Tessel: “Hoe vaak verzwijgen we de ware reden als we tegen de ander mompelen dat we ‘geen klik’ voelen?”

Gerard stuurt me in de week na onze wandeldate nog een appje. Dat ik ondanks ons gekibbel altijd welkom ben in Hoorn voor een bakkie of een glaasje. Ja ja, denk ik. Voor een vrijpartij zal je bedoelen. Ik antwoord hem niet.

Ik merk dat ik deze keer anders in het daten sta. In het eerste jaar op Tinder genoot ik van de opwinding van het onbekende, de spannende ontmoetingen, van die snoepwinkel vol wonderbaarlijke verrassingen. Maar nu ik na een jaar ben teruggekeerd, bemerk ik dat ik cynischer kijk naar de geëtaleerde waren. Ik ga met tegenzin gesprekjes aan, en bij mannen met weinig tekst of saaie openingszinnen haak ik meteen af. Ik vergeet ook steeds Tinder te openen om te kijken of er reacties zijn. Dat bevordert niet erg de communicatie. Sommige mannen met wie ik al een halfslachtig gesprekjes had aangeknoopt, verdwijnen plompverloren, anderen blijven berichtjes sturen en vragen waar ik blijf.

Een van die mannen heet Reinier. Ik bekijk nog eens goed zijn foto’s. Hij heeft een keurige zijscheiding en ziet er ballerig uit, maar zijn scherpe blik in zijn staalblauwe ogen bevalt me. Op een van zijn foto’s staat hij voor een boekenkast vol oude boeken, kleine beeldjes en foto’s. One of a kind denk ik. Als er op Tinder al een interieur te bespeuren valt, zijn ze vaak saai en onpersoonlijk ingericht met IKEA- of Leen Bakkermeubels. En laat ik nou hoe iemand woont heel belangrijk vinden; je kunt er precies van aflezen wat voor vlees je in de kuip hebt. Of iemand smaak heeft (jouw smaak welteverstaan), van boeken houdt of dat de televisie zijn grootste vriend is.

Ik denk aan de leraar Grieks van Doris die een hardnekkige crush op mij had. Ik vond hem onderhoudend. We gingen vaak op zaterdag koffiedrinken op de markt en speelden eindeloos veel potjes tennis met elkaar. Daar had het bij mogen blijven wat mij betreft, maar Ruud stond erop dat ik een keertje bij hem kwam eten. Hij woonde in een jarendertighuis met een betegelde voortuin en voor het raam een zieltogende plant. In de huiskamer domineerde een leren bankstel met daarboven twee ingelijste posters, een van de Acropolis, een van de blauwe Griekse zee. Best leuk als je twintig bent en oude talen studeert, maar deze Ruud was minstens vijftig. Als je dan nog steeds vergeelde posters aan je muur hebt hangen, ga ik toch ernstig twijfelen.

Ik denk ook aan Roelof, een voormalige collega, die ik op een feestje tegen het lijf liep. Hij bleek intussen gescheiden, we vonden elkaar leuk en bij het weggaan zoenden we, half verscholen onder een kapstok vol jassen, en daarna op het tuinpad. Toen ik een paar weken later bij hem ging eten, was ik twee kilo lichter van de zenuwen want die Roelof kon wel heel lekker zoenen. Mijn prille verliefdheid verdween als sneeuw voor de zon toen ik zijn kale woonkamer binnenkwam. Er stond een plastic tuintafel met wat stoelen, voor het raam een studentikoze bank. Door een halfgeopende slaapkamerdeur zag ik twee spiksplinternieuwe Ikeabedjes. Op de koelkast hing een eenzame kindertekening. Het hele huis ademde de desolaatheid van een man die zich geen raad weet met zijn nieuwverworven vrijheid en geen idee heeft hoe hij een huis gezellig moet maken. (Wie de film Marriage Story zag, waarin Adam Driver een net gescheiden man speelt, weet precies wat ik bedoel.)

Ook met Roelof werd het niks. Ik kon hem natuurlijk niet vertellen waarom ik opeens niet meer met hem wilde zoenen. Hoe vaak verzwijgen we de ware reden als we tegen de ander mompelen dat we ‘geen klik’ voelen?

Maar die boekenkast van Reinier, die staat me aan, net als zijn scherpe blauwe ogen. Zijn keurige scheiding negeer ik.

Ik stuur hem een berichtje. “Dag man met boekenkast. Wat doe jij hier op Tinder?”