Dagboek van Willeke: “Er stond een vier en een rood vraagteken”

Vrijdag 1 april

Nog maar twee weken tot de musical. Elke seconde die ik niet doorbreng met mijn tekst oefenen, doe ik mijn zangoefeningen, ga ik nog een keer naar de kostuumouders om mijn verpleegstersjurkje te passen, en breng ik lange avonden door bij de extra repetities die onze regisseur broodnodig vindt. Die avonden vond ik eerst geweldig, en het is nog steeds fantastisch om de musical steeds beter te zien worden, maar ik kan geen oogcontact meer maken met mijn tegenspeler, en ik ben bang dat de toneelgroep het doorheeft. De regisseur heeft al een paar keer gevraagd of ik misschien moe ben, want ‘de vonk is weg’ tussen Micha en mij, ik dans stroef en mijn stem haalt de hoge noten niet altijd. Wat moet ik doen? Ik kan die man van middelbare leeftijd moeilijk mijn dramatische liefdesleven gaan uitleggen.

Door dit alles, en het benefietdiner, heb ik niets aan school gedaan. Helemaal niets. Geen regel huiswerk in mijn schriften, mijn boeken onaangeroerd, mijn agenda onnavolgbaar. Ik schoot eerder deze week uit mijn slof tegen Boy toen hij er een opmerking over maakte. Hij vond mijn wiskundeboek onderin de gymtas die al twee weken in de hoek lag, en vroeg of ik dat boek niet nodig had. Het was een volkomen terechte vraag, maar ik werd woest. Ik wilde nog eventjes, nog twee weken, vergeten dat ik op mijn cijfers moet letten, nog even mijn adem inhouden tot de musical.

Maar vergeten gaat niet meer lukken. Vanochtend kreeg ik een boekverslag terug voor Engels, waarvoor ik meestal met twee vingers in mijn neus een acht haal. Er stond een vier op en een rood vraagteken. Het verslag stond vol slordigheidsfouten, en ik had er niet eens mijn naam op gezet. Ik vermeed het teleurgestelde gezicht van mijn lievelingsdocent en propte het verslag in de prullenbak.

Nu zit ik in de wiskundeles en zie ik meneer Suryani kijken naar een stapel papieren op zijn bureau. Hij likt steeds aan zijn vinger en bekijkt het ene vel na het andere. Als ik met mijn ogen knijp, kan ik doen alsof ik de rode cijfers erop niet kan zien. Maar ik weet wat de stapel is: een wiskundeproefwerk dat ik vorige week, met mijn hoofd bij het benefietdiner, volledig onvoorbereid heb gemaakt. Mijn keel is droog en het gekwebbel van mijn klasgenoten klinkt ineens oorverdovend. Hoe kunnen ze nu lachen, koekjes uit elkaars handen jatten en mascara opdoen alsof er niks aan de hand is? Ik denk terug aan mijn kerstrapport. Dat was al slecht, maar toen had ik het halve jaar nog om betere cijfers te halen, en had ik mama’s steun. Maar haar geduld zal inmiddels meer dan op zijn. Ik kan niet nog een keer thuiskomen met zo’n rapport. Mijn maag verkrampt en ik steek mijn hand op om te vragen of ik naar de wc mag. ‘Over vijf minuten’, zegt meneer Suryani, ‘eerst even de toetsen uitdelen.’ Ik buig mijn hoofd en kijk naar mijn voeten onder het bureau. Als de toets ondersteboven op mijn tafel ligt, klopt de hand van mijn docent eventjes op mijn schouder. Het is een medelijdend klopje. Wat als ik gewoon weiger de toets om te draaien? Dan hoef ik niet te weten wat erop staat.

Toch trek ik de pleister eraf. Ik draai de toets om, die bezaaid is met rode kringen en strepen. Ik heb een 2,3 gehaald. Nu sta ik zwaar onvoldoende voor wiskunde. Ik besef ineens hoe reëel de kans is dat ik blijf zitten. Een extra jaar middelbare school is het laatste waarop ik zit te wachten. Hoe kon ik zo stom zijn? Eén ding weet ik zeker: tot de musical mag mama hier niet achterkomen.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!