Dagboek van Manon: “Nee, ik vertrouw die Nelson voor geen cent”

Vrijdag

Mondkapje op, mondkapje af. Sinds corona weer in alle hevigheid heeft toegeslagen, is het een stuk minder leuk om te winkelen. Toch zijn mams en ik naar Amsterdam gegaan, omdat zij sinterklaascadeautjes wil kopen voor de kinderen van mijn broer. Wij slaan Sinterklaas dit jaar een keer over. De kinderen hadden geen zin (geen tijd, beweerden ze) om surprises en gedichten te maken. Daarbij vermoed ik dat ze ook niet wisten wat ze op hun verlanglijst moesten zetten. Of het is meteen idioot prijzig. Robbert wil graag een computer van een duur merk, maar dat kan ik echt niet betalen. Die moet hij maar kopen van wat hij in de galerie verdient.

Alles lijkt de laatste tijd wel duurder te worden. In het kader van de belachelijk hoge gasprijzen zet Boy de thermostaat consequent twee graden lager. Voor hem maakt het niet uit, omdat hij het nooit koud heeft, maar ik loop te klappertanden, zeker als ik in mijn kantoortje in de tuin aan het werk ben. Dus zoek ik een dikke trui en gevoerde laarsjes. Gelukkig vind ik een heerlijk vest en een paar laarsjes voor een mooi prijsje. Mams koopt voor iedereen allerlei cadeautjes, behalve voor zichzelf. Als ze staat te twijfelen bij een jas, zeg ik: “Doe het nu maar. Je draagt al jaren dezelfde winterjas.”

“Maar die is nog prima, dat is dan toch zonde.”

“Je kunt ook de verwarming laag zetten en dan in die jas op de bank gaan zitten.” Ze kijkt me aan of ik gek geworden ben. Misschien is dat ook wel zo. Binnenkort ga ik met Boy overleggen of de thermostaat niet toch een graadje hoger kan.

Om één uur lopen we een chic restaurant binnen, waar Robbert al op ons zit te wachten. “Oma!” Hij springt op om haar te omhelzen en geeft daarna mij een hug. Opgewonden vertelt hij over zijn opleiding, zijn medestudenten, de galerie. Wanneer hij zijn telefoon pakt om haar een foto van een schilderij te laten zien dat hij heeft gemaakt, valt me op dat het een ander toestel is. “Heb je je oude mobiel weggedaan?”

“Ja, die liep zo snel leeg en ik kon er ook geen goede foto’s mee maken, dus ik heb een nieuwe gekocht.”

“Heb je daar geld voor geleend?’ vraag ik met scherpe stem.

Snel zegt hij: “Nee, mam, ik heb een baan, weet je nog?”

Mams biedt ons de lunch aan en het is allemaal even heerlijk. Ik krijg blini’s met zalm, een verrukkelijke salade met vijgen en geitenkaas en koffie met bonbons toe. Daarna neemt Robbert ons mee naar de galerie, om oma zijn appartement te laten zien. Maar eerst stelt hij haar voor aan Nelson, de galeriehouder, die weer geheel in het zwart is gekleed. “Wat leuk om u te ontmoeten”, zegt hij. “Ik ben zo blij met Robbert, hij helpt me geweldig.” Terwijl hij met mams in gesprek is, observeer ik hem. Brede glimlach, charmante opmerking hier, grapje daar, ik vertrouw hem voor geen cent. Mams heeft minder moeite met hem. Onderweg terug naar het station zegt ze dat Robbert maar geluk heeft gehad met zo’n aardige werkgever.

Zondag

Boy en ik zijn de hele middag met Titia bij Philomena geweest. Eigenlijk had ze verwacht dat we ook bleven eten, maar Willeke is al voor ons aan het koken. Bijzondere geuren stijgen op uit de pannen. In de woonkamer heeft Wils de antieke stoel opzij geschoven en de tafel gedekt met het kleed en de zilveren kandelaars die ik alleen met kerst tevoorschijn haal. Het ziet er feestelijk uit. We gaan zitten, ze schenkt een glas witte wijn voor ons in, en haalt dan het eerste gerecht. “Romige burrata met gekaramelliseerde paddestoelen, cavolo nero en spicy boter”, zegt ze, terwijl ze de bordjes op tafel zet. Ik neem een hap en het is heerlijk.

“Waarom heb je Floris eigenlijk niet ook te eten gevraagd?”

“Hij moest leren.” Ze zegt het op zo’n vreemde toon, dat ik vermoed dat er wat anders aan de hand is.