Raarste Ruzies: “Door mijn maagverkleining verloor ik 50 kilo én mijn beste vriendin”

“Linda en ik leerden elkaar kennen op de middelbare school. We waren allebei te zwaar en werden daarom gepest. Natuurlijk was het pesten afschuwelijk, maar ik zie mijn middelbare schooltijd niet als een vreselijke tijd, en dat komt door haar. Linda en ik hadden elkaar. Ondanks alles hadden we ontzettend veel lol samen. Ze sleepte me er echt doorheen. Als ik haar niet had gehad, was alles heel anders gelopen.

Overgewicht als verbindende factor

Na de middelbare school kozen we allebei voor een andere studie, maar we bleven vriendinnen. Ons overgewicht bleef onze verbindende factor. Met niemand durfde ik zo vrij te praten over mijn verdriet als met haar. Ik haatte mijn lijf. Voor mijn gevoel plaatste mijn gewicht me buiten de maatschappij. En ik zag het bovendien als de reden waarom ik nog geen relatie had. Linda begreep dat. Zij baalde ook van haar lijf, maar leek toch altijd meer vrede te hebben met haar situatie dan ik. Waar ik poging na poging deed om af te vallen, deed zij dat niet. De ene keer geloofde ik dat zwemmen mijn weg naar een slank lichaam zou zijn, dan was ik weer gevallen voor een nieuw dieet. Linda was daar niet gevoelig voor. Ze hield nou eenmaal van lekker eten, vond ze, en van sporten werd ze doodongelukkig. Dan maar dik.

Ik koos voor een maagverkleining

Inmiddels ziet mijn leven er heel anders uit: ik heb al jaren een relatie en een zoontje van 10. De kilo’s bleven. Vooral vanwege mijn kind besloot ik in 2019 het roer om te gooien. Ik wilde een fitte, energieke moeder voor hem kunnen zijn. Dat verdient hij. Na lang wikken en wegen -en veel gesprekken met artsen en mijn partner - besloot ik voor een maagverkleining te gaan. Het was een ontzettend zwaar traject, maar inmiddels ben ik ruim 50 kilo kwijt. Vorig jaar heb ik ook een buikwandcorrectie ondergaan om van overtollig vel af te komen. Ik kan nu zeggen dat ik gelukkiger ben met mijn lijf dan ooit. De afgelopen jaren waren heel heftig, want deze ingrepen zijn écht niet niks, maar toch zou ik het zo weer doen.

Het begin van het einde

Helaas ben ik in deze periode niet alleen 50 kilo kwijtgeraakt, maar ook mijn vriendschap met Linda. Al vanaf het moment dat ik haar vertelde dat ik voor een maagverkleining koos, liep het stroef tussen ons. Ik was enthousiast over mijn keuze en keek met veel optimisme naar de toekomst, maar het lukte haar niet om daarin mee te gaan. ‘Ik zou zoiets ook wel willen, maar ja...’, zuchtte ze dan. ‘Doe dat dan!’, moedigde ik haar aan, maar ze had altijd wel een excuus. ‘Ik heb die financiële middelen niet’, ‘Had ik maar een partner die me daarin steunde’ of ‘Ik laat niet graag ik me snijden’. Soms vertelde ze me over mensen waarbij een maagverkleining niet goed had uitgepakt, verhalen die ik natuurlijk helemaal niet wilde horen!

De afstand tussen ons groeide

Na de operatie had ik verwacht dat Linda er voor me zou zijn, maar ik hoorde weinig van haar. Ik kreeg een kaartje met ‘sterkte’ erop, daar bleef het bij. Achteraf gezien denk ik dat ze het te confronterend vond. Ik deed iets wat zij misschien ook wel wilde, maar niet durfde. Op dat moment deed het pijn om in die pittige periode zoveel afstand tussen ons te voelen. En sinds het beter met me gaat, is die afstand alleen maar groter geworden.

Ze vindt me veranderd

Het eerste échte lange gesprek dat we hadden, was ruim een jaar na mijn operatie. Ik ging het gesprek gekwetst in en wilde haar vertellen dat ik me in de steek gelaten voelde. Dat overviel haar, maar ze leek het te begrijpen en bood haar excuses aan. Wat me niet zinde is dat ze - toen ik haar vertelde hoe mijn herstel verliep - vooral leek te vissen naar negativiteit. Alsof ze wilde horen dat ik het niet volhield en dat ik helemaal niet zoveel afviel als gehoopt. Toen ik haar vertelde dat het tegendeel waar was, kon ze het niet opbrengen om daarop enthousiast te reageren. ‘Ben je wel blij voor me?’, vroeg ik haar. ‘Natuurlijk!’, zei ze. ‘Je bent gewoon zo... veranderd.’

Het zou niet de laatste keer worden dat ze dat tegen me zei. Ons contact verwaterde snel en iedere keer als ik haar vroeg waarom ze de boot afhield, zei ze dat ik veranderd was. En natuurlijk had ze gelijk. Ik was ook veranderd. Ik voelde me fit, gezond en gelukkig en had meer energie dan ooit tevoren. ‘Vond je me leuker toen ik dik en ongelukkig was?’, vroeg ik haar op een dag. Toen kwam het hoge woord eruit. Ze was blij voor me, zei ze, ‘maar we hebben niks meer gemeen.’ Tot op de dag van vandaag doen die woorden me pijn, maar ik heb haar losgelaten. Als ik moet kiezen tussen mijn geluk en onze vriendschap, dan kies ik voor mijn geluk.”

Jouw raarste ruzie

Heb jij ook zo’n verhaal? Vertel ons over jouw raarste ruzie door onderstaand formulier in te vullen en wie weet verschijnt het binnenkort op Libelle.nl. We vragen je om het verhaal zo uitgebreid mogelijk te vertellen. Het mag uiteraard anoniem.