Aafke (54): “Door de overgang zijn mijn vriendinnen ouwe wijven geworden”

Dit artikel is afkomstig uit Nouveau Magazine. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de tijdschriften op Libelle. Daar lees je hier meer over.

Aafke: “We kennen elkaar al zo’n dertig jaar. Gebroken vliezen, gebroken harten, we hebben altijd alles gedeeld. Vriendinnenvakanties waarbij we alles deden wat je eigenlijk niet zou moeten doen. Samen stappen en dan als laatsten de kroeg uit worden geduwd, dat was wie we waren.

Niet elke week – we hebben allemaal een baan en een gezin. Maar zo eens per maand zochten we elkaar op, gingen we uit eten en daarna de stad in. Of met zijn vijven een weekend weg. Zogenaamd wandelen op de Veluwe, in werkelijkheid cocktails slurpen in een sauna.

Enige gespreksonderwerp

Voor corona uitbrak kwam de klad er al in. En die lockdown was zo’n beetje de doodsteek voor de fun. Reden: allemaal in de overgang. De een had er meer last van dan de ander, maar we konden er heerlijk over klagen tegen elkaar.

Nadeel was dat het vaak alleen nog maar daar over ging. Zo armoedig als opvliegers het enige gespreksonderwerp zijn. En als ik eens een ander onderwerp aansneed (‘Hoe is het op je werk?’), werd dat op een of andere manier razendsnel weer teruggebogen naar de menopauze (‘Totaal geen begrip voor het feit dat ik niet slaap’).

Mis onze vriendschap

Zelf heb ik geluk, ik heb niet zo heel veel last van de overgang. Zoals ik hiervoor ook niet erg veel last had van mijn menstruaties. En ik wil niet bagatelliseren wat mijn vriendinnen doormaken, want ik zie de kringen onder hun ogen en ik merk hoe enorm de impact op hun leven is. Maar ik mis onze vriendschap zoals die was. Het zijn zulke ouwe wijven geworden.

Als we uiteten gaan, noemen ze half acht afspreken ‘veel te laat’. Er zijn al etentjes geweest waarbij ik om half zes in een restaurant zat. Hadden we de early bird special. En om half negen alweer in de auto naar huis, terwijl ik het idee had dat de avond dan nog maar net begon.

Uitgeblust denken

Ze willen niet meer naar de late voorstelling van een film. Ze willen niet meer naar een club ‘want daar staat de muziek zo hard en dan kunnen we niet praten’. Afspreken in het centrum is zelfs al een uitdaging, want ‘altijd gedoe met parkeren’. En gedoe, dat kunnen ze er op dit moment niet bij hebben.

Ik snap het niet. Als je zo slecht in je vel zit, is het toch juist fijn om er even uit te zijn en een beetje afleiding te hebben? En je gaat niet naar een club om te praten, je gaat naar een club om te dansen. Ik kan niet zo goed tegen dat uitgebluste denken.

Slechte vriendin

En dan voel ik me prompt weer schuldig over mijn ergernis, want dit zijn wel de vrouwen die na mijn tweede kind drie maanden lang in rotatie langskwamen, omdat ik een rugblessure had, haar niet zelf kon optillen en mijn man gewoon naar zijn werk moest. Ik zou nu meer begrip voor hen moeten hebben, blijkbaar ben ik toch een slechtere vriendin dan ik dacht.

Ik mis ze

Maar ik mis ze gewoon zo. Ik mis het vrije, uitgelaten gevoel en de energie die ik vroeger altijd van ze kreeg. Alles lijkt op een of andere manier moeilijk en zwaar te zijn geworden. Ze waren laatst echt dolgelukkig toen ik een afspraak moest afzeggen, omdat ik een positieve coronatest had. Dat gaat dan wel met humor en grappen in de groepsapp, maar ik weet gewoon dat ze het écht heerlijk vinden om thuis te kunnen blijven, en daar een beetje te buizen voor ze ‘weer een nacht gaan wakker liggen.’

Weekendje weg?

Ik had gehoopt dat het minder zou worden na corona. Na twee jaar bijna niks heb ik zin om naar een festival te gaan, een huisje aan zee te boeken of weer eens een avond te boemelen.

Van hun kant krijg ik vooral signalen dat ze het doodvermoeiend vinden om weer naar kantoor te moeten, dat het zo druk is in de stad en of we niet naar een Chinees in een buitenwijk kunnen ‘want daar kun je makkelijk parkeren’. Over een weekend in Zeeland wordt geprutteld alsof ik twee maanden Nieuw-Zeeland voorstel.

Bejaardengedrag

Is dit nou gewoon voortijdig bejaardengedrag of ligt het aan mij? Ik wil meer dan dertig jaar lief en leed niet zomaar laten gaan, je bouwt nooit meer zo’n gezamenlijke geschiedenis op met nieuwe vrienden. Die hebben je ouders niet gekend, die zijn niet op je eerste huwelijk geweest, die waren niet op de uitvaart van je moeder, die hebben je peuter niet af en toe bij hen laten logeren zodat je in ieder geval één nacht kon doorslapen.

Maar zoals het nu gaat, vind ik het toch wel erg... tam. Ik vraag me ook af of het nog over gaat en vooral: of dat nog lang gaat duren.

Het gaat wat te ver om te zeggen: ‘Ik wou dat ik óók zoveel last van mijn hormonen had’, maar het voelt toch best eenzaam om duidelijk niet mee te maken wat zij meemaken. Eenzaam en ergerlijk en verdrietig. Ik mis de vrouwen van toen. En ik haat mezelf dat ik niet meer empathie voel bij hoe ze nu zijn.”

Dit artikel komt uit Nouveau magazine, de toegankelijke glossy voor vrouwen met smaak, stijl en substantie. Meer lezen? Ga naar Nouveau.nl.