Maartje en de meisjes - deel 98: “Pas nu ik mezelf over haar hoor vertellen, realiseer ik me hoe leuk ik haar vind”

Ze heeft bloemen meegenomen. Ze ziet er goed uit, Lies. Het gefrummel aan de knoop van haar spijkerjack verraadt dat ze zenuwachtig is.

“Kom lekker binnen”, zeg ik. “Wat een prutweer.”

“Bedankt voor de uitnodiging”, zegt Liesbeth als we met thee en chocolade aan tafel zitten. Ze klinkt nogal formeel, maar dat zullen de zenuwen zijn.

“Weet je, Lies, het is oké. Zoals ik al eerder zei: ik moet echt even wennen aan het idee van jou en Jochem. En ik dacht dat jij team Maartje was, dus daarom stak het me dat je niks had gezegd. Maar dat is geweest en daar hoeven we niet over te blijven emmeren. Je bent bovenal mijn vriendin en ik heb je graag in mijn leven.”

“Ik jou ook”, zegt Lies. Haar blik is nog steeds wat bedrukt. “Ik hoop dat het in de praktijk ook lukt. Op kantoor deelden we altijd alles over mijn dates, maar nu merk ik dat ik mijn updates inslik en mijn verhalen voor mezelf houd. Het voelt toch alsof ik over Jochem niks kan delen. Met jou niet, maar ook met m’n andere vriendinnen niet.”

“Waar komt dat door denk je?”

“Omdat het voelt dat ik iets doe wat niet mag.”

“Voel je dat of vind je dat?” vraag ik. Ik lijk Oprah wel.

Tranen wellen op in Lies’ ogen. “Ik ben bang dat ik dat vind”, zegt ze zacht.

“Voor mij of voor jezelf?”

“Voor iedereen. Iedereen die jou kent en mij ook kent. Zelfs nu je zegt dat het oké is, voelt het beladen.”

“Dat snap ik wel”, knik ik. “Maar het gaat erom wat jij wil en voelt. Maar je bedavonturen hoef ik nu niet meer te horen nee.”

We zwijgen.

“Ik wil gewoon graag weer terug naar hoe het was”, snikt Lies. “Hoe wij waren. En ik zie geloof ik geen toekomst met Jochem als ik me zo voel.”

“Dat is iets dat je met hem moet bespreken, liefje”, sus ik. Een kleine opluchting kan ik niet ontkennen.

“Goed. En jij?” vraagt Lies door het deppen van haar mascara heen. “Je ziet er belachelijk goed uit.”

“Ze heet Miranda”, glunder ik. “En ze is echt heel leuk.” Ik vertel over de match, de leuke appjes, de indrukwekkende dates en ik voel hoe de blos van m’n wangen spat. Gek eigenlijk hoe dat werkt. Pas nu ik mezelf over haar hoor vertellen, realiseer ik me hoe leuk ik haar vind.

“Wat fijn voor je Maartje”, lacht Lies. “Je straalt helemaal.”

Wanneer Lies weer vertrokken is, heb ik nog precies een uur totdat de kinderen weer thuis komen. Mijn lijf borrelt en bruist van de energie en ik weet van gekkigheid niet wat ik met mezelf aan moet. Hardlopen. Ja, dat ga ik doen.

Tijdens mijn rondje bos denk ik aan mijn liefdesleven van de afgelopen jaren. Jochem, Judith, Vera en die gekke Hannah - Miranda is the odd one out in het rijtje.

Ik ben blij dat jij er bent app ik.

Nog twintig minuten heb ik, dus ik kan alleen het kleine rondje nemen.

Hoe zou het nu eigenlijk met Vera zijn? Zou ik haar kunnen appen of is dat gek? Of verwacht ze dan iets? Judith is nog steeds dezelfde natuurlijk. Ik mis haar energie.

Pfff mijn hoofd tolt. Tandje erbij dus maar.

‘Hé, zie ik daar nou…?’