Dagboek van Willeke: “Ik heb het verzwegen omdat ik helemaal geen kans maak”

Dinsdag

Lotte en ik liggen in de namiddagzon in het lange gras op het erf van haar moeder. Bambi gelooft niet in maaien, dat is slecht voor de biodiversiteit. De bestuivers vinden het fijn als er hoog gras is met allerlei wildbloemen ertussen. Ik vind het ook fijn. Ik concentreer me op de grond onder me en de bomen boven me om niet naar Lotte te hoeven luisteren. Ze is mijn allerbeste vriendinnetje, maar ik ben al een tijdje tegen haar aan het liegen.

Lotte laat op haar telefoon de website zien van een opleiding in Utrecht, een universitaire opleiding over duurzaamheid. Ze vertelt dat er streng wordt geselecteerd aan de poort, maar dat ze met haar cijfers vast geen problemen gaat hebben, tegen de tijd dat we van school gaan.

“Dat is nog lang niet,” snauw ik haar toe. Ze kijkt beteuterd, hijst zich van het gras en loopt haar huis in. Ze begrijpt niet waarom ik boos ben. Ze probeert me alleen maar te enthousiasmeren voor onze toekomst en ze wil dat ik ook probeer deze opleiding binnen te komen. Wat ze niet weet, omdat ik het voor haar heb verzwegen, is dat ik helemaal geen kans maak omdat mijn cijfers zo slecht zijn. Er bestaat zelfs een kans dat ik niet over ga dit jaar. Ik kan het niet tegen haar zeggen. Wij waren altijd de meisjes die ons best deden. Zij heeft ook duizend dingen te doen, en toch hebben haar schoolprestaties er niet onder geleden. Dus ze zou het niet begrijpen.

Ook ik sta op en ik loop achter Lotte aan. Ik zeg sorry, en dat ik niet weet waarom ik chagrijnig ben. Dat ik waarschijnlijk gewoon ongesteld moet worden. Zo makkelijk is het om te liegen, snap je? En als je het blijft doen, wordt het steeds makkelijker.

Woensdag

Ik word wakker van het geluid van een email. Wie mailt er nou in de meivakantie? Het is de geschiedenisdocent, die ook onze klassenmentor is.

‘Beste allemaal,

Ik hoop dat jullie genieten van het mooie weer, en dat jullie vanavond even extra aandacht besteden aan onze vaderlandse geschiedenis. Helaas heb ik slecht nieuws: sommigen van jullie staan er niet zo goed voor. Ik heb bedacht dat het fijn is om vóór de toetsweek een extra ouderavond in te lassen, en niet te wachten tot de rapporten er zijn. Dan kan ik rustig met de ouders en voogden bespreken dat er in de komende weken echt aangepoot moet worden. Jullie ouders kunnen vanmiddag een mailtje verwachten.’

Tegen het einde van de mail ben ik kotsmisselijk. Nee, nee, nee. Mama mag onder geen beding naar die ouderavond.

Die dag onderneem ik niets. Ik hang rond in de keuken, zeg tegen mama dat ik me niet lekker voel, blijf bij haar in de buurt. Ze mag die email niet openen. Als ze op de bank zit met haar iPad zit ik zo onopvallend mogelijk achter haar, aan de keukentafel. Ze krijgt soms een mail, maar het is reclame, of een mail van haar werk.

Na een tijdje begint ze in slaap te vallen, met Titia in haar armen. Ze hebben een slapeloze nacht gehad. Als ze bijna echt in slaap is, til ik Titia van haar af en zeg ik zachtjes: “Ik leg Tiet in haar bedje, blijf jij maar liggen.”

Mama doet één oog open. “Mmhm, dank Wils.” Ze slaapt meteen weer verder. Terwijl ik met Titia wegloop gris ik de iPad mee.

Nog geen tien minuten later komt de email binnen. Snel schrijf ik namens mijn moeder een mail terug. ‘Helaas, door de baby en werk kan ze niet naar de ouderavond komen, maar bij de volgende is ze er weer bij. Met vriendelijke groet, Manon.’

Daarna wis ik beide emails uit mama’s inbox. Met bonzend hart leg ik de iPad weer bij haar op de bank.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!