Dagboek van Willeke: “ Voordat mama thuis is, heb ik al mijn sporen uitgewist”

Donderdag 29 juni

Als een koalabeertje hang ik aan de nek van Floris. Mijn benen drijven in het koele zwembadwater. Ik ben loom, warm en blij. We spelen hier op de camping de hele dag als kinderen in de buitenlucht, en ik besef hoe erg ik dat eigenlijk gemist heb. Zo’n groot deel van mijn leven, op school en met zijn vrienden, bestaat nu uit indruk maken en mezelf een houding geven. Dat hoeft hier niet. Ook Floris heeft zijn gebruikelijke pose een beetje laten vieren en het campingleven ligt hem prima, terwijl hij een stuk sjiekere vakanties gewend is. En zelfs mama en Boy zijn goed gezelschap. Ik druk mijn gezicht tegen Floris aan en snuffel aan zijn chlorige oortje.

“Hee! Weg met die snuit, waterrat!” Hij lanceert me zijn rug af en het zwembad in. Ik kom lachend weer boven. Floris kijkt geamuseerd. “Heb je het zo leuk, Wilsie?”

“Ja,” zeg ik, en ik meen het. “Ik hoef nooit meer naar huis!”

“Daar is het anders ook leuk. Maandag zwembadfeestje bij Eric thuis. Kunnen mijn vrienden je ook zien in dit bikini’tje.”

“Viezerik!” roep ik, en ik duw hem koppie-onder.

Maandag 2 augustus

Ik sta voor de triptrap oog in oog met mijn zusje. Ik moet toch haast wel de grootste idioot ter wereld zijn. Ik had mijn tas al ingepakt voor het zwembadfeest toen mama mijn kamer binnenkwam, half aangekleed in haar werkkleren, om een waterval aan gestresste instructies over me uit te storten. Helemaal vergeten. Vandaag is het mijn beurt om op baby Titia te passen. Uit haar bolle gezichtje staren haar onschuldige bruine koeienogen me aan. Wat nu? Ik wil het feestje niet afzeggen. De vrienden van Floris begrijpen het totaal niet als ik zeg dat ik op de baby moet passen. Ik verzwijg zoveel mogelijk dat mijn moeder net nog een baby heeft gekregen.

“Wat moet ik nou, Tietje? Zo maak ik toch nooit vrienden.” Ik strijk met een vinger over haar krulletjes. “Je zegt niks terug, he?” Voorlopig kan ze nog helemaal niks zeggen behalve buh-buh-buh.

Hm. Ze kan nog niets zeggen. Dus hoe hoeft mama er ooit achter te komen waar Titia de dag heeft doorgebracht? Voordat ik me kan bedenken begin ik razendsnel te handelen. Ik rij de kinderwagen de keuken in en prop er handenvol babyspullen in. De instructies van mama zijn nu al een vage herinnering. Melk? Ze eet tegenwoordig ook papjes en zo. Maakt niet uit, ik neem allebei mee. Luiers, een extra setje kleren, wat willekeurige knuffels uit haar bedje.

Terwijl ik de deur achter me dichttrek bel ik oma. Ik probeer om niet paniekerig te klinken, maar alsof alles geheel volgens plan gaat. Gelukkig is oma niet zo achterdochtig.

Ik sta al met mijn fietssleutel in mijn hand voordat ik doorheb dat dat natuurlijk niet gaat, met die kinderwagen. Verbouwereerd begin ik naar de bushalte te rennen. Het is warm, mijn haar dat vanochtend zo leuk zat gaat alle kanten op, en de bikini die ik onder mijn kleren aanheb snoert me in als een rollade. Titia vindt het allemaal hartstikke prima gelukkig, en zit te kraaien in haar wagen.

Net op tijd voor de bus. Ik probeer achterwaarts de wagen erin te tillen maar kom met de grote wielen vast te zitten. Ik trek me een ongeluk en voel de ogen van de buschauffeur in mijn achterhoofd prikken. Een mevrouw van mijn moeder leeftijd helpt me uiteindelijk een handje. Met een medelijdende blik kijkt ze me aan. “Is jouw vriend er niet meer om je te helpen?”

Verward zeg ik, “wel hoor.” Ze denkt dat Titia mijn dochter is. Wat een bemoeienis.

Na een lange, misselijkmakende busrit kom ik bij oma aan. Oma neemt Titia dankbaar in ontvangst en stelt geen moeilijke vragen. Ik kan mijn geluk haast niet geloven.

Ik ben inmiddels ruim te laat voor het feestje. Ik moet ook nog terug om mijn fiets te halen, me fatsoeneren en dan kan ik pas naar de villa van Eric. Maar het plan is gelukt. Voordat mama thuis is zal ik al mijn sporen hebben uitgewist.