Tessel: “Val ik nou keihard op een kluizenaar in een huis vol oude boeken?”

Tessel praat steeds meer met de man met een boekenkast op zijn profielfoto: Reinier.

De man met de boekenkast beantwoordt mijn vraag met een wedervraag.

Dag vrouw met mooie lach, wat doe jij op Tinder?

Binnen de kortste keren ben ik met hem in een vrolijke chat verwikkeld. Hij blijkt antiquair te zijn, zelf verzamelt hij Afrikaanse kunst en negentiende-eeuwse boeken.

Verzamel jij ook?

Om die vraag moet ik glimlachen. Verzamelen – dat is echt iets voor mannen. Ik ken geen vrouwen met verzamelingen. Wel Wijnand die rekenlinialen verzamelde, waarop hij sommen maakte om tot rust te komen als er in zijn hoofd te veel chaos heerste. Mijn ex Thomas verzamelt moderne kunst, op het bezetene af. Hij heeft inmiddels zoveel werken dat hij een loods heeft moeten huren om alles te kunnen stallen. Ik snap daar niks van; als je mooie dingen koopt, dan wil je ze toch zien?

Daarentegen ken ik genoeg vrouwen met kasten vol kleren en schoenen. Zou dat ook onder verzamelen vallen? Zelf ben ik ook best koopziek, hoewel ik dat manhaftig probeer te beteugelen omdat ik toch een beetje aan de planeet wil denken. En in coronatijd droeg ik toch altijd min of meer hetzelfde. Maar dan denk ik aan mijn nieuwe jeans, mijn mooie nieuwe regenjas en mij zoveelste paar nieuwe sneakers.

Ik verzamel schoenen, plaag ik hem.

Mijn ervaring is dat hoe meer schoenen je hebt, hoe lastiger het is om te kiezen, hoe meer schoenen je koopt, antwoordt hij listig.

Ik vraag me af of hij dit uit eigen ervaring weet of die heeft opgedaan bij zijn vriendinnen. Over zijn eerdere relaties weet ik nog niks, alleen dat hij nooit getrouwd is geweest en geen kinderen heeft. Ik vraag me af of ik keihard aan het vallen ben op een kluizenaar, een zonderling in een huis vol oude boeken en Afrikaanse spullen. Maar daarvoor is hij weer nét iets te charmant.

Inmiddels hebben we telefoonnummers uitgewisseld. Ik stuur hem een foto van mij met Julie en Doris. We zitten aan een tafel die gedekt is met een blauwgeblokt tafelkleed.

Een Beiers tafelkleed, reageert hij verheugd. Heb je ook een Dirndl? Dan kunnen we samen naar het oktoberfest in het najaar.

Het oktoberfest... Is dat niet dat feest met bierpullen en mannen in lederhosen en vrouwen met enorme decolletés?

Prompt verschijnt er een foto van een jonge Reinier in lederhosen. Het staat hem nog goed ook. Ik grijns. Nooit gedacht dat ik vertederd zou kunnen raken door een man in een leren broek met bretels en geborduurde Edelweiss.

Als ik die avond ga slapen lees ik nog even onze berichtjes na, die steeds speelser en sprankelender worden. Deze Reinier, met zijn ouwe boeken en zijn leren korte broek, ga ik steeds leuker vinden. En dat hij mij ook leuk vindt is zonneklaar. Rond twaalf uur stuurt hij me nog een berichtje waarin hij me welterusten wenst en vraagt of we de volgende avond zullen bellen.

Ik ben benieuwd naar je stem.

Ik naar de jouwe. Welterusten.

De volgende avond tegen een uur of negen, als ik al klaar zit voor zijn telefoontje, krijg ik een appje van Corine.

Jacob ligt op de IC. Vanmiddag hartstilstand. Toestand kritiek.

Corine is een van mijn dierbaarste en oudste vriendinnen. Jacob is haar tweede man met wie ze al 20 jaar is. Ik ken geen beter stel dan Jacob en Corine. Ze vullen elkaar volmaakt aan. Jacob is de stoere kerel die Corine op handen draagt, Corine is een hyperintelligente knappe vrouw die zich graag door Jacob in de watten laat leggen. Ik ben wel eens jaloers op hen, zo’n twee-eenheid zou ik graag met iemand vormen.

Ik kom eraan, app ik.

Ik stuur Reinier een haastig appje dat er iets tussen is gekomen en dat ik hem later op de avond zal proberen te bellen. Dan spring ik op de fiets.