Charlotte: “Hij zou van mij kunnen houden, maar was nog niet zover”

In het geheim gaat de relatie tussen Charlotte en hem verder, maar makkelijk is het niet. Dan hakt ze een knoop door.

Door de dood van mijn vader ben ik gaan dwalen door mijn jeugd en ontdek ik in mijn teruggevonden dagboeken dingen die ik echt compleet vergeten was. Zo was ik kwijt dat hij en ik niet alleen in de vierde hartstochtelijk verliefd waren, maar ook in 5VWO iets met elkaar kregen. Dat was in de winter, nadat ik een zomer en herfst had gespeeld met minder ingewikkelde jongens dan hij. We zaten nog altijd bij elkaar in de klas en hadden ons allebei teruggetrokken in onze eigen groep. Hij bij zijn anarchistische vrienden, ik bij mijn clubje vriendinnen en vrolijke kakkers. Op school was er niets tussen ons, maar in het geheim stuurden we elkaar brieven. En die zijn hartverscheurend lief.

Hij schreef dat hij van mij zou kunnen houden, maar nog niet zo ver was. Ik worstelde omdat hij iets veel diepers in mij raakte dan die leuke, onbezonnen jongens. Ik sprak me naar hem uit zoals ik naar niemand anders deed. Hij had een donkere kant en die voelde als een molensteen. Ik vocht met het beeld van mijn toekomst en zijn plek daarin. De wereld lag voor me, alleen het examenjaar nog en dan kon ik weg. Naar Amsterdam. En als ik daaraan dacht, kon ik me hem daar niet voorstellen. En ik kon me ook niet voorstellen om niet in het licht te leven.

In mijn plakboek van toen vind ik een kaart van mijn tante, de jongste zus van mijn moeder, die maar zeven jaar ouder is dan ik. Blijkbaar heb ik mijn worsteling aan haar voorgelegd.

[kaart van mijn tante]

Het is erg fijn dat ik je weer positief hoor. Het is goed dat je deze worsteling hebt doorgemaakt. Zo leer je steeds meer over jezelf en ook over anderen. Als ik je goed begrijp, trekt jou nu het avontuur en de romantiek die D. je geeft. En niet het sombere van hem. Toch, lieve Charlotte, geloof ik diep in mijn hart dat je in de toekomst gelukkiger zal worden met hem. Maar jij moet je eigen beslissingen nemen. Ik vertrouw op jou.

Waarom was hij zo somber? Daar heb ik toen nooit over nagedacht. Wat wist ik? Niets. Zo ver keek niemand. Dat hij ongelukkig was, snapte ik niet. Het paste niet in mijn plaatje. Dat het bij hem thuis zo zwaar was dat je soms niet je bed uit kon komen, was ondenkbaar in mijn leven waarin iedereen op z’n best was. Ik begreep niet wat ik nu, door een enkele opmerking van hem over vroeger, wel begrijp. Wat ik nu weet is dat zijn moeder, die pas tijdens zijn vroege schooljaren meester in de rechten werd en een eigen praktijk begon, destijds ’s ochtends al begon met drinken en dat er dagen waren dat hij drank voor haar haalde of dat hij haar vroeg in de ochtend moesten opkalefateren voor een werkdag.

Niemand die daarnaar vroeg. Niemand die deze slimme, dwarse jongen - die in Engels, Nederlands en geschiedenis de beste van de klas was, die cynische stukjes schreef voor de schoolkrant en gedichten voor mij - bij de hand nam en naar het licht bracht.

Hij verzoop. En aan het eind van de vijfde bleef hij weer zitten en moest van school. En toen verloor ik hem uit het oog. Ik wist niets van het leven dat niet elke dag als een lentedag begon.

In de laatste brief die ik vind in mijn plakboek - in mijn inmiddels zeventiende levensjaar - maakte ik het uit.

[Citaat uit mijn brief]

Ik hou echt van jou, maar niet zoals ik wil houden van een grote liefde. Dat moet licht en sprankelend zijn. Ik neem afscheid van je. Ik keer me naar het licht en niet naar jouw donker. Ik wil niet verder zo. Ik ga mijn pad voorlopig alleen verder.