Dagboek van Willeke: “Ik kijk Willem aan terwijl hij goedkeurend naar me glimlacht”

Donderdag 16 februari

Tot mijn grote verbazing heb ik plezier in het geschiedenisproject dat ik met Benny maak. Vorig jaar moest ik dezelfde opdracht doen en gooide ik er met de pet naar - deze keer laat ik dat niet nog een keer gebeuren en koos ik een onderwerp waar ik echt blij van word. De opdracht is om een museumzaal te ontwerpen over een tijdperk uit de Nederlandse geschiedenis. Het mag alles zijn, dus wij maken een zaal over de jaren 70. Het is interessant om over de jaren 70 te lezen, hoe activistisch jonge mensen waren. Ik dacht altijd dat wij dat zo’n beetje hadden uitgevonden. Ik sleep een foto van een woonprotest uit die tijd in mijn onderzoeksmapje - ‘geen woning, geen kroning’ staat er op een spandoek.

Dan krijg ik een appje van Willem, de vader van mijn oppaskind. Mijn hart maakt een sprongetje. Even stel ik me voor dat hij me gewoon zomaar appt, om te vragen hoe het gaat, maar het is een appje over werk: Ha W, jij toevallig zondagmiddag beschikbaar? Olijf wordt 3 en we hebben een paar kindjes over de vloer. Zijn er zelf ook bij, maar extra handen altijd fijn. Zeker zulke competente handen :)

Zulke competente handen. Dat had hij niet hoeven sturen en is zeker geen zakelijke opmerking. Zou hij er iets mee bedoelen? Er komt nog een appje binnen van hem:

En je krijgt natuurlijk zo veel Frozen-taart als je wil!

Zondag 19 februari

Olivia’s partijtje is (ongetwijfeld tot smaakvolle Simone’s afgrijzen) versierd in knalblauw Disneythema. Ze draagt haar dunne haartjes in een vlecht en struikelt steeds over haar iets te lange prinsessenjurk. De feestgangers zijn nog te klein om echt aan georganiseerde activiteiten te doen, maar we proberen er nog wat van te maken, met een eenvoudig balspel en een feestelijk taartmoment.

Als de lol er voor de meeste kindjes al af is en het dreinen bij sommigen al is begonnen, zet ik muziek aan en probeer de kleuters een dansje te leren. Terwijl ik met mijn armen in de lucht zwaai voel ik de ogen van Willem bijna fysiek op mijn lichaam. Ik kijk hem aan en hij zit goedkeurend te glimlachen aan de keukentafel.

Als team werken we samen de ouders en kinderen de deur uit. Extra kundig, extra liefdevol stop ik armpjes in winterjassen en veeg ik snottebellen af. Ik geniet als ik een van de moeders tegen Willem hoor zeggen dat ik zo’n goede oppas ben, en hem dan hoor zeggen: “Ze is de beste.”

Simone gaat met de gasten mee de deur uit om Thais te halen voor het avondeten. Willem en ik blijven achter met de ruïnes van het feestje en ik haast me om speelgoed van de grond te rapen.

“Nee joh, kom even rustig zitten”, zegt hij, en zelf gaat hij onderuitgezakt op de bank zitten met een biertje. Ik ga zitten op de stoel die het verst weg van hem is. Zijn aanwezigheid maakt me nerveus, scherp, het lijkt wel alsof ik alles door een loep zie - het veegje blauw taartglazuur op zijn witte overhemd, zijn ongeschoren zondagsbaardje, zijn arm die zich over de lengte van de bankleuning uitstrekt.

Ik vertel hem over mijn schoolproject en over de jaren 70. Dan stop ik, verontschuldig me. “Jij weet vast al alles daarover”, zeg ik. Hij lacht een volle, oprechte lach. “Zo oud ben ik nou ook weer niet, Willeke. Ik heb de jaren 70 niet meegemaakt. Ik ben van 1981.”

“Ik noemde je helemaal niet oud, hoor”, zeg ik. Als ik naar hem kijk vind ik hem ook niet oud, helemaal niet. Hij is een soort jongen, maar dan een jongen die alles al weet.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!