Dagboek van Willeke: “Ik heb dubbel liefdesverdriet, een gebroken-hart-in-het-kwadraat”

Zaterdag

Papa doet zijn best om een serieus luisterhoofd te trekken, maar volgens mij begrijpt hij er weinig van. Het is ook een ingewikkeld verhaal. Ik heb dubbel liefdesverdriet, een gebroken-hart-in-het-kwadraat, zoals mama het noemde. Ik werd verliefd op een ander, dus ging het uit met mijn lieve vriendje, maar die ander hoefde me niet, dus nu heb ik niemand. Snap ik het? Snap jij het? Snapt papa het? Mama snapte het wel. Het is gek, we maken zo veel ruzie en begrijpen elkaar soms heel slecht, maar als het om liefde gaat, kan ik eigenlijk alles bij haar kwijt. Ik vergeet soms dat zij ook ooit dit soort dingen heeft meegemaakt.

Papa is een ander verhaal, volgens mij denkt hij dat ik pas tien jaar oud ben. Hij heeft zelfs pauzehapjes in huis gehaald. Liga’s. Stiekem vind ik die nog steeds lekker. Papa doet wat hij het beste doet: hij aait me over mijn bol. “Maar je bent zo’n leuke meid”, zegt hij.

“Paaap, daar gaat het niet om, snap je? Het gaat erom dat ik een slecht mens ben.”

“Hou eens op, zeg, Wils. Je hebt toch niemand expres pijn gedaan. En bovendien moet je nu zelf op de blaren zitten. Dus.”

“Dat klopt.”

“Misschien even helemaal geen romantische avonturen meer, kleine meid? Is dat een idee?”

“Moet je horen wie het zegt!” zeg ik, en net op dat moment komt Myrthe binnen via de achterdeur. We lachen om het toeval. Haar handen zitten onder de aarde.

“Willeke! Wat leuk om je weer eens hier te hebben. Ik wou dat je broer ook eens langskwam”, zegt ze.

“Op z’n dure schoenen zeker. Die heeft het veel te druk in Amsterdam”, zeg ik.

“Wil je zien wat we allemaal hebben geoogst?”

Ik spring op en volg haar naar een overdekt stuk grond, waar een stapel kratten staat. Ze zitten helemaal vol met groentes. Aardappelen, wortels, bossen sla en peterselie, selderijknollen, venkel.

“Wat een hoop groentes! Wat gaan jullie ermee doen?”

“Dat weet ik niet zo goed”, zegt Myrthe, “in de herfst verkopen we appels, maar deze groentes zijn eigenlijk te lelijk om te verkopen. Kijk.” Ze houdt een kromme, knoestige wortel omhoog. “En we zijn nog steeds aan het oogsten, er komt steeds meer bij. We hebben al een deel weggegeven aan de vrijwilligers en de jongeren die hier komen, maar niemand kan iets met twintig kilo wortels en honderd selderijknollen.”

“Echt wel. Daar kun je een enorme pan vegetarische bolognese van maken”, zeg ik.

“Is dat zo?” lacht Myrthe.

“Ja, en als je die venkel heel dun snijdt kun je er een salade van maken, met sinaasappeldressing. Dat is heel lekker.”

Mijn hoofd gaat heel snel ineens. De moeder van Lotte heeft geiten die kaas en melk produceren, en een kruidentuin, niet ver hiervandaan. Het decorteam van de musical is klaar met het decor en heeft nu veel vrije tijd. De zorgboerderij heeft een grote gemeenschappelijke keuken.

“Een pop-uprestaurant”, zeg ik.

“Wat?” Myrthe heeft mijn gedachtes natuurlijk niet gehoord.

“Blijven deze groentes nog even goed, denk je?”

“Ja, zeker, in ieder geval alle harde groentes, nog weken. Als we ze hier koel en donker bewaren.”

Ik hol naar papa om hem over mijn plan te vertellen. Een pop-up, een eenmalig restaurant, om wat geld te verdienen voor de zorgboerderij. Als we lange tafels neerzetten in de oude stal, en mensen uitnodigen, die allemaal betalen voor een heerlijke vegetarische maaltijd, dan kan het een groot succes worden.

Hij luistert en kijkt bezorgd. “Wils, ik weet het niet. Er zijn mensen die het geld veel harder nodig hebben. Er is oorlog.”

“Juist dan! Dan is dat het toch? Dan doen we toch een benefietavond?”

Hij schudt lachend met zijn hoofd. “Je bent gek, Wils. Ik zal erover nadenken. Dit wordt een logistieke nachtmerrie, dat snap je, toch?”

“Nou en!” zeg ik.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!