Wraakvrouw - hoofdstuk 6: “Ik zie zijn strakke, gebruinde buik en een joekel van een erectie”

Annemarie heet ze. Steil blond haar, blauwe ogen, lief gezicht. Mooi is ze ook. ‘Getrouwd’ staat er bij het hartje op Facebook. Ze zou eens moeten weten. Nergens zie ik foto’s van haar en Mark samen, ze draagt alleen zijn naam. Annemarie werkt zo te zien op een hogeschool. Een telefoonnummer kan ik niet vinden, wel het mailadres van haar werk. Ik krijg het er warm van. Mijn missie is nu binnen handbereik en dat maakt me zenuwachtig. Zal ik een anoniem e-mailadres aanmaken of vol in de openbaarheid gaan?

Ik denk aan het nummer That girl , van Jennifer Nettles, dat ik afgelopen week hoorde en meteen heb opgeslagen. Een vrouwen-onder-elkaar nummer. De sisterhood dat we elkaar waarschuwen voor slechte mannen raakte me meteen. Alleen: ik heb mijn handen wel degelijk vuilgemaakt aan Mark, al is het met de juiste intenties. Ik denk er nog even over. Alles wat ik weet over Annemarie en Mark schrijf ik in mijn zwarte boekje.

Annemarie en Mark. De combinatie van hun namen maakt ze tot een stel, ook in mijn hoofd. Een stel dat op zaterdagavond gaat eten bij Remco en Jolanda verderop in de straat, een stel dat praat over vakanties en aandelen en hoe het nu gaat met de kinderen. Een stel dat elkaar door en door kent, denkt Annemarie, en dat deze zomer gezellig naar Spanje vliegt of misschien wel een huisje in Frankrijk overweegt. Veilig en vertrouwd, maar dat blijkt Mark nog slechts incidenteel te waarderen.

De planner van het ziekenhuis belt. Kirsten in dit geval, een nogal zorgvuldig type met niet het ruimste empathisch vermogen. “Ik heb drie zieken, dus kun jij vanmiddag bijspringen van twee tot tien?”

“Hoi Kirsten”, zeg ik, “dat kan wel, maar ik zit ook al op 89 overuren, vergeet dat niet.”

“Weet ik”, zucht mijn collega, “maar ik moet iets.”

“Geen punt, ik ben er.”

“Bedankt!”

Ik vind het wel lekker ook, even werken. Hier thuis zit ik ook maar zo alleen nu de kinderen bij Ruud zijn. En ik kan wel iets afspreken met vriendinnen, heus, maar bij de mensen met gezinnen moet dat toch meestal een week of drie op voorhand. En al die overuren, wat moet ik ermee? Ik ga van de zomer wel met Rick en Roos op vakantie, maar ik ga echt niet drie weken naar Spanje ofzo. Zo’n eind rijden in mijn eentje lijkt me niks en die pubers doe ik ook geen plezier met zo’n lange scheiding van hun vrienden. Nee hoor, laat mij maar lekker werken. Ik ben blij dat ik kan helpen.

Morgen is het mooi strandweer! appt Sander. Ga je mee Poppedein?

Poppedein? Serieus? Mooi hoe mannen hun meisje graag klein maken.

Ben jij zo’n bink die dan ook gaat zwemmen? vraag ik. Of neem je me mee uit eten?

Ik moet grinniken van mijn eigen valsheid. Natuurlijk kan zo’n man niet ineens met een natte zwembroek thuiskomen als het nog geen zomer is, en in het weekend naar een restaurant past vast ook niet in de gezinsagenda. Het wordt een soort spel voor me, om te kijken hoe ver ik kan gaan. Van Sander heb ik nog wel wat meer bewijs nodig dan alleen een selfie, dus wat dat betreft is een bonnetje van een diner voor twee wel een goed idee. En ik moet nog uitvogelen wie zijn vrouw is, want daarover heeft hij nog verrassend weinig losgelaten. Sander is alleen maar met mij bezig, terwijl ik hem nog nauwelijks iets heb gevraagd. Dat ga ik morgen doen. Als we daten, tenminste. Voor nu stuur ik hem een selfie en een kushartje.

Ook Mark heeft geappt. Vier berichten om precies te zijn. Dat-ie zin heeft om me weer te zien, maar dat hij nog niet zo goed weet wanneer dat weer kan. Nou Mark, neem je tijd, denk ik hardop. Zullen we vandaag even bellen? sluit hij af. Even lekker je mooie stem horen. Potverdorie, dat gesjans van Mark laat me niet koud.

Het is druk voor een vrijdag in het ziekenhuis. Alle bedden zijn bezet en dan ook nog met wat complexe gevallen. Een jongen van Ricks leeftijd met flinke astma-aanvallen, die steeds bloed hoest. Zijn moeder is in alle staten, dat begrijp ik wel. Het raakt me altijd extra wanneer de ‘grote kinderen’ op onze afdeling worden gelegd omdat de kinderafdeling vol is.

Wanneer ik de eetkar vul, dwalen mijn gedachten af naar Mark. En mijn missie. Hoe zal ik het aanpakken? Meteen naar Annemarie of zal ik hem eerst nog een kans geven om eerlijk te zijn? En hoe dan? Kan ik nog een keer met hem afspreken of zeg ik het aan de telefoon? Hmm. Ik zou hem nog wel eens willen zien, maar dan ben ik net zo erg. Ergens vind ik het nog jammer ook, dat ons contact straks stopt.

“Schatje!” klinkt het door de gang. “Ik wist niet dat jij er ook bent!”

Chantal steekt haar enthousiasme nooit onder stoelen of banken, dat maakt haar zo mooi. “Ik ben er speciaal omdat jij dienst hebt”, grap ik. Als het zou kunnen, zou ik een lover zoals zij willen. Vrolijk, loyaal en superlief. Daar heb je echt wat aan.

“Waar zat je met je gedachten?” vraagt ze. “Ik sta hier al een kwartier.”

Verbaasd kijk ik haar aan. Heel even voel ik me betrapt.

“Nee hoor, geintje”, lacht ze, en ik lach opgelucht met haar mee.

“Hoe is het?” vraag ik.

“Met mij is het altijd goed”, zegt ze, zoals altijd, “maar hoe is het met jou? Heb je nog mooie date-verhalen voor me?”

“Nou, ik heb twee mannen die me morgen willen zien”, schep ik op, “en zelf moet ik nog maar even kijken of ik wel zin heb. Er hangt ook nog een derde in mijn inbox, te wachten op antwoord.” Het is niet eens gelogen.

“Heel goed schat!” lacht Chantal. “Ik heb mijn buik er weer even vol van, hoor. Met Valentijnsdag lag er alleen een briefje van de glazenwasser op de deurmat, of ik wilde betalen. Dus al die slappe zakken die me appen mogen het uitzoeken samen. Ik ga zelf wel wat leuks doen.”

“Zo is het”, zeg ik, “jij bent echt veel te leuk om te laten wachten.”

De tijd vliegt voorbij in mijn drukke dienst en dat bevalt me prima. Tijdens mijn koffiepauze pak ik mijn telefoon uit mijn kluisje en zie ik twee gemiste oproepen van Ruud en een hele rij berichten met uitroeptekens. Hij belt altijd over alle kleine dingen, zaken die ook prima via de app kunnen. Ik heb hem laatst al gezegd dat ik niet altijd meer beschikbaar ben voor hem, en hij weet dat ik mijn telefoon nooit bij me draag tijdens het werk, maar dan nog is hij verongelijkt als ik drie uur lang niet reageer of terugbel. Dat laatste ga ik nu ook niet doen trouwens. Hij heeft weer mot met Rick, die blijkbaar heeft gezegd dat hij van mij pas om 3.00 uur thuis hoeft te zijn in het weekend. Is natuurlijk niet zo, die jongen is pas zestien. Als Ruud zijn hoofd eens uit de schoot van die Femke zou halen, zou hij dat zelf ook wel snappen. Nu is het alleen maar roeptoeteren over en weer en daarin ga ik me niet laten meeslepen.

Uiteindelijk rijd ik pas om 23.15 uur naar huis, zo druk was het. Eenmaal binnen loop ik meteen door naar boven, voor een warme douche. Vijf minuten, want anders wordt het echt te duur, maar wel met mijn lekkerste schuim. Lekker zacht en schoon kruip ik onder mijn dekbed. Eens kijken of Sander en ik morgen nog op date gaan.

Groene bolletjes bij hem en bij Mark. Wat een drukke baasjes zijn het toch.

JA! schrijft Sander. Zwemmen! Grapjas. Een concreet voorstel zie ik niet, dus ik laat hem even.

Oeh, Mark heeft een filmpje gestuurd. Een videoboodschap, ouwe romanticus?

Mag ik je morgenochtend bellen? vraagt hij, gevolgd door twee kushartjes.

Jij wel, antwoord ik.

Dan druk ik op de play-button. Ik zie zijn strakke, gebruinde buik en een joekel van een erectie.

“Voor jou, Lila”, kreunt hij, waarna hij met een flinke kreun, en zonder handen, klaarkomt in de wasbak.

Moet ik dit zien als een compliment?