Dagboek van Willeke: “Ik voel Micha’s hand op mijn onderrug, warm en stevig”

Vrijdag 12 november

Rozig en tevreden prop ik mijn spullen in mijn rugzak. Ik heb rode wangen van de inspanning, onze regisseur heeft ons weer flink afgebeuld vandaag. Hij heeft ons scènes opnieuw en opnieuw en opnieuw laten doen, oefeningen waarbij we door elkaar heen moesten spelen om onze concentratie te oefenen, en zelfs een paar stunts. Ik loop met Lotte naar de fietsen. Ik vraag of ze bij mij thuis komt, maar ze gaat bij Ferdy eten, dus ze kan niet.

Net als ik op mijn fiets wil stappen hoor ik iemand mijn naam roepen. Het is Elvira, mijn medespeelster in de musical.

“Wils! Kom je mee? We gaan met z’n allen naar het huis van Jeroen, zijn pa is er niet.”

Ik kijk op mijn telefoon. Ik kan me nog afmelden voor het avondeten. Ik app mijn moeder dat de repetitie uitloopt en fiets achter Elvira aan naar een flat een flink eind van de school vandaan. Als we aankomen is de rest er al, ze hangen op de bank en op de grond voor de televisie. Micha zwaait naar me vanaf de bank, en er klopt een doffe irritatie achter mijn slapen als ik zie dat hij de benen van Noura op zijn schoot heeft.

Jeroen is een joint aan het draaien op de koffietafel. Oh. Ik wist dat hij veel blowde, en dat sowieso een hoop mensen op school blowen, maar tot nu toe ben ik nooit betrokken geweest. Dat komt ervan als je maar twee vrienden hebt. Ik trek mijn jas uit en ga op de armleuning van de bank zitten, naast Micha. Jeroen steekt de joint aan en ik kan alleen nog maar denken aan de geur, die in mijn jas en haren zal trekken. Mijn moeder is een soort bloedhond, die ruikt dat meteen.

Ik probeer een reden te bedenken dat ik niet mee wil doen. Ik heb astma. Ik ben ziek geweest. Ik ben allergisch. Ik heb familieleden in de verslavingszorg. Aan de andere kant, misschien moet eens de eerste keer zijn. Deze mensen vertrouw ik, we zijn goede vrienden geworden tijdens de repetities.

Micha ziet me aarzelen en pakt even mijn onderarm.

“Je hoeft niet, he,” fluistert hij. “Ik hou er ook niet zo van.”

“Ik wil wel,” zeg ik hardop, en ik krijg de joint. Je moet diep inademen en vasthouden, en het gênantste dat je kunt doen is hoesten, dat heeft Robbert me verteld. Het brandt in mijn keel en smaakt verschrikkelijk, maar het lukt. Ik ben zo trots op mezelf dat ik meteen nog een lange hijs neem.

“Zo,” lacht Micha, “ik dacht dat dit je eerste keer was!”

“Is het ook,” fluister ik. Ik voel me een beetje duizelig. Ik graai naar mijn telefoon, ineens bang dat het al laat is. Er zijn maar een paar minuten voorbijgegaan. Ik bekijk de gezichten om me heen, die mij allemaal aan lijken te kijken. Jeroen maakt een grapje dat ik niet begrijp. Gaat het over mij? Hebben ze door dat ik heel stoned ben? Ik probeer ook een grapje te maken maar ben al bij het tweede woord mijn zin kwijt.

Elvira staat te dansen op muziek die veel te langzaam gaat. Ik word draaierig van haar gedans en kijk snel ergens anders heen. Ik moet even lucht hebben. Ik loop naar het balkon met grote passen en iedereen kijkt naar hoe raar ik loop.

Ik sta diep in en uit te ademen als Micha ineens naast me verschijnt.

“Gaat het?”

“Ik ben even aan het ademen.”

“Dat is goed. Voel je je niet zo lekker?”

“Beetje. Misselijk.”

“Dat is niet erg. Ik ben zo terug.”

Ik sta me een beetje te schamen en Micha is snel terug met een emmer.

“Voor de zekerheid,” zegt hij.

Ik concentreer me op de lucht, waarvan ik maar niet genoeg mijn longen in kan krijgen. De misselijkheid zwelt en krimpt als een zwemmende kwal. Ik sluit mijn ogen en voel Micha’s hand op mijn onderrug, warm en stevig. Ik ben oké. Ik ben veilig. Ik ben oké. Maar die hand.

“Hebeenvriendje,” zeg ik.

“Wat?”

“Ik heb. Een vriendje.”

“Weet ik,” zegt Micha, en hij haalt zijn hand weg.