Marjolein (44) leeft met een leugen: “Mijn vriendin weet niet dat ik eigenlijk op mannen val”

Dit artikel is afkomstig uit Flair. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de tijdschriften op Libelle. Daar lees je hier meer over.

“Iris en ik leerden elkaar vijf jaar geleden kennen in de sportschool. Tijdens het sporten keek ik vaak naar haar. Ik wist niet waarom, maar ze fascineerde me. Ze was mooi, op een stoere manier. Op een dag raakten we in gesprek terwijl we naar buiten liepen. Het klikte meteen. We bleven bij onze fietsen staan praten, tot ik vroeg: ‘Zullen we iets gaan drinken?’ Sinds die avond is er geen dag meer geweest zonder Iris. Wat bijzonder toch, dat je leven soms zomaar, wanneer je het ’t minst verwacht, een volstrekt andere wending kan nemen.

Nooit meer een dag zonder haar

Die avond bleven we eindeloos praten. Eerst met spa rood, later met witte wijn. We waren heel open tegen elkaar. Ik vertelde over mijn vader, die mijn moeder mishandelde. En dat ik in diezelfde val was getrapt, al bij mijn eerste vriend. Hij was net zo dominant als mijn vader en dat voelde kennelijk vertrouwd. Dat hij net zo agressief was, ontdekte ik pas nadat we waren getrouwd. Mijn latere liefdes waren evenmin succesvol en ik was nu overtuigd happy single. Iris ook.

Ze vertelde me dat ze als kind was misbruikt, waardoor ze seksueel op slot was geraakt. ‘Gelukkig maken vrouwen daar minder een punt van’, zei ze. Ik begreep niet goed wat ze daarmee bedoelde. Dat dit haar manier was om te vertellen dat ze zowel op mannen als op vrouwen viel, ontdekte ik pas de volgende dag. We hadden nummers uitgewisseld en ze sms’te me onomwonden hoe bijzonder ze me vond. ‘Ik hield je al een tijdje in de gaten’, schreef ze. ‘Ik vind jou zo knap.’

Mijn hart sloeg over bij deze woorden. Ik had amper geslapen, ik kon alleen maar aan Iris denken. Dat verwarde me, want ik had nooit eerder iets gevoeld voor een vrouw. Diezelfde avond ging ik bij haar eten. En toen ze me kuste, kuste ik terug. Ze voelde zo zacht, dat ik er bijna van moest huilen. Die nacht sliep ik bij haar en ’s ochtends was het alsof het nooit anders was geweest. Samen ontbijten, lachen, douchen: alles klopte. Alles.

Mijn vriendin weet van niks

Twee maanden later trok ik bij Iris in. Euforisch was ik. Al die foute mannen, wat een vergissing was dat geweest! Dit voelde zo veel beter. Gelijkwaardiger, respectvol. ‘Ik ben razend verliefd’, vertelde ik mijn vrienden, collega’s, familie. ‘Op een vrouw.’ Uit de kast komen, ik had er geen enkele moeite mee. De jaren dat ik mij in stilte had laten slaan, die waren pas moeilijk geweest om op te biechten. Trots liep ik met Iris door de stad, hand in hand.

Dat er op het gebied van seks weinig gebeurde, doordat Iris erg bedeesd en teruggetrokken was, vond ik niet erg. Ik hou van seks, maar kan ook heel goed zonder. Het knuffelen, ons diepgaande contact, vond ik veel belangrijker. Nu, vijf jaar later, realiseer ik me dat ik toch nooit echt verliefd ben geweest op Iris. Ik was bezeten van haar, dat zeker.

En er was seksuele aantrekkingskracht, maar ik vermoed dat dit vooral werd ingegeven doordat het allemaal zo nieuw was. Door het idee dat ik mijn soulmate eindelijk had gevonden. Dat is Iris nog steeds: mijn soulmate, mijn maatje. Mijn vrouw, die ik voor niets ter wereld wil missen. Ik weet inmiddels wel dat ik niet lesbisch ben. En ook niet biseksueel. Ik hou veel van Iris, maar zoals van mijn allerbeste vriendin.

Aangetrokken tot mannen

We waren ongeveer een jaar samen toen dit besef begon door te dringen. Ik merkte dat ik me weer aangetrokken voelde tot mannen. En dat dit gevoel, die seksuele opwinding, toch anders was. De tedere vrijpartijen met Iris begon ik te ontwijken. Dicht tegen haar aan slapen, mijn armen om haar heen, dat vond ik heerlijk. Meer hoeft van mij niet. En van haar ook niet, dus dat komt goed uit. Hoe het bij Iris precies zit en op wat voor manier zij van mij houdt, weet ik niet.

Hoewel we verder alles delen, vertelde ik haar niets over mijn gedachten over mijn geaardheid en ik vraag er bij haar ook niet naar. Het doet er namelijk niet toe. Dat wij, op onze manier, heel veel om elkaar geven en samen oud willen worden, staat als een paal boven water. Hoewel ik seksueel soms naar ze verlang, heb ik mannen afgezworen. Ik wil me er niet meer aan wagen. Ik heb nu een gelukkiger, stabieler leven dan ooit tevoren. Dus zo is het goed.”

De namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd.

You want more? Flair is de plek voor jonge vrouwen. Blijf op de hoogte van de nieuwste reallifeverhalen, mannengeheimen en de laatste showbizzbuzz.