Dagboek van Maud: “‘Langzaam ontstond er meer tussen mij en mijn zus’”, bekent John

“Dus je stuurde je zus bot weg?”, vraag ik aan John die tegenover me zit.

“Nee, niet zo direct, maar ik wist gewoon niet hoe ik moest omgaan met haar spontaniteit.”

“Heb je daarna niet meer geprobeerd om contact met haar te zoeken?”

Hij haalt diep adem. “Nee, niet tot ik in een relatie zat met iemand die net zoals jij geen genoegen nam met een half verhaal. Ze bleef maar doorvragen, ze wilde mijn zus ontmoeten. Voor de vorm had ik een bericht gestuurd naar het adres dat mijn zusje had achtergelaten. Daar hoorde ik niks op, dus ik dacht dat het wel goed was zo. Mijn relatie ging daarna alsnog uit. Het leek alsof alles wat mijn verleden aanraakte, erdoor vergiftigd werd. Ik probeerde niet terug te kijken, me enkel op de toekomst te richten. Tot ik het bericht kreeg dat mijn grootvader was overleden.”

“Je had nog een grootvader?”

“Kennelijk, maar dat wist ik niet. Ik dacht dat mijn zus en ik de enige twee overgebleven familieleden waren. Ook als kind had ik nooit contact gehad met mijn grootvader.”

“Dus toen heb je weer contact gezocht met je zus?”

“Nee, zo ging het niet precies.” John kijkt weg, lijkt zich te schamen.

Verwoeste jeugd

“De adoptieouders van mijn zus uit Frankrijk, namen contact met me op. Zij maakten zich zorgen over Janice. Ze was gaan reizen en na veel omzwervingen zou ze nu in Amsterdam zitten. Via een vriend die bij de recherche werkte, kon ik vrij gemakkelijk achterhalen wat het adres was waar Janice Bonnet zich bevond. Ze gebruikte de achternaam van haar adoptiefamilie.”

“Ging het inderdaad slecht met haar?”

John neemt een slok water. “Heel slecht, ze was drugs gaan gebruiken en zat in een foute scene. Ik heb haar meteen mee naar huis genomen. Toen ze was afgekickt, kwam ik erachter dat mijn zusje helemaal geen fijne jeugd had gehad in Frankrijk. Ze was gekleineerd en had zich nooit geliefd gevoeld. Het enige wat haar overeind had gehouden, was school en haar sociale omgeving. Daar zaten we dan, twee kinderen met een verwoeste jeugd en een dode opa die we nooit hadden gekend. In dat duister is het plotseling begonnen. Als schipbreukelingen klampten we ons aan elkaar vast. Eerst nog zonder…” Hij aarzelt even. “Maar langzaam ontstond er meer.” Hij kijkt me aan om mijn oordeel te lezen.

Interpol

“Op zich niet gek als je elkaar nauwelijks gekend hebt”, zeg ik neutraal.

“Mensen wisten niet dat we broer en zus waren, dus niemand vond het gek dat we als stel door het leven gingen. We begonnen te handelen in kunst, iets wat ons beiden fascineerde. Misschien omdat we ons de grote portretten herinnerden die we als kind in het huis van onze ouders hadden gezien. Maar toen waarschuwde mijn vriend me. Er zou een foto van Janice op de website van Interpol staan omdat ze gezocht werd. Vanwege de foute drugsvriendjes had ze zich nergens ingeschreven, ze was bang om door hen gevonden te worden. Mijn vriend vroeg lachend hoe het kwam dat ze in die berichten Janice de Jong werd genoemd, waren we in het geheim getrouwd? Misschien had ik moeten zeggen dat dat zo was, maar ik stamelde iets onhandigs. Op dat moment viel hem plotseling de gelijkenis tussen haar en mij op. Toen wist ik dat ons geheim op straat lag.”

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.