Dagboek van Willeke: “Iedereen heeft last van de gymdocent, en hij heeft Alicia aangerand”

Dinsdag 18 januari

Met tegenzin trek ik de versteende en verzuurde gymkleren aan die ik in mijn kluisje heb aangetroffen. Hoe vaak heeft mijn moeder me niet gevraagd om ze voor de kerstvakantie mee naar huis te nemen? Aan het orkest van sissende deoderantbussen om me heen is te horen dat ik niet de enige ben.

We gymmen altijd samen met een andere klas. Maud, die ik alleen bij gym zie, stoot mij aan.

“Hey, vet goed, dat stuk over Van der Poel. Hij is een totale viezerik. Ik hoor dat jullie het van de school moeten verwijderen. Echt niet doen, hoor. Iedereen heeft last van hem. En hij heeft Alicia aangerand bij die kast met volleyballen.”

“Ik heb het niet geschreven...”, zeg ik zwakjes. Dan pas dringt tot me door wat Maud net zei. “Aangerand? Wat bedoel je?”

Maud houdt haar handen naast haar hoofd. “Van mij heb je het niet.”

De rest van de kleedkamer heeft het echter ook gehoord. Steeds harder praten de meisjes door elkaar heen. Bregje met de grote borsten durfde al langer niet naar gym, zegt ze. Leonie heeft hem een keer zonder kloppen de kleedkamer in zien komen.

“Jongens, sst”, zeg ik. “Misschien hoort hij ons.”

“Nee joh”, zegt Maud. “Wist je het niet? Hij is nog steeds niet terug op school. We krijgen een lesje streetdance van een oud-leerling.” Opgewekt stuitert ze naar de gymzaal. Ik kan er niet om lachen. Meneer van der Poel is al een maand niet op school geweest. Zou het iets hiermee te maken hebben? Ik pak het stuk van Eloise erbij, op mijn telefoon, en lees het opnieuw. Eén zinnetje staat er over meneer Van der Poel, en het is duidelijk een grapje. Ik begrijp niet waarom dit zo uit de hand is gelopen.

De meisjes om me heen vertellen heftige verhalen. Wat als zij de waarheid spreken? Is het dan niet belangrijk dat we dit bespreekbaar hebben gemaakt? Als dat van Alicia echt waar is...heeft meneer Van der Poel dan geen straf verdiend? Dan moeten we stoppen met roddelen, en gewoon samen naar de schoolleiding stappen. Meneer Zeijlemaker is een redelijk mens. Misschien kan ik met een aantal meisjes met hem gaan praten?

Tijdens streetdance komt Alicia te laat binnen. Ze lacht met haar vriendinnen, zingt mee met de muziek. Aangerand dus. Je kunt het in ieder geval niet aan iemand zien. Waarom heeft ze dat zelf niet verteld aan de schoolleiding, toen het gebeurde?

Gym was mijn laatste vak. Bewust of onbewust loop ik niet naar het fietsenhok, maar sjok langzaam langs het kantoor van meneer Zeijlemaker. Hij ziet me, lacht vriendelijk en wenkt me naar binnen.

“Willeke! Hard gewerkt vandaag?” Hij gebaart naar mijn bezwete hoofd.

“Streetdance”, zeg ik met een grafstem.

“Ja, meneer Van der Poel is natuurlijk nog niet terug”, zegt hij. De stilte valt te snijden.

“Komt... komt dat door...”

“Ga toch zitten!”

“Bedankt.” Ik ga zitten. “Is meneer Van der Poel nog niet terug door... wat er in die post staat... stond?” verbeter ik mezelf.

“Ik weet heus wel dat jullie die nog niet hebben verwijderd”, zegt Zeijlemaker. “Nee, jullie artikeltje is niet de reden dan meneer Van der Poel even niet op school is. Het is wel de aanleiding geweest voor een uitgebreider onderzoek naar een aantal van de verhalen die nu door de gangen spoken. Daar willen we rustig de tijd voor nemen.”

“Wat voor verhalen?” vraag ik.

“Dat is uiteraard privé”, zegt hij. “Maak je geen zorgen, oké? We gaan zorgvuldig te werk. En als we meer weten, sturen we een mail naar jullie, en jullie ouders.”

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!