Raarste Ruzies: “Mijn vriendin is weduwe en begrijpt niet dat ik in mijn huwelijk ook eenzaam ben”

“Mijn man en ik zijn al samen sinds we nog tieners waren. Ons hele leven hebben we met elkaar doorgebracht. We hebben kinderen en kleinkinderen mogen krijgen. Ik prijs mezelf daarmee erg gelukkig. Toch voel ik me vaak niet gelukkig. Een gevoel van eenzaamheid overvalt me regelmatig en dat gebeurt altijd op de momenten dat ik samen met mijn man ben.

Eenzaamheid

Onze relatie is al tijden niet meer goed. De diepgaande gesprekken die ik voer met vriendinnen, collega’s en mijn dochters, heb ik met mijn man niet. Sterker nog: wanneer ik probeer om eens een wat langer gesprek met hem te voeren, laat hij vaak zijn irritatie blijken. Dan wil hij televisie kijken of de krant lezen, en heeft hij liever dat ik mijn mond houd. Die afwijzing doet keer op keer zeer. Laatst ben ik zelfs een keer in tranen uitgebarsten.

Pijnlijke wandeling

Ik had mijn man zover gekregen om samen te gaan wandelen, maar al gauw liep hij meters voor me uit. Ik loop niet zo snel, en kon hem niet bijbenen, maar mijn man liep stug door en keek niet achterom. Wat voelde ik me alleen. De afstand tussen ons was ineens zichtbaarder dan ooit. De tranen biggelde over mijn wangen. Pas toen hij weer bij onze voordeur aankwam, bleef hij stilstaan om me op te wachten. Snel veegde ik mijn tranen weg. Hij zei geen woord.

Ruzie met een goede vriendin

Ik schrijf niet naar deze rubriek om te vertellen over de problemen tussen mij en mijn man, maar om te vertellen over de ruzie die ik hier onlangs over had met een van mijn beste vriendinnen. Zij is weduwe, haar man overleed vier jaar geleden. Als iemand het gevoel van eenzaamheid kent, is zij het wel, dacht ik. Ik besloot mijn hart bij haar te luchten.

Anders dan verwacht

Ik had verwacht dat ze verbaasd zou zijn, ik had haar immers nog nooit over mijn huwelijksproblemen verteld. Ook had ik verwacht dat ze me begreep en me zou steunen. Bij voorbaat verheugde ik me op de knuffel die ze me zou geven en hoe opgelucht ik me zou voelen als ik erover had gepraat. Het liep alleen anders.

Geen reactie

Ik zat bij haar op de bank toen ik vertelde hoe ontzettend eenzaam en alleen ik me vaak voelde. Mijn vriendin keek me zwijgend aan. Ik vertelde over het gebrek aan gesprekken, hoe geïrriteerd mijn man tegen mij kan doen en de wandeling van laatst. Nog bleef ze stil. Ik verwachtte een reactie, maar die kwam niet, dus bleef ik door praten. Ik kreeg zelfs een brok in mijn keel. Maar de knuffel waar ik zo op hoopte, die gaf ze me niet.

Kwaad

‘Waarom zeg je niks?’ vroeg ik haar uiteindelijk. Direct hoorde ik de boosheid in haar stem. ‘Hoe durf je tegen mij te beginnen over eenzaamheid? Je hebt een man, je hebt kinderen en kleinkinderen. Ík ben alleen. Ík ben mijn man verloren. Jij weet helemaal niet hoe het is om alleen te zijn’, viel ze kwaad tegen me uit.

Ondankbaar

Geschrokken legde ik haar uit dat je binnen een huwelijk ook eenzaam kunt zijn en dat ik dacht dat zij dat wel begreep. ‘Wat ben jij ondankbaar! Ik zou er alles voor doen om mijn man weer terug te krijgen. Jij hébt een man’, blies ze me toe. Verdrietig bood ik mijn excuses aan en zei ik dat ze gelijk had.

Alleen

Eenmaal thuis heb ik ontzettend hard gehuild. Niet alleen het gevoel van eenzaamheid doet pijn, maar ook de gedachte dat dit gevoel er niet mag zijn. Dat maakt dat ik me meer alleen voel dan ooit.”

Jouw raarste ruzie

Heb jij ook zo’n verhaal? Vertel ons over jouw raarste ruzie door onderstaand formulier in te vullen en wie weet verschijnt het binnenkort op Libelle.nl. We vragen je om het verhaal zo uitgebreid mogelijk te vertellen. Het mag uiteraard anoniem.