Dagboek van Anne-Wil: “‘Kun jij vandaag op Titia passen?’, vraagt Wil gehaast”

Vrijdag

Han maakt zich al enige tijd zorgen om Dorien. Als hij bij haar langsgaat, wordt er niet opengedaan, als hij belt, wordt er niet opgenomen. “Probeer het dan niet steeds”, zeg ik, als hij weer teleurgesteld thuiskomt. “Je weet toch wat ze heeft geschreven?” Haar briefje was duidelijk: ‘Lieve broer, we zijn eventjes van de radar. Ik neem weer contact met je op als ik eraan toe ben.’

“Ze weet toch dat ze altijd bij mij terechtkan als ze een probleem heeft?” Han kijkt me vragend aan.

“En jij weet toch dat je zus volwassen is en het recht heeft haar leven te leiden zoals zij dat wil?”, kaats ik zijn vraag terug. “Ze kunnen wel op safari zijn in Afrika. En in de jungle hebben ze volgens mij geen wifi.” Hij is het natuurlijk wel met me eens, maar daarmee is zijn onrust nog niet bezworen. Han heeft al zo veel meegemaakt met zijn zus. Haar onbereikbaarheid zit hem behoorlijk dwars.

Maandag

“Hi oma!”, zegt Wils opgewekt als ik de telefoon opneem. “Fijn dat je er bent. We hebben hier namelijk een probleempje.”

“O ja? Vertel”, zeg ik.

“Mama heeft zich in de datum vergist. Ze is nu naar haar werk, maar Titia kan pas morgen bij de oppas terecht. Of jij vandaag op Titia zou kunnen passen, dan kom ik haar straks brengen. Als het jou uitkomt natuurlijk.”

“Titia is altijd welkom”, antwoord ik. “Maar als je een uurtje wacht, is Han weer thuis en dan kan hij Titia wel even komen ophalen.”

“Hoeft niet, oma, ik kom er nu aan.”

Ze klinkt gehaast. Voordat ik nog iets kan vragen, heeft ze de verbinding al verbroken. Niet veel later komt ze met Titia het tuinpad op lopen. “Hier is ze dan, oma.” Ze blijft in de voordeur staan.

“Kom je niet even binnen? Iets drinken? Je ziet er zo verhit uit.”

“Nee, dank je.” Ze pakt een strandtas van de wagen.

“Ik haal haar om een uur of vier weer op. Tot straks.” Een nonchalante zwaai en weg is ze.

Ik kijk naar mijn jongste kleindochter. Ze zit een beetje met haar vuistjes te zwaaien en probeert die soms in haar mondje te proppen. Heeft ze al eten gehad? Ik heb geen idee van haar schema, maar als ik in haar reistas kijk, zie ik een potje eten en een gevuld flesje. Dat zal er op enig moment wel in moeten, denk ik. Dan rijd ik de wagen buitenom naar de achtertuin. Onder de boom op het grasveldje spreid ik een plaid uit. Als ik Titia uit de wagen til, druk ik even mijn neus in haar zachte haartjes. Wat ruikt een baby toch heerlijk. Voorzichtig leg ik haar neer en ze begint meteen enthousiast te bewegen. Het is heerlijk om alleen met mijn nieuwe kleindochter te zijn, wat een onverwacht cadeautje. “Je vertelt zelf wel wanneer je een flesje wil?”, vraag ik. Haar blije gebrabbel vertaal ik als ‘dat komt dik in orde’. Gerustgesteld ga ik in mijn tuinstoel naast haar in de schaduw zitten.

Dinsdag

Gistermiddag kwam Wil Titia keurig om vier uur weer ophalen. Haar haren waren een beetje vochtig en toen ze mij een knuffel gaf bij het afscheid, rook ik de geur van chloor.

“Was het leuk in het zwembad?”

Het leek alsof ze even schrok. “Ja, erg leuk”, zei ze.

En zo snel als ze ’s ochtends Titia had afgeleverd, verdween ze nu ook weer met haar zusje in de wandelwagen.