Charlotte: “Nadat hij het uitmaakte, liet ik me radeloos in de sloot rollen”

Na weken van aftastende gesprekken begint hij dan toch over die verliefdheid van toen. Zoete herinneringen mengen zich met bittere...

Na zes weken gaan onze LinkedIn-gesprekken zomaar ineens over ‘ons vroeger.’ Die ging ik tot dan toe uit de weg om de kat niet op het spek te binden, want dat doe je nu eenmaal als je je samen verliest in zoete herinneringen over die verliefdheid van ooit. En toch, nu hij erover begon, ga ik erin mee.

‘Waren wij maar een maand’? stuurde hij vorige keer. Hij en ik waren inderdaad maar een maand. En ik herinner me het begin, tijdens een twaalf uur durende busreis naar Berlijn. We stonden een deel van die tijd met pech langs de weg, waar we niet uitgepraat raakten met klasgenoten die elkaar eerder niet vonden, waar hij en ik steeds dichter tegen elkaar aan kropen en uiteindelijk zoenden en de rest van de week verliefd Berlijn deden, waar ik op elke foto zijn legerjackie draag. En ik herinner me ook het dramatische slot van deze maand der liefde.

Toen ik een paar weken geleden in mijn eerste bericht aan hem schreef ‘Een keer in je leven moet je toch je eerste vriendje checken op social media’ en hij antwoordde dat ik niet zijn eerste liefde was - want dat was zijn vrouw - vertelde ik hem meteen hoe hij het na een maand uitmaakte. Dat deed ik natuurlijk grappig, want het is ook een grappig verhaal. Maar ach, mijn arme ik van zestien.

Door het plakboek dat ik terugvond, met al onze briefjes, gedichten en dagboeknotities, weet ik nu meer van die maand dan ooit. En dat is lief, maar ook een beetje gênant omdat alles zo recht uit het hart van een verliefd meisje komt dat niets weet en nog niets heeft meegemaakt.

Op de laatste schooldag van de vierde klas, net voor het begin van de zomervakantie, gaf zijn beste vriend mij zijn botte uitmaakbrief.

[brief]

Lieve Charlotte,

Over die vakantievriendinnetjes: dat meende ik echt. Ik zal niet op zoek gaan naar iemand voor iets blijvends, maar ik wil wel het nodige plezier hebben tijdens de zomervakantie. En daarna zien we wel verder. Ik ga vanavond niet uit met jou, maar met mijn vrienden. Maar als je wil, kan ik eerst met jou afspreken, dan hebben we het erover. Kom maar naar mijn huis dan.

En ik ging. Kalm en beheerst. Tegenslag treed je nu eenmaal tegemoet met gratie. Zo had ik thuis geleerd. En ijzig en kalm verliet ik hem ook weer toen hij zijn zegje had gedaan. Ik was ontredderd van verdriet, maar ook opgelucht dat de worsteling voorbij was.

En daarna kwam de wanhoop. Ik schrijf in mijn dagboek de dag erna, op 24 juni 1979, dat ik uren heb gefietst en uiteindelijk in het gras bij een sloot ben gaan zitten en dat ik me daar, ik-weet-nog-steeds-niet-vanuit-welk-gevoel, ik denk echt dat ik gewoon radeloos was, in heb laten rollen. Heel mal! Daar visten twee politieagenten me uit en brachten me vervolgens kletsnat thuis.

Mijn moeder, die inmiddels 82 is en behoorlijk gehandicapt door de ziekte van Parkinson, maar nog altijd scherp van geest, weet dat nog precies. “Je was zo nat, koud en verdrietig. Ik heb je naar bed gebracht en toegedekt en ben de hele nacht bij je gebleven om je warm te houden.”

Hij weet dit natuurlijk niet, maar hij geneert zich nu voor zijn enorme botheid.

Hij: Wat was ik bot. Ik denk dat dat toen gewoon mijn houding was. En ik denk nu ook wel eens hoe zou het zijn gegaan als ik niet zo’n lul was geweest.

Ik: Zo gaat dat. Prille liefdes gaan soms om zulk onbeholpen gedoe, elkaar misverstaan en misplaatste trots over. Maar geneer je niet. Ik kon er ook wat van. In de vijfde kregen we weer wat en toen heb ik het uitgemaakt. Dus, voel je niet bezwaard. Het werd 1-1.