Dagboek van Willeke: “Als Benny naar de wc is, app ik Phoebe: ‘SOS!’”

Zaterdag 25 maart

“Papa, alsjeblieft. Je mag dat dus niet aan hen gaan vragen straks, oké? Dat is een hele onbeleefde vraag.”

“Jij kunt het me toch wel vertellen? Was hen eerst een meisje of een jongetje? Ik ben gewoon nieuwsgierig!”

“Benny is geen van beide! Vroeger was hen Bente.”

“Nou ben ik nog niet wijzer. Natuurlijk gezellig als hullie komt eten.”

“Hen!”

“Hen, hen, het lijkt de boerderij wel, haha!”

“Het is dus juist heel normaal, papa. Dus je gaat heel normaal doen tegen Benny.”

“Ik maak ook maar een grapje. Jullie zijn van harte welkom, Myrthe heeft allemaal dingen gefermenteerd, als je het kunt geloven.”

Als Benny en ik het erf oplopen slaat het weer plotseling om. Het regent niet meer, de zon breekt door en het voelt goed om door de harde wind te lopen. We vinden Myrthe in de schuur, met Nijn aan haar voeten. Ze is inderdaad omringd door grote potten met ingemaakte groenten. “Dag dames, willen jullie een potje wecken?”

“Zeg maar geen dames”, zeg ik, en ik kus haar op haar wang.

“Doe maar net als de NS,” zegt Benny, “beste reizigers!” Daar moet Myrthe om lachen. “Als jullie niet willen wecken heeft je vader ook wel wat leuks voor jullie”, zegt Myrthe, en hij komt net de schuur binnen, met een grote, stoffige vlieger.

“Kijk eens, Wils! Dat vond je vroeger zo leuk, vliegeren. Met deze wind moeten jullie het veld op!”

“Wat leuk!” Zegt Benny, en inspecteert de vlieger. “Pap, Benny en ik wilden gewoon kletsen en zo...” Benny is vastberaden, we gaan vliegeren.

“Pap”, sis ik mijn vader toe, terwijl Benny voor mij uit de schuur uit rent, “vliegeren is voor kinderen.”

“Je bent ook een kind, meis”, hij wil een arm om me heen slaan, maar ik duik weg.

Benny heeft de vlieger opgelaten en staat met open mond te vliegeren, de wind rukt de touwen strak en dreigt hen omver te waaien.

“Benny, zullen we zo naar binnen? Ik sta te vernikkelen”, zeg ik.

“Doe jij dan ook even!” Dus ik vlieger, maar Benny ziet dat het niet van harte is.

“Oké, oké, het is inderdaad best koud.”

Binnen wordt het alleen nog maar erger: Benny wil een gezelschapsspel doen. Myrthe heeft een grote collectie bordspellen en Benny begint enthousiast dozen open te maken en spelregels voor te lezen. “Benny, wie ben jij? Ik wil met je roddelen, niet rummikuppen! En waarom zijn we eigenlijk nooit op een feestje?”

“Ik hou van rummikub! Dat speelde ik vroeger altijd met mijn oma, voordat ze dood ging.”

“En de feestjes?”

“Weet ik veel, ik hou er niet van. Ik zit niet echt te wachten op dat dronken gedoe altijd.”

“Je hoeft toch niet te drinken! Gewoon, dansen, of zo. Zullen we ergens naartoe?”

“Ik denk eerlijk gezegd niet dat er hier iets in de buurt is, Wils.”

Google zegt dat er een foute club op fietsafstand is: de Tropical Nights. Ja, dat wordt schuren natuurlijk, allemaal boerenkinkels met hun kruis tegen je aan, niet ideaal. Ik ben onrustig, ik wil avontuur.

“Kom nou Benny, doe niet zo ongezellig!”

Benny wil echt niet. “Ik dacht dat we gewoon een rustige avond zouden hebben.”

Ik zucht en bind in. Ik heb iemand te gast. Dan maar rummikub. Als Benny naar de wc is, stuur ik een berichtje naar iemand die mij zeker kan helpen: Phoebe.

SOS Phoebe, mijn leven is veel te saai. Neem me volgend weekend ergens mee naartoe… please

Meteen krijg ik een berichtje terug.

OMG, eindelijk. Ik wist dat deze dag zou komen. Willeke partygirl. Ik kies iets uit. Zie je vrijdag.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!