Charlotte: “Ik dacht alleen maar: je houdt van me of niet”

Als haar gebroken hart eindelijk is geheeld, en ze een zomer lang andere liefdeservaringen heeft opgedaan, komt hij toch weer in Charlotte’s leven.

Nadat hij het bot uitmaakte - een dag voor de zomervakantie aan het eind van 4VWO in 1979 - en ik wanhopig verdrietig was, kwam ik toch veel makkelijker los van die eerste liefde die zo dramatisch eindigde, dan je zou denken. Toen mijn hart geheeld was, werd ik eerst verliefd op een ongecompliceerde Franse jongen tijdens de vakantie met mijn familie op Sicilië. En tijdens de fietsvakantie door Bretagne daarna, met mijn allerliefste vriendin van toen, was ik twee weken de muze van een twintig jaar oudere Franse chansonnier.

Ik weet nog dat ik dat mijn ouders er maanden later over vertelde, nadat we met elkaar op televisie Het debuut hadden gezien, een film uit 1977 over een meisje van veertien dat een relatie krijgt met een vriend van haar vader die veertig is. Dat was schokkend, zowel de film als mijn affaire met een veel oudere man. Mijn ouders negeerden mijn verhaal compleet, alsof ik het verzonnen had. Zo heb ik het dus ook opgeslagen: dat het zich in mijn hoofd had afgespeeld en niet op het strand van Le Conquet. Ook deze ervaring vind ik terug in dat eerste eigen plakboek, mijn dagboeknotities en twee hartstochtelijke brieven van deze zanger aan mij.

Zo ging dat. Wat niet paste in het plaatje van ons gezin, was er gewoon niet. Werd uitgegumd. Dat mijn moeder – wij waren ‘nieuw geld’ in ‘een oud geld’ omgeving – in haar grote huis in een voorname buurt vooral eenzaam en doodongelukkig was tussen alle jonkvrouwen, vrouwen van professoren en vrouwelijke professoren werd niet besproken, maar door haar weggegeten met beschuiten met roomboter en witte basterdsuiker. Zo was er veel meer natuurlijk, maar het voert te ver om dit zomaar even in deze liefdesgeschiedenis te noemen. Mijn ouders zagen zichzelf zoals zij ons leven wilden zien: als een mooi plaatje. En we leefden naar dat plaatje.

Pas toen mijn vader een paar jaar geleden Alzheimer kreeg en steeds minder filters had, kon hij zomaar uit het niets ineens wijze dingen over ons vroegste vroeger zeggen. Daarom kijk ik nu toch met een hart vol liefde terug naar die tijd. Het was onopzettelijk. Waar wij nu als ouders aan onze kinderen durven toe te geven dat we het ook vaak niet weten, waar wij het nu van onze kinderen kunnen hebben dat ze anders denken dan wij, dat was toen niet. Mijn ouders, getrouwd op hun 22e, deden of ze het leven begrepen, maar wat wisten ze nou helemaal?

In de vijfde gaan hij en ik elkaar weer schrijven. Vaak. En stiekem, want op school laten we daar niets van merken. We zijn heel vertrouwelijk.

Hij schreef toen:

Ik kan er niks aan doen, maar ik denk nog steeds aan je. Je houdt me bezig en ik kan niet zeggen dat ik daar treurig van word. Ik denk dat ik van je zou kunnen houden, maar ik ben nu nog niet zo ver. Ik hoop voor jou, en dat klinkt vast raar, dat je een normaal persoon ontmoet die van jou gaat houden, en niet zo iemand als ik, met rare gedachten en depressieve buien.

In mijn dagboek schrijf ik: Onze brieven hebben grote waarde, ik leer mezelf beter kennen. Maar ik hou niet van hem zoals ik me voorstel te houden van iemand die mijn grote liefde is.

[LinkedIn]

Ik: Als ik lees ‘Ik zou van je kunnen houden’, lees ik dat nu zo anders dan vroeger.

Hij: Het was eigenlijk een heel eerlijke zin, ik voelde voor het eerst van mijn leven meer dan verliefdheid. Maar ik was nog niet zo ver.

Ik: En ik dacht alleen maar: doe niet zo vaag, of je houdt van me of niet.

Ik wist toen nog niet dat je ook gewoon iets kunt vragen als je iets niet begrijpt van de ander. En in dat schooljaar krijgen we weer iets, maar niet lang.