Wraakvrouw - hoofdstuk 8: “Annemarie stort haar hart bij me uit alsof we vriendinnen zijn”

Ik weet niet wie je bent, maar ik zou het op prijs stellen als je ons met rust laat, antwoordt Annemarie.

Goh. Ik weet niet wat ik had verwacht, maar niet dit. Niet zo koel, niet zo netjes. Wat zegt dit? Zou die Annemarie al vaker met dit bijltje hebben gehakt? Zou ze weten wat haar man buiten de deur doet en bewust wegkijken ter bescherming van haar familiefoto’s en haar hypotheek? De vrouwen van politici en andere grootverdieners kiezen er maar wat vaak voor om de andere kant op te kijken, uit behoud van zichzelf en de goede zaak. Ik heb dat nooit begrepen.

Van Ruud en die Femke kwam het wel heel pijnlijk boven tafel. Het is een wonder dat Roos haar vader nog steeds wil zien na die app, maar op ieder ander moment had ik hem net zo hard de deur gewezen. Want de pijn zit ’m niet in het zoenen of de seks, maar in het verlangen in zijn hoofd en zijn lijf. Zoals ik dat nu ook zag bij Mark en bij Sander. Ook al houden ze van hun vrouw, ook al hebben ze het goed thuis, toch koppelen ze dat gevoel, en dat respect, bewust even los omdat het ze wel goed uitkomt. Bewust vreemdgaan is echt iets anders dan per ongeluk even dronken tongen in de kroeg. Deze mannen komen iets halen, maar absoluut ook iets geven. Dat geven ze op zo’n moment niet aan de vrouw die van ze houdt en ze vertrouwt.

Misschien heeft Annemarie ook wel minder seks dan ze zou willen. Of wil ze met hem praten over gedoe op haar werk, maar zit hij alleen met zijn hoofd in zijn telefoon. En bij mij. De gedachte dat Mark mij het hof maakte met een dure hotelkamer, zijn muziek die hij waarschijnlijk van thuis had meegenomen en mij glunderend en gruizig op dat bed gooide terwijl Annemarie dacht dat hij een presentatie hield of bij een netwerkborrel was, maakt me misselijk. En de gedachte dat ik het twee keer met hem heb gedaan, ook. Volgende keer houd ik het bij één keer seks. Of in ieder geval tot ik genoeg bewijs heb.

Mark heb ik inmiddels op alle kanalen geblokkeerd. Ik heb namelijk helemaal geen zin in een tirade van hem waarin hij zijn fouten op mij afreageert. Alle chats heb ik gescreenshot en zijn foto’s ook, mocht het nodig zijn.

Ik vind het wel spannend, merk ik. Mijn ademhaling zit hoog en ik check iedere vijf minuten mijn mail. Jammer dat ik niet hoef te werken vanavond, het zou goed zijn om mijn zinnen te verzetten. Weet je wat? Ik fiets wel even langs ons pap en ons mam. Onderweg naar de schuur gris ik een pak koekjes uit de kast, om te rechtvaardigen dat ik mezelf op de thee uitnodig.

“Hé meidje!” lacht mijn vader verrast. Na 46 jaar ben ik nog altijd zijn meidje. Hun huis ziet er nog precies hetzelfde uit als toen ik uit huis ging, en ook aan hun avondritueel is in al die jaren niets veranderd. Precies om acht uur komt de theepot op tafel, met een gele bloemenmok voor mijn moeder en een verwassen Snoopymok voor mijn vader. Dan zitten ze allebei aan het andere eind van de bank, mijn moeder met opgetrokken knieën en mijn vader languit op de hocker. Die schatten hebben me zo geholpen na het vertrek van Ruud, door te luisteren, voor me te koken en de kinderen een dagje mee te nemen naar Den Haag. Binnenkort neem ik ze eens mee uit eten om ze te bedanken.

“Ge ziet er gestresst uit”, legt mijn moeder meteen de vinger op de zere plek.

“Klopt. En gaat ook wel weer over”, sus ik mijn moeder en mezelf, “dus daarom kom ik even lekker achterover leunen bij moeders thuis.”

“Goed zo lieverd”, glimlacht ze. Meteen krijg ik een kop thee en een schaaltje met mijn meegebrachte koekjes in handen. Verzadigd op bijna alle vlakken rijd ik twee uur later weer naar huis. Mijn gedachten vliegen weer naar Mark. Hoe zou het daar nu gaan? Zou Annemarie hem geconfronteerd hebben? Zou hij nu nog proberen om contact met mij te zoeken? Ik mag toch hopen van niet.

Het laat me maar niet los. Ik lig maar te woelen en te draaien in bed, en met één oor naar de voordeur te luisteren. Hij zal toch niet..? Uit pure verveling kijk ik uiteindelijk het vorige seizoen van De verraders terug in bed, maar dat is soms zo spannend dat ik er ook niet rustiger van wordt.

Ondertussen app ik nog wat met Sander en bekijk ik de foto’s van ene Christiaan. Hij heeft er maar liefst zes geplaatst op Second Love en is blijkbaar hard op zoek. Ik heb een lat-relatie en dus een liefdesnestje voor je, lees ik op zijn profiel. Goh, dat kan blijkbaar ook. Christiaan boeit me niet genoeg om zijn bericht te beantwoorden. Een mogelijke afspraak met Sander schuif ik bewust wat verder vooruit.

Ping! Een wit met rood envelopje vliegt op mijn scherm. Een mail van Annemarie.

Beste Lila,

Heb op z’n minst het fatsoen om me onder je eigen naam te mailen, als je het nodig vindt om in mijn huwelijk te stoken.

Mark en ik hebben het goed en je hoeft er echt niet op te rekenen dat jij een kans bij hem hebt. Maar als ik jouw mail goed begrijp is het daar ook niet om te doen.

Vertel me maar wanneer jullie elkaar hebben gezien en gesproken, en waar dat was. Ik wil dat graag weten.

Nu ben ik al helemaal wakker. Ik pak mijn zwarte boekje erbij en mail Annemarie wanneer we matchten, appten, belden, en over onze ontmoetingen in de vogelkijkhut en het hotel. Ik houd het zo zakelijk mogelijk. De foto’s stuur ik ook mee. Op die selfie van de vogelkijkhut ziet ze mij ook, daar ben ik me van bewust. Annemarie heeft wel een punt namelijk. Als ik strijd voor eerlijkheid, moet ik mezelf ook bekend maken. Sterkte. Mirjam, besluit ik mijn mail.

Kan ik je bellen? vraagt Annemarie.

Ik schrik van haar vraag. Ik ben ook bloedje nieuwsgierig, dus ik zeg ja.

Wat is je nummer? schrijf ik. Voor de zekerheid zet ik mijn telefoon op anoniem.

“Waarom? Wáárom?” haar stem trilt en klinkt opvallend laag voor een vrouw.

“Omdat mij hetzelfde is overkomen, Annemarie”, zeg ik kalm. “En ik heb me voorgenomen om iedere vreemdganger te ontmaskeren die ik tegenkom.”

“Mark is woest, en ik ook. Ik ben ook kapot van verdriet. Ik had wel een vermoeden, al vaker, maar hij bezwoer me altijd dat ik me geen zorgen hoefde te maken. En deed me geloven alsof ík gek was, met mijn achterdocht.” Annemarie stort haar hart bij me uit alsof we vriendinnen zijn. Ze lijkt het zelf ook te horen, want ze herpakt zich en zegt: “Jij bent net zo erg, want jij deed met hem mee.”

“Dat begrijp ik”, antwoord ik. “En dat spijt me. Oprecht. Het was ook een onderdeel van mijn tactiek, want ik moest wel bewijs kunnen verzamelen dat hij echt te ver ging.”

Gesnik aan de andere kant van de lijn.

“Zei hij nog iets over mij?” vraagt Annemarie, “over waarom hij dit deed?”

“Dat hij je nog steeds mooi vindt”, vertel ik. “En de rest moet je toch echt aan hem vragen. Sorry dat de waarheid jou nu zo’n pijn moet doen”, zeg ik, “ik hoop dat jullie er samen uitkomen.”

Doodmoe hang ik op. Het is midden in de nacht en ik heb alles gegeven. Truth hurts, zoals Lizzo het zegt. De rest is aan haar.