Dagboek van Manon: “Weet je wat jij bent?” roept Bart. “Een verwend kreng!”

Woensdag

Een hele nacht heb ik liggen tobben over hoe ik Victor moest vertellen dat ik weken- en misschien wel maandenlang niet meer voor de krant kan werken. Wat moest ik antwoorden als hij vroeg wat daarvan de reden was? Ik wilde per se niet dat hij me als een loser zag. Uiteindelijk besloot ik tot een ‘halfwaarheid’: dat ik tijdelijk meer tijd voor mijn gezin nodig had, maar ik waarschijnlijk over vier tot zes weken weer inzetbaar ben. Tot mijn verbazing stelde hij geen enkele vraag. Het enige wat hij zei was: “Oké, dan zie we elkaar waarschijnlijk niet meer. Leslie komt begin maart weer terug.”

Van dat nieuws knapte ik enorm op. Eindelijk verlost van die zure Victor die op al mijn stukken wat had aan te merken en me constant het gevoel gaf dat ik een waardeloze journalist ben. Even voelde mijn burn-outherstel zelfs als een vakantieachtige periode. Tot ik ging berekenen hoeveel geld we mislopen als ik niet werk tot begin maart. Mia, de gastouder, kunnen we zeker niet meer betalen. Probleem is dat ik nauwelijks tot rust kom als ik de volledige zorg voor Titia op me neem. Iedere jonge moeder weet dat een baby keihard werken is. En toen dacht ik aan mam, die op het moment geen werk heeft en zich maar al te graag nuttig wil maken. Afgelopen vrijdag vroeg ik of ze af en toe een dagje voor Titia wilde zorgen, en ze zei meteen ja, die lieve schat. Ik zie de toekomst nu een stuk zonniger in.

Donderdag

Een mindere dag. Titia werd zo’n beetje om de twee uur wakker waardoor ik nauwelijks heb geslapen. Nu ik niet werk wil ik ook niet aan Boy vragen of hij eruit gaat. Hij denkt dat ze zo onrustig is omdat ze een sprongetje maakt. Ze is inderdaad de hele dag bezig met zich optrekken, aan de bank, aan de poef, aan een bijzettafel. Dat betekent goed opletten, net kon ik nog maar net voorkomen dat ze een kop hete thee omstootte.

Ik ben haar een fruithapje aan het voeren wanneer mijn broer appt dat hij wil langskomen. Even later zit Bart aan de keukentafel met een kop koffie. We praten wat over zijn werk, de meiden en Kjelt, tot hij vraagt: “Hoe is het dan met jou, zus?”

“Eigenlijk niet zo goed.” Ik vertel hem dat ik voorlopig niet werk en gesprekken heb met de praktijkondersteuner over mijn burnoutklachten. “Ik ben al bekaf als ik opsta.”

“Dat hebben alle ouders van een baby toch?”

“Ja, maar ik heb er ook depressieve klachten bij. De praktijkondersteuner vindt dat ik rust moet nemen en meer dingen moet doen die me een goed gevoel geven: met vriendinnen afspreken, een boek lezen, de natuur in… Gelukkig dat mams af en toe op Titia wil passen, anders kom ik daar helemaal niet aan toe.”

Zijn ogen vernauwen zich tot spleetjes. “Dus mams gaat voor Titia zorgen zodat jij door het bos kunt wandelen? Belachelijk! Weet je wel dat Engelien en ik voor een baby en twee kleine kinderen hebben gezorgd terwijl we allebei werkten? En dat we jarenlang zo moe waren dat we tegelijk met de kinderen naar bed gingen? Maar hebben we daar mama toen mee lastiggevallen? Nee, dat hebben we toen zelf opgelost, en dat zou jij ook moeten doen!”

Ik voel me een beetje duizelig, volgens de praktijkondersteuner komt dat doordat ik te snel ademhaal als ik stress heb. “Bart”, zeg ik zachtjes. “Mama vindt het leuk om op Titia te passen.”

Met zijn hand slaat hij op tafel. “Leuk? Ze doet het alleen om jou te helpen! Je hoeft maar een kik te geven en mams staat voor je klaar, en jij maakt daar elke keer weer misbruik van. Een burn-out, hou toch op! Je hebt een superrelaxed baantje en twee tieners naar wie je nauwelijks hoeft om te kijken. Weet je wat jij bent: een verwend kreng!”

Hij stormt de keuken uit en ik barst - voor de zoveelste keer - in tranen uit.