Dagboek van Anne-Wil: “‘Dag lieve, lieve Jaap’, fluister ik als ik zijn bleke voorhoofd kus”

Donderdag

Morgen wordt Jaap begraven. Ik kan niet slapen. In mijn pyjama zit ik met een beker thee tussen mijn handen aan de keukentafel. Jaap, mijn broer… Met wie ik altijd een hechte band heb gehad, ook al zagen we elkaar soms hele periodes niet. Allerlei gedachten schieten door mijn hoofd. Hij was de eerste die ik belde nadat de twee agenten mij het verschrikkelijke nieuws hadden gebracht over Rob. “Jaap, hij is dood, Rob is dood!”, huilde ik verbijsterd. Een paar uur later stond hij op de stoep stond en is hij dagenlang gebleven. Ik zie hem nog staan bij de wieg van de kinderen. Jaap was bij bijna alle belangrijke gebeurtenissen in mijn leven.

Ik denk aan vanmiddag. Samen met Anja heb ik naar hem gekeken, naar zijn witte gezicht, de vage glimlach om z’n mond. We moesten even lachen om het dwaze brilletje dat zo bij hem hoorde. Anja besloot dat hij met zijn brilletje op zou worden opgebaard, zonder zouden mensen hem misschien niet herkennen. “Dag lieve, lieve Jaap”, fluisterde ik, toen ik mijn lippen op zijn bleke voorhoofd drukte.

Ik staar uit het raam, de donkere nacht in. Dan hoor ik voetstappen en voel de warme armen van Han om me heen. “Je rilt”, zegt hij, terwijl hij me stevig vasthoudt. “Zal ik een kruik voor je maken? We kunnen in bed nog een beetje praten, als je wilt.” Even later lig ik dicht tegen hem aan, een warme kruik tegen mijn rug. Praten hoeft niet, zo liggen is al goed. Ik denk aan Jaap en glijd weg in een droomloze slaap. Als ik wakker word, weet ik dat dit een van de moeilijkste dagen van mijn leven zal worden.

Zaterdag

Anja maakte indruk op mij, gisteren in de aula. Er waren geen andere sprekers, dat wilde ze niet. Wat ze zei was aan Jaap gericht, een liefdesverklaring aan haar grote liefde. Pas toen Han een zakdoekje in mijn hand drukte, merkte ik dat de tranen over mijn wangen liepen. Daarna de februarikou in, de kist die langzaam zakte, de bloemen die wij erop gooiden. Ik zag dat het Anja veel moeite kostte om weg te lopen van het graf. Je laat iemand achter in de kou, iemand die bij je hoort. Zo voelt dat, maar je hebt geen andere keus. Voor mij was dat zo herkenbaar. Vervolgens draai je je om en loop je het leven weer in.

Binnen stonden bladen met wijn, maar iedereen wilde koffie om weer een beetje warm te worden. De twee dochters van Anja weken niet van haar zijde. Ze blijven een paar dagen bij haar logeren, vertelde ze. “Dus maak je geen zorgen over mij…” Nee, zorgen maak ik me niet, maar ik weet hoe oorverdovend de stilte zal zijn als haar dochters over een paar dagen weer weg zijn.

Meer lezen van Anne-Wil? Dat kan hier.