Raarste Ruzies: “Na die ruzie fluisterde mijn schoonmoeder dat ze me niet meer wilde zien”

“Mijn schoonmoeder en ik zijn al bijna twintig jaar in elkaars leven. We hebben altijd een vrij goede band gehad. We lopen de deur niet bij elkaar plat, maar het contact is vriendelijk en onenigheid is er zelden. Bovendien kunnen mijn man en ik altijd bij mijn schoonouders terecht als we oppas voor de kinderen nodig hebben. Ontzettend waardevol vind ik dat. Mijn schoonmoeder heeft wel één eigenschap waaraan ik me vreselijk stoor. Naarmate ze ouder wordt - ze loopt inmiddels richting de 70 - wordt deze eigenschap erger en erger: ze is een enorme hypochonder.

Schoonmoeder met hypochondrie

Als mijn schoonmoeder ergens een pijntje heeft, denkt ze meteen het ergste. Ze is dan ook een paar keer per maand bij de huisarts te vinden. Natuurlijk is het goed om alert te zijn als je ouder wordt, maar ze slaat compleet door. Elke keer als we haar zien, heeft ze wel weer iets waarover ze zich ontzettende zorgen maakt. Een bobbeltje, een knobbeltje, een vlekje. Laatst had ze zich in haar hoofd gehaald dat haar haren met bosjes tegelijk uitvielen. Toen we mijn schoonvader ernaar vroegen, zei hij dat hij er niks van merkte. Sowieso merken we aan hem dat hij haar relaas met een korreltje zout neemt. Al de keren dat ze zich door een arts binnenstebuiten liet keren, bleek ze namelijk kerngezond. Hij laat haar dus maar kletsen, maar ik weet dat hij af en toe best last heeft van de hypochondrie van zijn vrouw. Vooral in coronatijd leefden ze een heel geïsoleerd leven, veel meer dan nodig, omdat zij ervan overtuigd was dat het niet goed zou aflopen als ze corona zou krijgen. Die periode heeft haar angst om ziek te worden behoorlijk bij haar aangewakkerd.

Ergernissen

Ik begrijp best dat het angstig is om ouder te worden en je te beseffen dat je lichaam je zomaar in de steek kan laten. Ik wil haar gevoel dan ook helemaal niet bagatelliseren. Toch veroorzaakt haar hypochondrie een boel ergernissen. Zo is ze de laatste tijd nauwelijks nog beschikbaar om op te passen op de kinderen. Niet erg natuurlijk, ze is ons niks verplicht, maar vaak zegt ze pas heel last minute af, waardoor wij met de gebakken peren zitten. En de reden is altijd zo’n klein kwaaltje dat ze in haar hoofd opblaast tot iets heel groots. Sowieso loopt ze er de laatste tijd bij alsof ze 85 is, in plaats van 69. Ze strompelt door het huis en zucht, steunt en klaagt aan één stuk door.

Pijnlijke reactie

Laatst schoot een opmerking van haar compleet bij mij in het verkeerde keelgat en kregen we een pittige woordenwisseling. Mijn vader is ernstig ziek en kreeg onlangs een slechte uitslag. Toen we op de koffie waren bij mijn schoonouders vertelde ik ze met tranen in mijn ogen over dit slechte nieuws. De ogen van mijn schoonmoeder werden groot toen ik het vertelde. ‘Waar zit die pijn bij hem precies? Wat was voor hem het eerste signaal? Wat zijn de symptomen van dit type kanker?’, ze vuurde de ene na de andere vraag op me af. Niet omdat ze zo meeleefde met mijn vader, maar om zichzelf! ‘O ja, zie je nou dat je daar niet te lang mee moet doorlopen! Ik heb dat ook, ik ga vanmiddag gelijk een afspraak bij de dokter maken’, riep ze direct, om vervolgens lang uit te wijden over de pijntjes die ze nu weer allemaal had. Op dat moment ervoer ik dat als zó egoïstisch en ik voelde me zó niet gesteund, dat ik er wel iets van moest zeggen: ‘Nou, ik denk dat het met jou allemaal wel meevalt, hoor. Als je ook terminaal ziek was, dan had je er wel anders bij gezeten’, brieste ik. ‘Dat is heel gevaarlijk, wat je nu zegt. Je zal je wel schuldig voelen, als achteraf blijkt dat ik wél iets heb’, antwoordde mijn schoonmoeder kwaad. ‘Ach, jij denkt iedere week dat je iets anders hebt. Het enige waar je écht last van hebt, is hypochondrie!’

Geen spijt

Na dit verhitte gesprek gingen we gauw naar huis. De sfeer was namelijk behoorlijk bekoeld en mijn schoonmoeder wilde de keuken niet meer uitkomen. Mijn man zat er al die tijd zwijgend tussen. In de auto zei hij dat zijn moeder tegen hem had gefluisterd dat ze mij voorlopig niet wilde zien. Prima, dacht ik op dat moment, maar zo liep het niet. Een week later stond ze alweer op de stoep, om op te passen. En weet je wat me opviel? Ze liep er ineens een stuk energieker bij! En sindsdien hebben we ook niks meer gehoord over kwaaltjes, huisartsbezoeken en ander geklaag. Het lijkt er dus op dat onze aanvaring haar aan het denken heeft gezet. Stiekem heb ik er dus helemaal geen spijt van, dat ik zo tegen haar ben uitgevallen. Dit was misschien wel precies wat ze moest horen.”

Jouw raarste ruzie

Heb jij ook zo’n verhaal? Vertel ons over jouw raarste ruzie door onderstaand formulier in te vullen en wie weet verschijnt het binnenkort op Libelle.nl. We vragen je om het verhaal zo uitgebreid mogelijk te vertellen. Het mag uiteraard anoniem.