ik weet nog heel goed wanneer het begon. We zaten samen op de bank toen hij ineens zei dat hij vond dat wij weinig vrienden hebben. Dat klopt ook, onze vrienden zijn op één hand te tellen. Mijn man was daar natuurlijk zelf bij, maar nu ineens leek het hem een goed idee om die vriendengroep eens flink uit te breiden. Zelf had ik daar geen behoefte aan, maar ik ben de moeilijkste niet. Verbaasd was ik wel. ‘Prima joh, dan ga jij toch vrienden maken’, reageerde ik.

Darttoernooien en biljartavonden

Ik had nooit kunnen voorzien hoe serieus hij dat nam. Steeds vaker dook hij de plaatselijke kroeg in, onder het mom van ‘nieuwe sociale contacten ontmoeten’. Ineens was hij ontzettend op de hoogte van allerlei evenementen die in onze buurt werden georganiseerd. Onze gezamenlijke agenda stond plotseling vol met darttoernooien en biljartavonden. Nog steeds vond ik dat prima. Ik ging zelden mee en genoot nog even veel van een goed boek op de bank, ook al deed ik dat nu vaker in mijn eentje.

Dat buikje zat er al jaren

Mijn man verraste me opnieuw toen hij liet weten een abonnement op de sportschool te overwegen. Zijn buikje - dat hij naar mijn weten al zeker 15 jaar heeft - begon hem ineens te irriteren. Weer liet hij het niet alleen bij woorden. Dat abonnement kwam er diezelfde week en ineens verdween hij vier avonden per week naar de sportschool. Nu begon het toch aan me te knagen, ik zag mijn man plots nog maar héél weinig.

Mannenvakantie

Toen ik dat tegen hem uitsprak, wist hij het goed gemaakt: hij zou zijn nieuwe vrienden wel een keertje mee naar huis nemen. Dan zat ik niet alleen en kon ik ze ontmoeten. Voor ik het wist zaten er drie luidruchtige kerels op mijn bank. Ze hadden de grootste lol en er werden liters bier gedronken. Op een gegeven moment kwamen de echtgenotes van de twee heren ter sprake. Het werd een hele klaagzang en daar ging mijn bloed van koken. ‘Daarom ben ik zo blij met onze kroegenavonden’, zei een van de kerels. ‘Hoe minder ik thuis ben, hoe beter.’ Ik keek naar mijn man. Zou hij er hetzelfde over denken? ‘Weet je wat ik zo fijn vind aan Tanja?’, vroeg mijn man aan de andere kerels. ‘Zij geeft me alle vrijheid.’ Nee, jij néémt alle vrijheid, dacht ik, maar ik hield mijn mond. ‘Als ik een week met jullie op mannenvakantie zou willen, zou ze dat geen probleem vinden’, riep hij. Tot mijn grote verbazing zagen de andere twee zo’n mannenvakantie wel zitten en werden er meteen plannen gemaakt.

Het hoge woord

De kerels hadden de deur net achter zich dichtgetrokken, toen ik uit mijn slof schoot. Alles kwam eruit. ‘Ik vind het vreselijke types, ze praten ontzettend oneerbiedig over hun vrouw, en zo’n vakantie zie ik helemaal niet zitten. Je vraagt helemaal niet hoe ik me erbij voel, je doet maar gewoon!’, riep ik in tranen. Ook liet ik hem weten wat ik al maandenlang dacht: ‘Je hebt gewoon een midlifecrisis, en ik vind je er niet leuker op geworden!’ Ik bleek een verkeerd moment te hebben gekozen voor mijn tirade, want na al die biertjes was mijn man niet meer in staat tot een goed gesprek. Hij lachte het weg, ontkende de midlifecrisis en ging naar bed. Binnen een minuut hoorde ik hem snurken. Ik deed die nacht geen oog dicht. Het was de eerste keer in jaren dat we ruzie hadden. Ik voelde me vreselijk.

Een fase of niet?

De volgende dag kwam dat gesprek er wel, maar mijn man bagatelliseerde de boel behoorlijk. Die vakantie zou er helemaal niet komen, dat was maar een grap geweest. En dat lelijke geklets over hun vrouwen? Gewoon mannenpraat, daar moest ik me niks van aantrekken. De kerels kwamen nooit meer bij ons over de vloer, maar dat drukke sociale leven heeft mijn man nog steeds. Stiekem hoop ik nog altijd dat het allemaal een fase is, en dat de rust snel wederkeert.”

Jouw raarste ruzie

Heb jij ook zo’n verhaal? Vertel ons over jouw raarste ruzie door onderstaand formulier in te vullen en wie weet verschijnt het binnenkort op Libelle.nl. We vragen je om het verhaal zo uitgebreid mogelijk te vertellen. Het mag uiteraard anoniem.