Tessel: “En stel nou dat ik niet aan zíjn verwachting voldoe?”

Het heeft even geduurd, maar eindelijk is het tijd voor Tessels eerste date met Reinier.

Die zondag schijnt de zon. Er waait een stevige wind uit het noorden en de lucht is staalblauw. Ik bel Corine en ze vertelt me dat ze gisteren hebben geprobeerd Jacob wakker te maken, maar dat ze aan zijn gezicht konden zien dat hij pijn had. Een foto wees vervolgens uit dat zijn borstbeen en verschillende ribben gebroken zijn tijdens de reanimatie. Ze hebben hem maar weer snel onder zeil gebracht, want die pijn kost hem te veel energie. Arme Jacob.

Corine klinkt berustend. Ik vraag me af of ze hem in stilte al heeft begraven. Ik wéét dat haar schuldgevoel groot is en haar angst verpletterend. Dat Jacob, mocht hij dit overleven, later boos op haar zal zijn, dat hij moet blijven leven in een lichaam dat niet meer doet wat hij wil. Stoere Jacob, die een paar weken geleden nog fluitend 90 kilometer wegtikte op zijn fiets.

Reinier stuurt me een appje, en stelt een strandtent in Noordwijk voor rond lunchtijd.

Ik verheug me.

Ik ook. Ben zo benieuwd naar je.

Dit kan niet goed aflopen, denk ik als ik een dikke trui, zonnebrandcrème en een zonnebril in een tas stop. De verwachtingen zijn te hooggespannen. Reinier en ik hebben de aflopen weken intensief met elkaar geappt en ik ben hem alleen maar leuker en leuker gaan vinden. Het ongeluk van Jacob heeft ons contact verdiept. Hij leeft mee met mijn hoop en angst en vrees. Als hij me ’s avonds appt met de vraag hoe het vandaag met Jacob gaat, dan voelt dat vertrouwd, alsof Jacob en Corine ook vrienden van hem zijn.

Als ik naar Noordwijk rijd zakt de moed me in de schoenen. De vlinders in mijn buik maken me misselijk. Ik wil Reinier zien, en tegelijkertijd ook niet, ik wil het sprookje in stand houden. Ik denk aan andere keren dat ik hooggespannen verwachtingen had van een date, en dat het zo bitter tegenviel. Dat de man in kwestie niet was zoals ik dacht dat hij zou zijn, maar onaantrekkelijk, of opgeblazen en zelfvoldaan.

En stel nou dat ik niet aan zíjn verwachting voldoe? Dat hij me oud vindt en dom? Ik kijk in het achteruitkijkspiegeltje. Het harde licht toont meedogenloos de rimpels rondom mijn ogen en mond. Reinier is een paar jaar jonger dan ik, wat moet hij met deze oude vrouw?

Doe niet zo achterlijk Tessel, grom ik als ik de afslag Noordwijk neem. Je bent wie je bent en dat is goed genoeg. Ik haal diep adem en probeer de vlinders in mijn buik onder controle te krijgen. Hardop zeg ik: “Er is niks aan de hand, Tessel, je hoeft helemaal niks. Je gaat gewoon een leuke middag op het strand hebben. En als hij niks is, of als het niks wordt, soit, dan ben je een ervaring rijker.”

Op dat moment stuurt Reinier me een locatiepin. Even later belt hij op. Mijn hart roffelt als ik opneem. “Ik ben er al. Je kunt parkeren langs de strandweg, er is genoeg plek.” Ik hoor aan zijn stem dat ook hij gespannen is. Dat stelt me dat gerust. Ik krijg weer zin in onze date.

Tien minuten later rijd ik de strandweg op. Vlaggen klapperen in de straffe wind, meeuwen zeilen krijsend door de blauwe lucht. Dan zie ik hem zitten op een hekje langs de weg. Hij draagt een rood jack en een spijkerbroek en ik herken hem meteen. Zijn grijsblonde haar wappert in de wind. Naast hem kijken een paar oude mannen die een sigaretje roken op hun gemak toe hoe ik inparkeer. Godzijdank in één keer feilloos.

Ik lach naar hem. Hij lacht naar mij. Dan pak ik mijn tas en stap de auto uit. Iemand toetert en ik spring opzij. Shit, was ik bijna voor zijn ogen verongelukt.