Dagboek van Maud: “Zonder nog iets te zeggen loopt John de deur uit. Ik blijf stomverbaasd achter”

De hele John

“John, het gaat mij er totaal niet om dat je jongere vriendinnen hebt gehad. Waar het me wél om gaat is dat ik niks van jouw verleden weet. En dat kun je wegwuiven en afdoen met ‘wat geweest is, is geweest’, maar zo werkt dat niet. Wat je hebt meegemaakt draag je met je mee, of je dat nou wil of niet. Wat is er gebeurd dat zo’n impact heeft gehad dat je er niet over wil praten, John? Je weet dat ik niet alleen je mooie en gezellig kanten wil, ik wil de hele John.”

Ook John legt nu zijn bestek neer. De liefdevolle blik waarmee hij eerder naar mij keek is veranderd in afstandelijkheid.

“Iedereen heeft recht op geheimen. Als jij dat niet kunt accepteren, hoeft het voor mij niet meer”, zeg hij kil.

Nu ben ik helemaal in de war. “‘Hoeft het voor mij niet meer?’ Ik zeg juist dat ik je helemaal wil leren kennen.”

“Gefeliciteerd, Maud. Nu leer je me helemaal kennen.”

Hij staat op van tafel en pakt zijn jas. “John, toe nou...” Ik ga voor hem staan, maar hij ontwijkt mijn blik.

“Jij kunt mij niet dwingen om dat wat ik met heel veel moeite eronder heb gekregen, weer naar boven te halen. Dat kan niemand.”

Ik pak hem bij zijn armen. “John, alsjeblieft. Ik hoef niet meteen alles te weten, maar geef me op zijn minst de kans om je te begrijpen.”

“Het zou alles alleen maar onbegrijpelijker maken, geloof me.”

Dan loopt hij om me heen en zonder nog iets te zeggen gaat hij de deur uit. Stomverbaasd blijf ik achter. Hoe is het mogelijk? Het ene moment staat hij nog voor de deur met een lekkere fles wijn, het volgende moment is hij vertrokken. Dus dat bedoelde die vrouw met: “Nu maar hopen dat hij niet weer verdwijnt.”

Weten wat te vergeten

Natuurlijk probeerde ik hem te bellen. Ik schreef hem een lange mail over hoe míjn leven is verlopen, en waar ík allemaal spijt van heb. Daarna schreef ik hem hoe gelukkig ik met hem ben en dat ik sinds mijn puberteit niet meer zo verliefd ben geweest. Wat hem ook is aangedaan – of wat hij heeft aangericht – ik weet wel dat vluchten niet helpt. Ik sloot de brief af met dat ik hem wilde helpen vergeten, maar daarvoor moet ik wel eerst weten wat er vergeten moet worden. Ik kreeg nul reactie. Niet op mijn oproepen, mijn appjes, mijn mail. Dan niet, dacht ik boos. Stik er maar in!

Mijn hoofd is moe

Suus zegt dat ik hem onmiddellijk uit mijn leven moet bannen. “Die man spoort niet. Misschien heeft hij wel iemand omgelegd, Maud.” Dat is het fijne van goede vrienden. Als het erop aankomt, staan ze altijd aan jouw kant. De vraag is alleen: hoe elimineer je iemand uit je gedachten en uit je hart als diegene daar net is in gekropen? Ik herinner me opeens een telefoongesprek dat ik met John had, waarin hij grappend zei: “Je spreekt met je meest gehate man ter wereld.” Zou hij toen onbewust hebben uitgesproken hoe hij over zichzelf denkt? Iemand die door anderen wordt gehaat en vooral door zichzelf? Pff, ik weet het niet. Mijn hoofd is moe van het denken.

Benieuwd wat hieraan vooraf ging? Dat lees je hier.