De Stagiair, hoofdstuk 4: “Waarom wilde hij nou per se bij mij in de klas komen?”

Hoofdstuk 4: In beeld

04.55 uur en ik ben al wakker. En klaarwakker ook. Niks snoozen, niks omdraaien. Ogen open en klaar om te gaan. Ik draai me op mijn zij, druk mijn wang diep in het kussen en probeer het toch nog even met die slaap. Ik denk aan Laurens. Waarom aan Laurens? Ik denk aan m’n werk. Maandag mogen de scholen weer open, gelukkig, dus ik denk dat ik straks even naar Den Bosch fiets om de nieuwe projectweek alvast voor te bereiden. Zal ik vanavond erwtensoep maken? Andere zij dan maar.

Sinds een jaar of twee heb ik dat. Soms word ik om drie uur al wakker en lig ik een paar uur naar de klok te staren. “Welkom in de overgang, chimi”, zei Rosita toen ik het vertelde, en ze duwde me een klein bruin flesje in de handen. Het deed me denken aan de neusdruppels die mijn moeder vroeger voor me maakte, maar het bleek CBD-olie. “Bejaardenwiet”, lachte ze. “Ik slaap er heerlijk op.” Vanavond toch maar weer eens proberen.

Na een uur woelen en scrollen op mijn telefoon stap ik toch maar uit bed. Fae slaapt nog. Ik loop naar de badkamer en kijk automatisch even naar rechts. De ochtend, en de schemer, doet mijn spiegelbeeld goed. Mijn buik is plat genoeg, mijn lange haren rommelig door het slapen. Van Fae mag ik het absoluut niet afknippen, zoals de moeders van haar vriendinnen. Ben ik ook niet van plan, trouwens. Ik zou het wel eens wat vaker los mogen dragen, want zoals het nu zit, lekker pittig zeg maar, is het echt wel leuk.

Ik trek m’n lichtgrijze spijkerbroek aan, wit bloesje erop en een donkergroen vest. Laat m’n roodblonde haar knallen. Niet dat iemand het zal waarderen vandaag. Met een beetje geluk tref ik een collega op school, Inge en Ahmed komen ook vaak al wat voorbereiden. Zal ik vragen of Laurens..? Nee, dat is belachelijk. Die jongen heeft gewoon vakantie.

Ik leg een briefje voor Fae op tafel, dat ze wel cornflakes mag omdat het brood op is, en stap om half 8 op de fiets.

Alles is donker op het Boschveld College. In mijn telefoon check ik nog een keer de code van het alarm. Ook al werk ik hier al tien jaar en heb ik de deur vaker geopend, ik ben meestal niet de eerste, dus het is nog geen automatisme voor me. En ik vind ze vreselijk, die dingen. De druk om keihard loeien tegen te gaan, zorgt dat ik ook nu weer even spiek. Tuurlijk had ik ’m gewoon goed in mijn geheugen.

Mijn lokaal voelt koud en leeg. Ik besluit een plaat op te zetten via het digiboard, net als de laatste keer dat ik hier was. Heerlijk, Adele lekker laten schallen door het lokaal. I know that it’s wrong, but I want to have fun zingt ze. Oh my god I can’t believe it galmen we in koor.

Vanaf volgende week starten we met De Vijftigers, mijn favoriete stroming. Breken met de regels van poëzie, spelen met taal; ik mag dat wel. Doet me denken aan Laurens’ sollicitatie. “Zal ik je mijn top vijf van dichters geven?” vroeg hij. En daar ging-ie hoor. Lucebert op één. Hans Andreus, Bernlef, Simon Carmiggelt en Rutger Kopland. Opvallend belegen types voor een eenentwintigjarige. Bloedfanatiek zat hij te vertellen over zijn studiekeuze en waarom hij zo graag ook voor de klas wilde staan. “Ik wil je raken”, zei hij, met vuur in zijn ogen. “Mij?” vroeg ik verbaasd. “Nee, de leerlingen bedoel ik.” Vastberaden om de concurrentie te verslaan. Die er helemaal niet was, maar dat vertelde ik niet. De laatste keer dat ik een stagiaire had, is zeker vier jaar geleden. Een alleraardigst boekenwurmmeisje met steeds roder wordende vlekken in haar nek als ze klassikaal iets moest vertellen. Het jaar daarvoor was er Jerney, een meid die meer interesse had in haar YouTube-kanaal dan in haar stage. Ik heb ze allebei geadviseerd om het onderwijs los te laten, en beloofde mezelf om geen stagiaires meer aan te nemen. Laurens was een cadeautje. Hij meldde zichzelf aan, ook al hadden we helemaal geen vacature, en hij deed ook nog eens enorm zijn best. Dat een jongen zoveel interesse voor het vak heeft, vond ik ook meteen bijzonder. Maar waarom hij nou juist bij mij in de klas wilde komen? Geen idee. Zo’n gemotiveerde jongen leek me wel een aanwinst. En dat blijkt nu ook wel. Overal maakt hij top vijfjes van. Spannende titels, moeilijkste woorden, saaiste boeken. Het maakt de lessen interactiever, want m’n leerlingen smullen van die lijstjes.

Ping!

Op een schaal van 1 tot 10, hoeveel zin heb jij om weer te beginnen? appt Laurens. Dat is ook toevallig. Vergezeld van een selfie van zijn knappe hoofd. Ik wil al bijna een antwoord sturen, als ik me bedenk dat dit bericht waarschijnlijk helemaal niet voor mij is. Het is immers nogal amicaal, naar je stagebegeleider.

Ping!

Sanna?

Ja? Stuur ik terug.

Nou?

Weer wacht ik even, en veeg ondertussen met mijn vingers over het scherm om in te zoomen. Hij trekt zijn linker mondhoek een beetje op. Ondeugend.

Ik zie toch dat je online bent ;-) stuurt Laurens. Je hebt er zin in toch?

Ik maak een foto van een stapel boeken, met bovenop Luceberts Van de afgrond en de luchtmens.

Dansend richting de zomer, antwoordt Laurens. Kus-hartje-emoji.

Mijn mond trekt een glimlach, maar ik ben het er niet mee eens. Kappen nu, San, kappen. Vijftigersmaand, daar gaat het nu om. Groepsindeling maken, boeken klaarleggen, opdrachten verzinnen. Laat Laurens ook maar een taak bedenken. Of twee.

Ping!

Nu jij nog schrijft Laurens en hij stuurt een liedje mee. Everyday I write a book, van Elvis Costello & The Attractions. Ik moet erom lachen. Heeft-ie potdorie goed onthouden. Ooit wil ik zelf nog wel een roman schrijven. Maar ik wacht al jaren op die sabbatical én op de gouden ingeving.

Wel een goed idee, Elvis Costello, die gooi ik ook even over het digiboard. Nu nog wat opdrachten klaarzetten en dan is het wel weer mooi geweest. Ik loop naar de kast om wat werkstukken van vorig jaar te pakken.

Met een zucht neem ik weer plaats achter mijn bureau. Kom op, een uurtje nog. Elvis extra hard. Aaaaaaalisonnnnn zing ik. My aim is true, appt Laurens, met twee muzieknootjes. Grappig, hij heeft ook Costello opstaan. Opdrachten in drive, mailbox uit. Naar huis.

Huh? Wat is dat groene lampje boven in mijn beeldscherm nou? Heb ik per ongeluk Teams aangezet? Nee, zo te zien niet. Iets anders? Ik sluit mijn computer wel gewoon af. Ik ga toch naar huis. Hè, waarom krijg ik die camera nou niet uit..?