Tessel: “Er zijn meer mannen geweest die ik aardig vond, maar bij wie het hart toch buitenspel bleef”

Ik sta moe op na een slechte nacht. De herinneringen aan Willem hebben me treurig gemaakt. Die eeuwige dans tussen mensen die elkaar wél of juist níét willen, maar bij wie het zelden meteen en helemaal en voor eeuwig raak is – dat maakt me moedeloos. Willem wilde mij, maar ik wilde Willem niet. Er zijn meer mannen geweest die ik aardig vond, maar bij wie het hart toch buitenspel bleef. Ik denk aan David die mij zo belazerde – godzijdank was ik op hem nooit stapelverliefd, anders was mijn hart dwars doormidden gezaagd. Nu bleef de schade beperkt tot een geschokt ego.

Ik denk ook aan de mannen aan wie ik me wél uitleverde. Thomas. Mijn jeugdliefde met wie ik trouwde en twee dochters kreeg. Bij Thomas was ik vast mijn leven lang gebleven als hij me niet na 20 jaar verlaten had voor een ander.

Robert. Mijn bipolaire, geniale, knotsgekke Robert, op wie ik stapeldol ben en die mij tot wanhoop kan drijven. Robert en ik zijn vrienden en misschien ook wel minnaars voor het leven, maar Robert kan en laat zich niet binden.

Pieter. Pieter is getrouwd, en sinds een jaar naar het buitenland vertrokken. Ons app-verkeer is grillig; soms hoor ik weken niks, en dan denk ik dat ik over hem heen aan het raken ben, maar bij het kleinste en onschuldigste appje - ping! - raakt het verslavingscentrum in mijn brein totaal overstuur. Op Pieter was ik zo verliefd dat ik mager werd en totaal verzenuwd. Dat hele hevige is er nu wel van af. Maar ik steek er niet mijn hand voor in het vuur. Pieter heeft het vermogen mij altijd weer gek te maken.

Ik wil die zware klem die mijn keel dichtdrukt verjagen. Buiten schijnt de zon en ik app Julie of ze meegaat naar het strand. Tot mijn vreugde zegt ze meteen ja. De laatste tijd zie ik haar weinig, ze is hard aan het studeren en haar vrije tijd brengt ze natuurlijk het liefst door met Niels, haar vriendje.

Hoewel het al laat in oktober is pak ik mijn badpak en een handdoek in; ik heb me voorgenomen zo lang mogelijk door te zwemmen, en bij dit gouden herfstweer lijkt me dat geen straf.

Een uurtje later trippel ik de golven in terwijl Juul foto’s maakt van haar dappere moeder. Het water bijt in mijn benen en billen. Maar ik laat me niet kisten. Als het water tot mijn middel reikt, duik ik een grote golf in die me naar adem doet happen. Ik zwem door de branding heen. De zon schittert op het water, er stormt een surfer voorbij. Aan de einder vaart een groot wit cruiseschip. Ik ben één met de grijsgroene zee en de blauwe hemel en laat me door de golven heen en weer smijten. Het is een sensatie die ik vast wil houden; dit is geluk dat je zelf kunt afdwingen en waar geen man aan te pas komt.

Als ik even later uit het water ren slaat Juul een handdoek om me heen. “Wat heb ik toch een stoere moeder”, zegt ze vertederd. Tien minuten later zitten we bij een strandtent in een beschut hoekje achter een kopje thee en een tosti. De herfstzon verwarmt mijn verkleumde benen dwars door mijn trainingsbroek. Juul zit naast me op haar telefoon te kijken. Ik merk een onrust in haar die ik herken. Opeens voel ik me gealarmeerd.

“Hoe gaat het Niels en jou?” vraag ik langs mijn neus weg. Juul kijkt naar de zee waarover het late middaglicht zilveren strepen trekt. Meeuwen krijsen boven ons hoofd.

“Goed hoor. We hebben het gezellig...”, zegt ze vaag en stopt de laatst hap van haar tosti in haar mond.

“Maar...?” vraag ik. “Er is iets, Juultje, ik ken je langer dan vandaag.”