Raarste Ruzies: “Uit frustratie gaf ze mijn hond een schop”

“Met een fulltime baan en drie kinderen horen hectische dagen bij mijn leven. We hebben ook nog twee honden die de nodige aandacht vragen én uitgelaten moeten worden. Nu is dat met een gezin van vijf meestal geen probleem, er is vaak wel iemand die dat even kan doen. Toch zitten er van die dagen bij waarop niemand tijd heeft. En ja, dan ben ik meestal de sjaak.

Snelle wandeling

Zo ook die ene dag. Ik was net thuis van mijn werk en moest alweer bijna de deur uit om een van de kinderen op te halen, toen twee hondensnuitjes me hoopvol aankeken. Oké dan, tien minuutjes lopen kon nog wel. Gehaast griste ik mijn jas van de kapstok en pakte ik m’n sleutels. Eenmaal buiten bleek dat het wandelingetje net op tijd kwam: de beesten deden gelijk hun behoeften. Kak, dacht ik, ik heb geen hondenpoepzakjes mee. Vertwijfeld keek ik om me heen, toen er een vrouw naar buiten stormde. De honden hadden een verse drol gedraaid vlak voor haar voortuin en daar was ze niet bepaald blij mee.

Boze buurvrouw

Ik zag dat haar hoofd op standje onweer stond, en schakelde snel. ‘O, heeft u misschien een zakje voor mij?’ vroeg ik haar, in de hoop een tirade voor te zijn. Dat gebeurde helaas niet, ze begon te schreeuwen: ‘Dat is jouw verantwoordelijkheid, het zijn jouw honden, jij gaat bewust zonder zakjes naar buiten, ik ben het helemaal zat, er wordt om de haverklap voor mijn tuin gescheten’, bulderde ze. Geschrokken stamelde ik wat: ‘Sorry, u heeft gelijk, ik had heel veel haast, ik ben het vergeten, ik ruim het op!’ Op dat moment rende een van de honden haar tuin in. ‘Nee, nee, nee!’, riep ze nog, maar het mocht niet baten. Met zijn vieze poten sprong hij tegen haar lichtgekleurde broek. ‘Gatverdamme’, gilde de vrouw en ze gaf de hond een harde schop.

Woede

Het beestje piepte geschrokken. Mijn spijt en berouw verdwenen als sneeuw voor de zon. Ze had gelijk over die hondendrol, maar een dier pijn doen, dat doe je niet! ‘Hoe haal je het in je hoofd om mijn hond te schoppen!’, schreeuwde ik. Ik kon haar op dat moment wel iets aandoen. Een omstander die het voorval had gezien, nam het voor me op en riep dat de vrouw normaal moest doen. Inmiddels kwam ook haar man naar buiten en stonden we als vier volwassen mensen tegen elkaar te schreeuwen. Toen ik met de honden naar huis liep, bedacht ik dat ik inmiddels al flink te laat was om mijn kind op te halen. Ook dat nog!

Fantaseren

Acht kwade ogen keken me aan toen ik de rest van het gezin over het voorval vertelde. ‘Je moet een melding maken bij de politie, mam!’, vond mijn oudste en dat heb ik uiteindelijk ook gedaan. Als ik aan dit incident terugdenk, maakt het me opnieuw kwaad. Ook als ik langs het beruchte huis kom, moet ik me inhouden om niet een bloembak om te schoppen of op hun tegels te spugen. Dat doe ik natuurlijk niet, maar ik fantaseer er wel over. Mensen die dieren pijn doen, zijn wat mij betreft van het laagste soort.”

Jouw raarste ruzie

Heb jij ook zo’n verhaal? Vertel ons over jouw raarste ruzie door onderstaand formulier in te vullen en wie weet verschijnt het binnenkort op Libelle.nl. We vragen je om het verhaal zo uitgebreid mogelijk te vertellen. Het mag uiteraard anoniem.