Dagboek van Willeke: “Ik moet moeite doen om mijn gedachten niet naar Micha te laten afdwalen”

Donderdag

Vanmiddag in de auto heb ik mama gevraagd of zoenen ook vreemdgaan is. Gelukkig was ze te afgeleid om door te hebben dat ik het over mezelf had. Ze gaf hetzelfde antwoord als het internet - een keertje met iemand anders zoenen kan iedereen gebeuren, maar het is een ander verhaal als je echt iets voor die ander voelt. Ik drukte haar snel op het hart dat mijn ‘vriendin’ met liefdesproblemen totaal geen gevoelens had voor die ander.

“Helemaal niets, nada, niente.”

Maar nu het laat is, en als ik alleen ben, moet ik moeite doen om mijn gedachten niet naar Micha te laten afdwalen. Maar dat kan niet, en mag niet, want we zijn alleen maar vrienden, vrienden die zomaar per ongeluk in een uitgelaten bui met elkaar hebben gezoend.

Steeds closer wordende vrienden, moet ik erbij vertellen. De laatste tijd sturen we elkaar lange brieven via WhatsApp. Alles wat ik moeilijk vind om tegen mijn vriendinnen of Floris te zeggen, alles wat er ’s nachts door mijn hoofd gaat, mijn twijfels, de kleine saaie details over mijn leven: ik typ het allemaal uit en stuur het naar Micha, zo laat dat hij onmogelijk wakker kan zijn. En dan zie ik hem tóch online verschijnen en doe ik snel mijn telefoon weg. Bijna elke ochtend word ik wakker met een lang antwoord van hem. Hij is zo gevoelig, hij tobt en mijmert net als ik, terwijl Floris soms stug en pragmatisch kan zijn. Hij moet altijd meteen een oplossing bedenken als ik voor me uit lig te piekeren.

Nee nee, ik moet ze niet met elkaar gaan vergelijken. Dat lijkt me gevaarlijk territorium. Emotioneel-vreemdgaan-territorium. Ik aarzel even, en stop dan mijn telefoon weg. Geen brief vanavond.

Zaterdag

Ik gaap zo krachtig dat mijn hoofd bijna in tweeën splijt. Hoe is Lotte toch altijd zo energiek op dit uur? We hebben bij haar moeder gelogeerd, die al sinds zes uur wakker is en ons een vreemd hartig ontbijt heeft voorgezet, iets wat ze in India heeft leren maken. Ik heb beloofd vandaag te helpen met het aan elkaar zetten van wat decorstukken.

Het is een heel eind fietsen naar school. “En nu moet ik van jou natuurlijk allemaal vrienden maken,” zeg ik als we bij een stoplicht staan. Ik vang Lotte’s loswapperende sjaal en sla die onhandig om haar heen.

“Ten eerste, ja, je zit alleen maar in je kamer te mokken. Ten tweede, je vindt het gewoon leuk. Dit zijn mijn mensen, veel leuker dan jouw toneelpopiejopies of die enge toekomstige advocaatjes van Floris.”

“Mijn mensen nog wel! Ik dacht dat wij met z’n tweeën elkaars mensen waren.”

“Jahaa, je blijft m’n allesie. Maar het kan geen kwaad om eens met nieuwe mensen om te gaan.”

Als we bij school aankomen, moeten we aanbellen. Een hulpouder doet de deur voor ons open en we rennen naar het decorhok achter de gymzaal. Er staat harde muziek aan, een oud soul-nummer. Vijf meisjes en jongens in tuinbroeken zijn bezig met een grote pot lijm, boren, kwasten en tape.

“Lolo!” roept een van de meisjes en ze springt van een krukje om Lotte te omhelzen. Ze is groot en lang en heeft kort, paarsgeverfd haar. Ook de anderen ontvangen Lotte alsof ze hun messias is, en ze begroeten mij ook enthousiast. Ze zitten niet bij ons in de jaarlaag en ze zijn van alle leeftijden. Ik vraag me af waarom ik ze niet ken. Ik denk dat ik ze überhaupt nooit heb aangekeken. De kleine jongen met zijn Marvel-trui, twee mollige derdeklassers van wie ik nu zie dat het broer en zus zijn, een zwijgzaam meisje met zware oogmake-up, ze zijn een beetje anders, een beetje nerdy.

Ik krijg een lijmkwast in mijn hand en ik word aan het werk gezet. De decorgroep blijkt ontzettend grappig, en een paar keer moet ik stoppen met lijmen omdat ik de slappe lach heb. Het is onverwacht de beste zaterdag die ik in tijden heb gehad.