Dagboek van Willeke: “Ik weet dat Floris gelijk heeft. Het is fout wat ik doe, ook al zijn Micha en ik alleen maar vrienden”

Zaterdag

Nog nooit heb ik met zoveel tegenzin appeltaart gegeten. Mama’s appeltaart is fantastisch, het was een verademing om haar weer enthousiast bezig te zien in de keuken. En Robbert is voor de verandering een keer thuis, waar ik me al de hele week op heb verheugd. De reden dat ik toch met lange tanden zit te eten is dat Floris en ik weer, voor de zoveelste keer, de hele ochtend ruzie hebben gehad. Hij wil dat ik vanavond met hem meega naar nog zo’n hockeyfeest van hem, waar ik niemand ken en ik mijn geld moet uitgeven aan waterig bier terwijl hij zich inlikt bij de vreselijkste jongens op aarde. Ik wilde niet, maar hij bleef maar aandringen, bleef maar zeggen dat we te weinig tijd met elkaar doorbrengen, dat ik al mijn tijd en aandacht aan de toneelgroep kwijt ben, ‘en met name die aansteller die laatst op dat feestje van jou was, Michiel? Micha, lekker belangrijk, hij is toch je vriendje niet? Nou dan. En dan ga ik mee naar je ouders vandaag, gezellig, toch?’

Dus nu zitten we hier, terwijl dit een familiemiddagje had moeten zijn. Ik spreek Robbert geen seconde want ik heb Floris over de vloer en ik kan vanavond niet met vrienden afspreken want ik moet naar een hockeyfeest. Ik voel me zó opgesloten, zó gefrustreerd, dat ik alleen maar zwijgend zit te kauwen.

Woensdag

“Wat is dit?” vraagt Floris, en ik wacht even met antwoord geven tot ik mijn berichtje heb afgetypt. Ik heb weer een lang bericht aan Micha gestuurd. Ik heb ze nodig, deze berichtjes, ze zijn een uitlaatklep. Ik weet niet waarom ik me zo vertrouwd voel bij Micha, maar hij voelt het blijkbaar ook, want hij geeft altijd meteen antwoord en vertelt me alles over zichzelf.

Ik leg mijn telefoon weg en draai me naar Floris toe. “Wat is wat,” vraag ik.

“Wat de fuck is dit?” Ik schrik van zijn toon. Ik kijk hem aan en zie dat zijn gezicht star en bleek is. Op mijn laptop, waarop hij met huiswerk bezig was, heeft hij WhatsApp openstaan. Mijn bericht aan Micha vult het scherm. Ik kijk toe hoe Floris terugscrollt, de berichten van de afgelopen weken flitsen langs, en ik besef hoe het er voor hem uit moet zien. Ellenlang bericht na ellenlang bericht aan een andere jongen.

Ik probeer zachtjes de laptop uit zijn handen te pakken en begin razendsnel te praten. “Floor…ik ben gewoon heel close met hem. We praten graag. Zoals met vriendinnen, snap je? Jij vindt het vervelend als ik over mijn problemen zeur, weet je nog? Ik praat gewoon met vrienden erover.”

“Met vrienden? Één vriend. Toevallig de gast waarmee je moet bekken in die toneelclub.”

Mijn hart staat even stil, want ik denk dat hij weet van die ene kus tussen mij en Micha. Dan besef ik dat hij doelt op de kus die in het script van de musical staat.

“Het heet toneelspelen,” zeg ik verontwaardigd, terwijl ik weet dat hij gelijk heeft. Het is fout wat ik doe, ook al zijn Micha en ik alleen maar vrienden.

Hij klapt mijn laptop dicht en gaat op zijn zij liggen met zijn gezicht naar de muur. Waarom zegt hij niets meer? Mijn hart bonst in mijn keel. Ik had gedacht dat er nu ruzie zou komen, en dat het niet komt is verwarrend.

Ik krijg een bericht van mijn broer: Heeft mama jou al geappt??

Wat? Als ik mijn berichten wil openen, zegt Floris, zo zachtjes dat ik het bijna niet hoor: “Het is klaar, Wils. Ik ben klaar met je.”

Dan gaat mijn telefoon over, Robbert belt. Wanhopig kijk ik naar Floris. “Ik moet echt opnemen,” zeg ik.

“Natuurlijk moet je opnemen. Alles is altijd belangrijker,” zegt hij met een verwrongen stem.

Ik neem op, en mijn broer vertelt me dat oom Jaap dood is. Ik probeer het gesprek zo snel mogelijk af te ronden, maar nog voordat ik kan ophangen is Floris mijn spullen met woeste gebaren in mijn rugzak aan het stoppen, terwijl ik machteloos toekijk.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!