Tessel: “Ik krijg acuut buikpijn en mijn hart knijpt samen”

De tuindeuren staan open, buiten hoor ik vinkjes kwetteren en merels fluiten. Naast me ligt Reinier uit te hijgen. Ik lig op mijn zij en kijk naar zijn borst, zijn buik, zijn benen. Ik ruik zijn geur, een geur de ik nooit eerder heb geroken en die me bedwelmt. Hij draait zijn hoofd naar me toe en kust mijn tepels, eerst de een, dan de ander.

“Ik heb honger”, zegt hij grijnzend.

Ik kijk op mijn telefoon. Geen wonder, het is al na achten. Hoe laat belandden we in bed? Half zes?

Een half uur later zitten we allebei met natte haartjes in mijn tuinhuisje achter een glas wijn, wat stokbrood en een salade Niçoise. Buiten schemert het. Reinier eet als een wolf, maar ik krijg geen hap door mijn keel. De zenuwen bespringen me opnieuw. Aan deze man zou ik me uit kunnen leveren, dat voel ik in mijn vezels, maar ik vind het ook eng. Wat ken ik hem? Wat wil hij met mij? Hoe ziet hij me? Als een leuke tinderdate? Of is hij ook verliefd? Ik durf het niet te vragen. Hoe lief hij ook is, hij heeft ook iets gereserveerds, iets mysterieus.

Bij een glaasje port vertellen we elkaar over onze jeugd, ik over dat grote turbulente gezin waarin ik een van de jongsten was.

“Altijd om aandacht schreeuwend”, zeg ik spottend. “Pas maar op.”

Hij vertelt over zijn afstandelijke veeleisende vader, zijn ziekelijke moeder, hoe hij op zijn zeventiende bedacht dat er maar één persoon is die hem gelukkig kan maken: hijzelf.

“Is dat de reden dat je nooit bent getrouwd en nooit kinderen hebt gekregen?”

“Misschien”, zegt hij. “Maar toch vooral omdat ik de lat hoog leg. Ik wil niet teleurgesteld raken. En dat gebeurt altijd.”

Ik zwijg verbijsterd. Dit argument heb ik nooit eerder gehoord. Dan zeg ik: “Je wilde geen vrouw en kinderen omdat je bang was dat je teleurgesteld in ze zou raken… Maar van een vrouw kun je altijd scheiden. En van kinderen houd je onvoorwaardelijk. Dan denk je niet snel: goh, joh, je valt tegen, had ik je maar niet gekregen.”

“Toch denk ik wel eens dat mijn vader zo over mij denkt”, zegt hij. “Dat ik ondernemer ben geworden zint hem niks.”

Terwijl Reinier de afwas doet, ruim ik het huisje op. Samen lopen we door het aardedonker naar de parkeerplaats. In de verte roept een uil. Tussen onze auto’s zoenen we elkaar lang, zijn handen glijden opnieuw in mijn tuinbroek. Ik wil hem niet loslaten. Maar we moeten naar huis, morgen begint de dag weer vroeg.

Als ik de volgende dag wakker word, bekijk ik slaperig mijn telefoon. Reinier wenst me een mooie dag. Ook is er een berichtje van Juul. Ze schrijft: “Wil je me meteen bellen als je wakker wordt?”

Meteen ben ik klaarwakker. Ze neemt meteen op.

“Niet schrikken mam. Maar Wouter is zoek.”

Wouter is onze neef, de zoon van mijn zus. Hij is een paar jaar ouder dan Doris en Juul en mijn meisjes zijn dol op hem. Ik houd ook van Wouter, heel veel zelfs, maar ik ben ook altijd op mijn hoede. Wouter stal als kleine jongen stripboeken en snoep, zoals elk jochie van tien. Maar op zijn zestien werd hij gepakt voor inbraak en diefstal van brommertjes. Hij is toen flink aangepakt door de politie, maar of dat heeft geholpen weten we niet. Het leven van Wouter is schimmig, hij wordt in de stad gesignaleerd met foute types en over zijn bezigheden is hij vaag. De laatste keer dat ik hem sprak vertelde hij dat hij veel geld verdiende in de bouw. “Wel 4.000 euro per maand, tante.”

Zijn moeder vermoedt dat hij gokproblemen heeft en meer drugs gebruikt dan goed voor hem is.

En nu wordt Wouter vermist. Ik krijg acuut buikpijn en mijn hart knijpt samen. Dit voelt helemaal niet goed.