Dagboek van Manon: “‘Waarom belt Robbert mij niet en jou wel?’ vraag ik Boy”

Vrijdag

“Wat ga ik jou dit weekend verwennen!” roept Philomena. Ze smoort Titia zo ongeveer tegen haar enorme boezem. “We gaan naar de kinderboerderij en naar de markt, zodat ik je aan iedereen kan showen, en natuurlijk ook naar je nichtje Ashanti.”

Hopelijk laat ze Titia ook genoeg slapen, ze is niet te harden als ze moe is. Uit de weekendtas haal ik Titia’s flessen, bus melkpoeder en de zelfgemaakte hapjes. Daarna geef ik Philomena een papier met daarop Titia’s gebruiksaanwijzing. “Hierop staat wanneer ze slaapt en wat ze drinkt en eet. Rond elf uur eet ze een fruithapje, ’s middags krijgt ze een broodje zonder korst en ’s avonds kun je een van de hapjes opwarmen, die ik voor haar heb gemaakt.”

“Maar dat had je toch niet hoeven doen!” roept Philomena. “Ik ga natuurlijk voor haar koken.”

“Ze is nog niet echt aan pittig eten toe.”

Verontwaardigd kijkt mijn schoonmoeder me aan. “Natuurlijk wel! Hoe eerder ze eraan went, hoe beter, anders krijg je van die kieskeurige kinderen. Die van mij lustten altijd alles, hè Boy.”

“Niemand kookt beter dan jij, mama”, antwoordt hij braaf.

Blijkbaar ben ik weer de enige die zich ergert aan Philomena’s eigengereidheid. Waarom kan ze niet gewoon doen wat ik vraag? Toch zeg ik er niets van. Het is maar voor twee nachtjes en het is natuurlijk ontzettend lief dat ze dit weekend wil oppassen.

Twee koppen koffie verder stappen we weer in de auto. “Kun je nu verklappen waar we naartoe gaan?” Boy schudt zijn hoofd. “Het is veel leuker als het een verrassing is.”

We kletsen over een van zijn cliënten, die een spierziekte heeft, discussiëren over wie de beste James Bond is – hij is voor Daniel Craig, ik voor Pierce Brosnan – ik klaag nog wat over Victor. En dan vertelt Boy dat hij Robbert aan de telefoon had gehad. “Het ging prima met hem.”

“Maar waarom heeft hij mij niet gebeld?”

“Hij wilde iets weten over het aansluiten van zijn geluidsinstallatie. En ik kan heel goed met hem, wij hebben ook een band.”

Dat is ook zo, maar toch doet het pijn. Sinds Robbert in Amsterdam woont, heb ik twee appjes van hem ontvangen. Eigenlijk tellen ze niet, omdat het antwoorden waren op mijn vragen. Ik voel een gierende ongerustheid opkomen. “Gaan we naar Amsterdam?” vraag ik.

“Dan kunnen we wel even bij hem langsgaan.”

Hij schudt nee. “Ik zal het maar zeggen: ik heb een heel leuk hotel geboekt in Rotterdam.”

Maandag

Daar had hij geen woord van gelogen. Het hippe hotel lag aan de Oude Haven en had capsulekamers. Dat betekende dat de kamer vrij klein was, een douche had met lichteffecten en het bed tegen het gigantische raam stond. Als je erin lag, had je uitzicht over heel Rotterdam. Boy verzekerde me dat niemand ons op deze hoogte kon zien, en het was een bijzondere ervaring om te vrijen met de stadslichtjes op de achtergrond. We hebben heerlijk gegeten, een keer in een chic visrestaurant en een keer prima vegetarische hamburgers. Boy is niet zo van de musea, maar hij vond het wel leuk om Huis Sonneveld te bekijken, een moderne gezinswoning uit de jaren dertig van de vorige eeuw. Dat hij sloffen aan moest om de vloer niet te beschadigen, vond hij hilarisch. We hebben voor Titia wat kleertjes gekocht, en voor Wils, die bij Floris logeerde, een klein flesje parfum. Wat was ik blij dat ik gisteren Titia weer in mijn armen kon sluiten! Philomena zei dat alles prima was gegaan, en Titia zag er inderdaad ook zo uit.

Vanochtend heb ik haar afgezet bij de gastouder en nu zit ik weer op de redactie. Het was een heerlijk weekend en toch ben ik een beetje down. In de gezinsappgroep zette ik een aantal foto’s van Boy en mij in Rotterdam en Robbert heeft er totaal niet op gereageerd. Het zal toch wel goed met hem gaan?