Wraakvrouw - hoofdstuk 10: “Ziet hij zichzelf als een soort Robin Hood van de lusten?”

Ruud en ik rijden apart naar de ouderavond van Roos, maar in de zaal zitten we toch naast elkaar. Alsof er een dubbelwandige koelbox tussen ons in staat, met de klep open en zonder de biertjes voor de picknick. Hij ziet er moe uit. Een tikkeltje onverzorgd ook. De haren in zijn baard zijn ongelijk, zijn overhemd duidelijk niet gestreken. Ik besluit er niets over te zeggen. We zijn hier voor Roos, die er zelf overigens niet bij is. In de theaterzaal van haar school zitten we met honderden ouders bij elkaar, keurig te luisteren naar een docent die vertelt hoe veertienjarigen langzaam overgaan van de voelfase naar de denkfase. Waar ze in de brugklas nog graag meehelpen met extra klusjes op school, zoals het onderhouden van de schooltuin, zien ze dat schoffelen op school of het dekken van de tafel thuis zo richting het einde van de tweede ineens als dwangarbeid. Een herkenbaar tafereel, waardoor Ruud en ik zelfs weer even samen lachen, voor het eerst sinds het hele gedoe. En dat voelt best wel fijn.

Een volgende docent neemt het praatje over en schuift aan bij de vleugel. “Ik geef al jullie kinderen koor en jullie gaan vanavond doen wat zij ook altijd moeten, namelijk zingen in canon”, kirt ze. “Nada te turbe”, gaat ze voor, wijzend naar een gigantisch digibord met bladmuziek. Ruuds ogen worden groter en bozer. “Ik ga toch geen Spaans zingen op mijn vrije dinsdagavond”, bromt hij, maar precies op dat moment kijkt de fanatieke docent hem hoopvol aan en bast Ruud toch een moppie mee. Zelf zit ik er ook niet echt op de wachten, maar het aanschouwen van Ruuds worsteling is ontzettend goed voor mijn humeur.

Na een driestemmig canon met een zaal onwillige veertigplussers, gaan we met de ouders van Roos’ klas naar het mentorlokaal voor deel twee van de ouderavond. “Wat knap dat jullie hier samen zijn”, fluistert een moeder me toe in het voorbijgaan. Ik weet niet meteen bij welk kind ik haar moet plaatsen. “Waar bemoei je je mee, mens”, moppert Ruud nog net niet oogrollend naar mij, maar ik vind het wel lief. En blijkbaar praat Roos op school meer over onze scheiding dan ik dacht, en dat vind ik een goed teken. Veel ruimte om te vrouw te antwoorden voel ik niet, met Ruud in mijn kielzog en de mentor die van start wil met een gesprek over het telefoongebruik op school. Ik zoek haar straks wel even op.

“Ook in de tas heeft de telefoon een enorme aantrekkingskracht op leerlingen”, vertelt de docent en ik kan me daar alles bij voorstellen. Al een half uur lang moet ik de neiging onderdrukken om te kijken of er nog mannen in m’n periferie hangen. Ik liep de afgelopen twee dagen lekker te chatten op Nova Mora en gooide de eerste lijntjes uit. Veel mannen daar zijn single snoeperds, ook leuk, maar nu niet interessant voor mij. Van het idee dat er ook maar iets zou kunnen ontstaan, vliegt de bindingsangst me om de oren. Sommigen zitten in een open relatie, dat kan natuurlijk ook, maar ik vond ook twee stiekemerds.

Een van hen, Jos, 54, belooft dat hij kan likken als Lassie en noemt zichzelf op KIK de ‘befburgemeester van de Betuwe’. Nou, dan heb je mijn nieuwsgierigheid wel gewekt. Niet eens zozeer om de skills, hoewel die ook veelbelovend zijn, maar vooral vanwege het zelfvertrouwen. Want als hij echt zo goed is, waarom bewaart hij zijn talent dan niet voor zijn eigen vrouw? Vindt hij zichzelf zo goed dat hij wil delen? Een soort Robin Hood van de lusten? Of hebben we hier een portie grootspraak te pakken? Vlak voor vertrek appte ik Jos dat ik wel hondsbenieuwd naar hem ben, en nu kan ik niet wachten om te zien of hij een beetje een gezellige reactie heeft gestuurd. Maar ja, ik zit met Ruud in de les bij de juf van Roos.

Wanneer ik de auto start, schalt Flowers van Miley Cyrus door de speakers. I can buy myself flowers, zingt ze en ik moet ervan grinniken. I can take myself dancing en I can love me better than you can. Ik zing uit volle borst mee richting Ruud, maar hij ziet het niet en rijdt gewoon weg. Geeft verder niet, dit was een party for one.

Jos stelt me niet teleur, zie ik, wanneer ik thuis ben. In een appje of vijf doet hij uit de doeken hoe de ideale date er wat hem betreft uitziet.

We beginnen met een goede wijn, en als ik zeg goed dan is botteljaar 2020 het minimum, met daarbij een kaasje en wat goede soul op de achtergrond, schrijft hij.

Aretha? Marvin? Otis? poch ik terug. Even laten zien dat hij de wijn mag hebben, maar dat de muziek toch echt van mij is.

Love it! typt Jos, en wat mij betreft afgewisseld met wat hedendaagse helden. Zit nu helemaal in Greyhounds bijvoorbeeld, ken je die?

Hij stuurt een nummer mee met de toepasselijke titel: What’s on your mind. Een nieuwe voor me, maar het klinkt bijzonder lekker. Ik zie het wel voor me, zo’n zwoele soulavond met een man die uitgebreid zijn best voor me doet. Jos heeft het in de gaten en gaat vol in de overdrive over de randvoorwaarden van een eventuele date. Locatie, plaatjes, drank en entourage: hij legt het allemaal vast. Het enige wat nog mist is een datum. Het heeft meer weg van een excelsheet dan van erotiek, maar ik geef deze zelfbenoemde befburgemeester het voordeel van de twijfel.

“Wat luister jij nou weer?” vraagt Rick. Ik wist niet dat hij nog wakker was, maar nu staat hij met een bijzonder fris gezicht naast de bank.

“Soul is dit. Vind je het wat?”

“Boomerbeats”, zegt hij, en ik zie hem een beetje vertwijfeld naar me kijken. Volgens mij wil hij aandacht, al zal hij dat nooit uit zichzelf toegeven. Ik pets met mijn hand op de lege zitting naast me en zie daar, hij vouwt zijn slungelige 1,86 meter tot bijna tegen zijn kleine moeder aan.

“Hoe weet je wat verliefd is?” vraagt hij, strak starend naar het laatste kwartier Jinek. Alsof de verkiezingen hem ook maar iets interesseren. Mijn hart maakt sprongetje door deze vraag, maar ik probeer zo kalm mogelijk te blijven, alles om een ‘Laat maar’ of ‘doe normaal’ te voorkomen.

“Als je een mix van zenuwen en blij voelt”, antwoord ik daarom. “Op het irritante af, maar toch leuk.”

“Oké.”

“Herken je dat?” vraag ik uiteindelijk.

“Mwah. Sophia wil verkering, en ik denk dat ze wel leuk is.”

“Is Sophia verliefd?”

“Ja.”

“En jij?”

“Ik heb ‘oké’ gezegd, want ze is wel chill en echt de grappigste uit de klas.”

“Hé wat leuk!” roep ik, nu toch te enthousiast.

Rick gaat spontaan een stukje verderop zitten.

“Wat gaan jullie dan doen?” vraag ik.

“Wil je nu het seksgesprek houden, ja?” antwoordt Rick gevat. “Bespaar je de moeite hoor, want ik weet alles al.”

“Oké, oké”, glimlach ik. “Ik geloof je, en je weet het, hè, wat je toch nog niet weet kun je altijd vragen. Hebben jullie ook afspraken gemaakt over monogamie?”

“Wat voor standje?”

“Haha, grapjas”, lach ik. “Monogamie, dat je het alleen met elkaar doet en niet met die andere chick uit 4D.”

“...”

“Vreemdgaan is gewoon niet tof Rick, dat doet echt pijn. Dus als je Sophia niet meer leuk vindt, dan maak je het gewoon netjes uit in plaats van dat je een ander toelaat, want daar beschadig je zo’n meisje echt mee. Dus wees gewoon eerlijk, lieverd, altijd, want dat maakt je pas echt een mooi mens.”

“Joe. Plak jij lekker jouw trauma op mijn leven, dan ga ik nu weer naar boven.”

Shit.

“Sorry jongen! Ik ben echt blij voor je!” roep ik nog na, maar de deur slaat al dicht.

Teleurgesteld keer ik terug naar de chat met Jos. Wanneer is die sexy soulnight van jou eigenlijk?