Dagboek Koen: “Ik schrik van mijn eigen spiegelbeeld, ik zie bleek en grauw”

Pluk de dag! Aan dat levensmotto ga ik me nu echt proberen te houden nadat die man van nog geen veertig jaar, die ik vorig weekend op mijn boot had, gisteren is gestorven. En hoe hij ging, nou daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben. Met dezelfde passie en overgave waarmee hij leefde. Geen greintje angst. Zo ga ik voortaan ook leven. Zonder spijt over wat was, of zorgen over de toekomst.

Spontaan naar Parijs

Met die spirit heb ik Loretta gevraagd mee naar Parijs te gaan. “Morgen?” vraagt ze verbaasd. “Ja, we kunnen ook nu gaan als je wilt.”

“Schat, het is negen uur. Dan komen we vannacht om drie uur aan.”

“Kan allemaal!”

“Laten we dan morgenochtend gaan.” Loretta begint te stalen als ze ziet dat ik het echt meen.

Herinneringen ophalen

We pakken onze koffers en gaan op tijd naar bed om morgen extra fris te zijn. De laatste keer dat ik Parijs bezocht, was toen ik 12,5 jaar getrouwd was met Maud. Ze vond het vervelend dat ik de hele tijd op mijn nieuwe smartphone zat, herinner ik me. Ik had zo’n Blackberry waarop ik net had ontdekt hoe handig zo’n digitaal stadsplan was, terwijl zij zat te klunzen met zo’n grote uitgevouwen kaart. Verder was het toen wel gezellig, hoor. Ik had nog spontaan een paar oorbellen voor haar gekocht, daar was ze zo blij mee.

Terwijl ik bij Loretta al de regelmatige ademhaling hoor van een slapende, lukt het mij niet om de slaap te vatten. Ik vraag me af of ik wel Parijs had moeten kiezen als bestemming omdat ik nu steeds moet denken aan die trip met Maud. Ik wil juist dat het voor ons allebei een nieuwe ervaring is. Ik probeer er niet aan te denken, en alvast in mijn hoofd te bedenken waar ik Loretta mee naartoe neem.

Zo benauwd

Na twee uur onrustig draaien sta ik op om een raam open te zetten. Het lijkt alsof er hier niet genoeg zuurstof is in de slaapkamer. Of zou ik het zelf zijn? Ik heb het zo benauwd. Met mijn hand voel ik mijn voorhoofd, misschien dat ik verhoging heb. Maar dat kun je natuurlijk niet bij jezelf voelen. Dan pas valt mij op hoe snel mijn hart klopt. Dat is niet normaal toch? Zachtjes loop ik naar de badkamer om wat koud water op mijn gezicht te gooien. Ik schrik van mijn eigen spiegelbeeld, ik zie bleek en grauw.

Dit lijkt me niet goed. Moet ik Loretta wakker maken? Ik zak op de gesloten toiletpot. Misschien gaat het beter als ik even gezeten heb. Maar terwijl ik voorovergebogen zit, wordt de druk op mijn borst steeds sterker…