Wraakvrouw - hoofdstuk 3: “Ik voel dat hij naar mijn billen kijkt”

Na het vreemdgaan van haar ex Ruud neemt Mirjam wraak. Vorige week had ze een hete date met Peter.

“Ik heb net gewoon een S-je gepakt”, glimlach ik naar Chantal. Mijn uniform wapperde al weken rond mijn dijen en vanochtend heb ik de hangers in de kast een tikkie teruggeduwd. Op mijn personeelspas staat al jaren ‘Mirjam maat M’, ik vind het namelijk niks als mijn broek om mijn buik knelt of ik mijn armen nauwelijks omhoog kan doen. Maar die hobbezak was ook niks. En maat S zit als gegoten.

“Hartelijk dank aan je scheidingskilo’s”, lacht Chantal. “Je ziet er goed uit!”

Mijn collega heeft gelijk. Of, collega, Chantal is vooral ook een vriendin. We werken allebei al jaren op de longafdeling, ruilen probleemloos diensten met elkaar en zij zag meteen aan me dat het goed mis was, toen ik na Ruuds app weer op het werk kwam. Ze regelde een stagiair die onze rondes overnam en sleurde me mee naar een koffietent aan de overkant. Zo is Chantal. “Ga niet smeken”, drukte ze me op het hart, “als Ruud wil gaan, dan doet hij dat toch wel. Vertrouw op je eigen kracht.” Dat vond ik zo fijn, en misschien heb ik daar wel het meest aan gehad. Iedereen vond het allemaal zo erg voor me, en Ruud zo’n klootzak, maar daarmee was ik niet geholpen. Ik wilde vooral weten: wat nu? En allesbehalve zielig zijn. Hoe afschuwelijk ook. Ik wil dóór.

Acht kilo ben ik nu kwijt. Stresskilo’s. Ik was niet dik, maar dit nieuwe lijf staat me wel.

“Scheiden is het beste medicijn tegen een overgangstaille”, grap ik. “Ik val nog steeds in de smaak.”

Chantal kijkt me vragend aan.

“Ja ja, het is behoorlijk druk aan mijn loket”, ga ik verder, “want ik chat met een Peter en met een Sander, en ik word iedere dag bedolven onder mooie woorden. Dat kon er bij Ruud al jaren niet meer af, hoor, dus wat aandacht betreft ben ik erop vooruit gegaan.”

“Zit je op Tinder dan?” vraagt Chantal. Ze is zelf een serieel dater, dus ze weet waar ze het over heeft.

“Nee, iets anders. Ik weet even niet meer hoe het heet. Tip van mijn vriendin Sabine”, lieg ik. Ze weet dat Ruud zijn mokkel van Second Love heeft geplukt, en mijn missie is alleen van mij. We pakken allebei een pillenkar en beginnen aan onze ronde.

MAANDAG

Ruud komt de spullen van Rick en Roos brengen, en komt niet binnen. Hij zet hun schoolboeken en laptops naast de voordeur en draait zich weer om.

“Hoe ging het met ze, dit weekend?” vraag ik.

“Prima”, antwoordt hij, “maar Rick had weer echt een grote mond. Ik heb hem laten weten dat ik daar niet van gediend ben.”

“Het zijn ook nogal wat veranderingen voor die jongen”, zeg ik.

“Klopt, maar dan vind ik nog steeds dat hij zijn fatsoen moet houden.”

Ik zucht en besluit om vanavond maar aan mijn zoon zelf te vragen wat er precies is gebeurd.

“Niks”, is zijn antwoord, terwijl hij een derde lepel spaghetti op zijn bord gooit. “Er was geen ruzie, het boeit me gewoon niet meer. Volgend weekend blijf ik gewoon thuis.”

Wanneer Rick en Roos boven zijn en ik op de bank zak, open ik KIK weer. Acht berichten van Peter. Ook nog van gisteren zie ik, maar toen had ik niet gekeken. Als ik aan het werk ben, heb ik geen tijd voor mijn telefoon. Als verpleegkundige word ik geleefd. Daarna was ik het blijkbaar vergeten. Het regent weer complimenten en hij vist naar foto’s, maar daar heb ik geen zin in. Ik geef alleen antwoord op de vragen die hij stelt en open dan m’n pagina op Second Love nog even. Sanders berichten maken me daarentegen wel aan het lachen en ook hij vraagt om over te stappen naar KIK. Ik geef hem m’n nickname en ga door met de rest van mijn inbox. Een leuk bericht van ene Richard, een suffe mail met spelfouten van iemand die zich Patrick noemt en zijn mail afsluit met Herman en dan nog een serie knipoogjes, waarbij ik wel op de profielen kijk, maar verder niks doe. Niet dat zo’n profiel nu alles zegt, want bijna niemand van die gladjakkers staat met een foto op de site.

Ik besluit Sander een bericht te sturen en mijn voortvarendheid wordt beloond met heel veel grappen van zijn kant. Voor ik het weet is er weer een uitzending van Jinek aan me voorbijgegaan zonder te kijken, omdat ik alleen maar zit te appen.

Morgen kom ik je ophalen, en neem ik je mee naar het strand! schrijft hij.

Haha! Lekker spontaan! stuur ik terug. Jammer alleen dat ik morgen moet werken. Kusje voor jou Sander!

Ondertussen staat er alweer een zesje in het groene bolletje bij Peter, en zie ik dat hij me een goede nacht met heel veel kusjes wenst en benadrukt hij nog even hoe graag hij vanavond tegen me aan zou willen kruipen. Beter ga je lepetjelepetje liggen met je eigen vrouw, denk ik terwijl ik een screenshot maak van zijn woorden.

DINSDAG

Terwijl ik meneer Van de Ven op kamer 117 naar de douche help, gaat mijn pieper. ‘Receptie’ staat er. Ik druk ’m weg en besluit meneer eerst goed naar de douchestoel te helpen.

“Uw shirt mag uit”, zeg ik, “en als staan niet gaat, kunt u gewoon in deze stoel blijven zitten. Moet u nog naar het toilet of zal ik de kraan al aan zetten?”

“Toilet graag”, zegt meneer Van de Ven, en weer loeit die pieper.

“Oké, gaat uw gang”, zeg ik, “ik moet blijkbaar even de receptie bellen, dus dat ga ik nu doen en dan ben ik zo weer bij u terug.”

Ik zoek de dichtstbijzijnde telefoon op de gang en bel naar beneden.

“Met Mirjam Rijssels, ik werd opgepiept”, zeg ik licht geïrriteerd.

“Hoi Mirjam, Cora van de receptie, je bezoek is er.”

“Bezoek?” vraag ik verbaasd. “Ik weet van niks.”

“Wie mag ik zeggen dat er is?” hoor ik Cora vragen. Het antwoord kan ik niet verstaan.

“Sander, en hij zegt dat hij een afspraak heeft.”

Ik schrik me dood.

Chantal loopt langs en ziet mijn verbaasde hoofd.

“Alles oké?” vraagt ze.

“Kun jij misschien even bij Van de Ven op 117 kijken?” vraag ik. “Die wilde ik net onder de douche zetten, maar ik word naar beneden geroepen.”

“Tuurlijk! Ik ga meteen”, zegt ze.

Met een bonzend hart pak ik de lift naar beneden. Ik schud mijn handen nog snel door mijn haar en hoop maar dat mijn mascara nog een beetje goed zit. Wat een lef ook, van zo’n man.

Op mijn witte klompen en in mijn witte pak loop ik zo vrouwelijk mogelijk naar de receptie. Daar staat een lange kale man met een grote grijns op mij te wachten. Receptioniste Cora is gelukkig net aan de telefoon.

“Jij durft!” sis ik naar Sander. “Wat doe je hier?”

“Hoi Mirjam”, lacht hij zijn met mooie rechte tanden. “Als jij niet naar het strand kan, dan breng ik het strand wel naar jou.”

Ik kijk hem verbaasd aan. Hij heeft niets bij zich, dus wat bedoelt hij?

“Niet letterlijk, ik heb geen emmertje met zand voor je”, grapt hij, “Maar wel een zonnestraal, namelijk, ikzelf. Mag ik je hier dan trakteren op een kop koffie? Laat ik je daarna weer met rust.”

Het voelt onaardig om te bedanken, en ergens ben ik ook wel nieuwsgierig naar een man die zulke ballen toont.

“Heel even dan”, zeg ik daarom.

Ik ga hem voor naar het restaurant en ik voel dat hij naar mijn billen kijkt. Of wat daar dan ook van te zien is in mijn uniform.

“Dit is vast een andere invulling van je verpleegstersfantasie”, grap ik. Gelukkig houdt Sander wijselijk zijn mond. Hij rekent twee cappuccino af en we gaan naast elkaar aan een tafeltje zitten. Sander kletst wat over een opdracht hier in de buurt en dat hij, toen hij langs het ziekenhuis reed, spontaan bedacht om me te laten oproepen.

“Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat je zou komen”, bekent hij, “maar ik ben blij dat je er bent. Je bent echt een mooie vrouw, Mirjam.” Zijn knie leunt tegen de mijne en ik kan een kleine tinteling niet ontkennen.

“Ik moet weer door”, zeg ik en ik sta op. “Bedankt voor de koffie!”

Die avond in bed denk ik aan Sander. Zijn bezoek zette me op scherp, maar maakte me ook blij. Zou Ruud dat soort dingen ook gedaan hebben? Die gedachte raakt me. Ruud deed zijn best voor anderen en niet voor mij, en door me nu in hetzelfde spel te begeven, peuter ik aan mijn eigen wond. Toch ga ik door. Ik pak mijn oortjes en zet mijn favoriete feelgoodnummer op: Dit is voor mij van Trijntje Oosterhuis. Dit is voor alle pijn die ik heb geslikt. Dit is voor mij. In mijn zwarte boekje schrijf ik het bezoek van Sander van me af en maak ik een lijst met alle lopende contacten en wat ik erbij voel. De aandacht schijnt als een soort lichtje door mijn pijn. Achterin maak ik een lijst met alles wat ik van een man wil weten voordat ik overga tot actie. Zo wil ik veelvuldig overtuigend bewijs hebben tegen een man, zodat hij ons contact nooit als een foutje kan afdoen. Iedere vrouw moet weten hoe geraffineerd haar man is. Sander maakt het me makkelijk, want hij appt uit zichzelf al hoe leuk hij het vond om me te zien vandaag.

Maak je nog een knappe selfie voor me? vraag ik. Mag zonder shirt ;-)

En hup, daar vliegt bewijsstuk B mijn inbox binnen.

Ik kom je snel zoenen! voegt hij eraan toe. En ik moet toegeven dat ik me daarop nog verheug ook. Dit avontuur mag ook voor mijzelf een lustig feestje zijn.