Dagboek van Manon: “Oom Jaap ziet eruit als een krant die te lang in de zon heeft gelegen”

Donderdag

Gisteren belde mams dat oom Jaap het niet lang meer maakt. Anja wil absoluut niet dat hij naar een hospice gaat, en daarom is in hun woonkamer een bed geplaatst, zodat ze hem met hulp van de thuiszorg zelf kan verzorgen. Pijn schijnt hij niet te hebben dankzij alle medicijnen. Wils zei onmiddellijk dat ze naar Jaap toe wilde. “Het hoeft niet, hoor”, protesteerde ik zwakjes. “Je mag ook een lieve kaart sturen.”

“Mam”, ze rolde met haar ogen. “Dit kan ik best aan, hoor. Ik ben geen klein kind meer.”

Dus rijden we nu met z’n tweetjes naar oom Jaap. Om eerlijk te zijn zie ik er zelf wel tegenop. Waarover moeten we praten? Alles is volkomen triviaal in het licht van de naderende dood.

Anja doet de deur open en Wils valt haar in de armen. “Ik vind het zo erg voor je.”

Ze glimlacht. “Dat zegt Jaap ook steeds. Hij is zo bang dat ik het alleen niet red, maar ze zeggen altijd dat je alleen de problemen op je bord krijgt die je aankunt.”

Wat is Anja toch sterk. Ik geef haar ook een knuffel en dan lopen we de woonkamer in, waar het vaag ruikt naar medicijnen en urine. Jaap ligt in een ziekenhuisbed voor het raam en ziet eruit als een krant die veel te lang in de zon heeft gelegen. Uit Wils ademhaling maak ik op dat ze net zo schrikt als ik. We gaan op de stoelen bij het bed zitten. Hij pakt met zijn perkamenten hand de mijne even vast. “Wat lief dat jullie zijn gekomen.”

“Natuurlijk”, zeg ik veel stoerder dan ik me voel. “Hoe gaat het?” Een nogal stomme vraag, maar oom Jaap gaat er uitgebreid op in: hij vertelt hoe hij slaapt en over de lieve dames van de thuiszorg en wijst dan naar een tafeltje waar allerlei potjes en pillen op staan. “Dat is mijn snoepwinkeltje. Voel ik me niet top, dan krijg ik een pil en schiet ik rechtstreeks naar nirwana.”

Wils giechelt, terwijl ik mezelf betrap op de gedachte: wat heerlijk als een pil al je problemen kan oplossen. Daarna wordt het eigenlijk gewoon gezellig. We praten over Titia, het nieuwe kabinet en Wils’ voorstelling. Als ze vertelt dat de première half april plaatsvindt, schudt Jaap zijn hoofd. “Ik weet vrij zeker dat ik daar niet meer bij kan zijn, maar dan kijk ik vanaf boven mee, hoor. Ik wil jou natuurlijk wel zien schitteren.” Op dat moment schieten bij Wils en mij de tranen in de ogen. Niet veel later geeft Anja aan dat het tijd is om op te stappen. Ik geef oom Jaap een knuffel en hij zegt: “Letten jullie een beetje op Anja als ik er niet meer ben?”

“Tuurlijk.”

Dan kijkt hij me ernstig aan. “In het leven draait het om liefde en lol maken, Manon. De rest is allemaal onzin.”

Vrijdag

Even was ik bang dat mams niet op Titia wilde passen omdat Jaap zo slecht is, maar dat wuifde ze meteen weg. “Het kan nog weken duren, dus ga nou maar gewoon. Mocht er wat gebeuren, dan zijn jullie zo thuis.” Dus lopen Boy en ik hand in hand door de prachtige straten van Brussel. We drinken Belgische biertjes in een café dat zo ouderwets is, dat we er alleen cash kunnen afrekenen als we willen betalen. Nadat Boy naar een geldautomaat is gerend, lopen we verder de stad in om een restaurantje te vinden. Uiteindelijk strijken we neer bij een etablissement met witte linnen tafellakens waar we de verrukkelijkste mosselen met friet eten. “Wat een goed idee om hiernaartoe te gaan”, zeg ik.

“Ik ben blij dat je ervan geniet.” Hij buig zich over tafel en geeft me een innige zoute zoen.

“Excusez moi”, zegt de ober. “Désirez-vous un dessert?”

Ik schud mijn hoofd en kijk Boy lachend aan. “Nee hoor, deze meneer hier is mijn toetje.”