Dagboek van Maud: “‘Je blijft één groot raadsel voor me’, zeg ik tegen John”

Na afloop van het feest hebben John en ik nog wat nagepraat, over dat het gezellig was, dat ze in een mooi huis wonen, dat het aparte types zijn. “Ja, dat zijn mijn vrienden”, zei John, en daar bleef het bij. Maar het gaat mij er niet om dat het bijzondere, originele, excentrieke mensen zijn. Dat vind ik alleen maar leuk – hoewel ik me er zelf een beetje bij voelde verbleken. Waar ik ’s nachts van wakker lig is de informatie die ik tussen de regels door kreeg. Over dat John veel geld zou hebben.

Zorgelijke opmerking

Later werd het nog een keer gezegd: loaded noemden ze hem. Over dat hij zich tot nu toe nooit heeft durven binden en dat de pogingen die hij daartoe deed altijd waren met vrouwen veel jonger dan hijzelf. Nooit ouder, zoals ik. Opvallend was ook dat zijn beste vriend Freek hem soms járen niet zag. Dan zat John in het buitenland, Dubai, Singapore, Bali. Freeks vrouw vertrouwde me laat op de avond toe dat ze zo blij was dat John nu, na alles wat hij had meegemaakt, zo’n leuke, lieve vrouw had gevonden. Wat had hij dan allemaal meegemaakt? De laatste opmerking die Johns andere vriend maakte vond ik nog het meest zorgelijk: “Nu maar hopen dat hij niet weer plotseling verdwijnt.” John had er heel laconiek op gereageerd en wist elke opmerking te pareren. Behendig ging hij over op een ander onderwerp of verlegde de focus naar een van zijn vrienden. Aan mij werd weinig gevraagd. Ik had het gevoel dat ze dachten: eerst maar eens zien hoe lang het beklijft.

De hele week heb ik mijn kaken stijf op elkaar gehouden om hem de kans te geven er zelf over te beginnen. Daarnaast was ik druk met het inhalen van de spreekuren, waardoor we weinig tijd hadden om elkaar te zien. Ook John zei druk te zijn met zijn wijnhandel, maar het leek alsof hij me bewust uit de weg ging. Misschien in de hoop dat alle stof zou neerdalen en ik niet zou doorvragen, maar zo zit ik niet in elkaar.

Groot raadsel

“Verrassing!”, zegt John als hij mijn huis binnenkomt. Hij kust me innig op mijn mond en haalt dan een fles wijn achter zijn rug vandaan.

“De beste Primitivo uit Puglia!”

Ook zoiets vreemds. Ik ben maar één keer in zijn huis geweest. Een nieuwbouwappartement dat modern is ingericht, maar waar weinig sfeer hangt. Het liefst wil hij bij mij afspreken.

“Mmm, het ruikt heerlijk, wat heb je gemaakt?”

“Lasagne.”

“O, dat past er perfect bij, net zoals ik perfect bij jou pas.” Hij is goed in dit soort oneliners. Die heeft hij natuurlijk vaak kunnen oefenen in zijn leven, denk ik cynisch.

Pas als we aan tafel zitten valt het hem op dat ik weinig zeg. “Maudje, is er iets? Je bent zo stil.” Ik leg mijn bestek neer.

“Eigenlijk is er wel iets, ja. Op de een of andere manier blijf je één groot raadsel voor mij”, zeg ik direct. “Dat is alleen maar erger geworden nadat ik je vrienden heb ontmoet.”

“Dat ik jongere vriendinnen heb gehad, zit je daar nu nog steeds mee? Schatje toch…”

Schatje toch?!

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.