Dagboek van Willeke: “Ik kus Micha zacht op zijn koude mond”

Vrijdag

Ondanks de strakblauwe lucht is het nog koud in de ochtend. Mama heeft me bij school afgezet in de auto en ik sta nu rillend te wachten op de bus naar het repetitieweekend. De andere meiden staan dichtbij me, we houden elkaar warm. De jongens zijn elkaars tassen aan het leegschudden op de grond. Ik kijk hoe Micha een kleine jongen van het orkest helpt om zijn spullen weer bij elkaar te rapen. Even kijkt hij ook naar mij, en we lachen naar elkaar. Met elke minuut ben ik vastberadener om hem dit weekend te vertellen wat ik voel.

Zodra we aankomen bij het hostel beginnen de repetities. We krijgen geen seconde vrije tijd - morgen en zondag moeten we twee keer proberen de hele musical foutloos te spelen. We passen onze kostuums, repeteren met het koor en het orkest, nemen onze danspasjes door tot we afgepeigerd zijn. Na het eten zie ik het toneelgroepje overleggen in de gang. We waren van plan om vannacht als de docenten sliepen over te lopen en een klein feestje te bouwen, maar iedereen is doodop. Elvira was al tijdens het eten aan het knikkebollen. Iedereen is het ermee eens: morgen.

Zaterdag

De dag begint weer vroeg, met ochtendgymnastiek. De lerares Frans die mee is als chaperonne heeft er speciaal een aerobicspakje voor aangetrokken. We nemen nog één keer alle nummers door bij de piano, en dan spelen we voor het eerst de hele musical. We repeteren voor het eerst in kostuum. Micha ziet er zo knap uit in zijn pilotenuniform, en ook ik voel me mooi en sierlijk in de dansschoentjes met hakken die ik de hele voorstelling draag. De musical duurt eeuwig, omdat nog niet alles soepel loopt, maar we bereiken tegen de avond toch echt het laatste nummer. Als we daarna weer in onze eigen kleren aan de lange eettafels zitten komt Micha naast me zitten. Zijn wangen zijn nog rood van de inspanning maar hij is energiek en komt met een plan. We gaan na het eten een kampvuur bouwen. Achter het gebouw is een veldje dat omringd is door bomen, en de docenten vinden het goed zolang we het vuur netjes met stenen afbakenen.

Aan het kampvuur voel ik me stil en tevreden. Ik zit weer naast Micha. De gloed van het vuur en van de lange dag verwarmen me. De docenten zitten rond hun eigen vuur, een eind verderop, dus Julia van het dansteam deelt een heupflacon rond. Ik neem een klein slokje en vind het heel vies, maar het brandt lekker vanbinnen. Ik wrijf in mijn handen en dan pakt Micha ze. Hij wrijft ze voor me warm. Ik let op of iemand in ons kringetje het raar vindt, maar iedereen is met andere gesprekken en kaartspelletjes bezig. Ik sluit mijn ogen. Nu weet ik het zeker. Micha is ook verliefd op mij. Ik vraag hem zachtjes of hij even wil wandelen, ik wil even praten. We staan op, en Micha zegt tegen de rest van de groep dat we naar binnen gaan om wat extra frisdrank te halen. Een paar jongens joelen, maar Micha lacht erom en loopt achter me aan.

“Waar wilde je over praten?” vraagt hij zodra we weer binnen zijn. “Is alles oké thuis?”

“Ja, het gaat ergens anders over.” Ik val stil en besef dat ik helemaal niet weet hoe ik dit moet zeggen. “Over ons… eh, over het fietsenhok.”

Hij kijkt me verward aan. “Fietsenhok?”

Ik denk dat het beter is om niets te zeggen en de drank van Julia maakt me roekeloos. Ik kus hem op zijn koude mond. Hij kust me niet terug, maar pakt me bij mijn bovenarmen en duwt me zachtjes van hem af.

“Wils, ik vind je heel lief, maar…”

“Oh, shit. Oh nee. Sorry,” zeg ik.

“Nee, ik sorry, ik heb je misschien het verkeerde idee gegeven. Noura is al een paar maanden mijn vriendinnetje,” zegt hij. “Toen ik je kuste was ik nog niet met haar.”

“Waarom heb je niet-”

“Ze mag niet echt dingen met jongens, van haar familie. Vandaar. Sorry, ik weet dat we elkaar alles vertellen.”

Ik schaam me zo dat ik er kippenvel van krijg. Ik wil naar huis.

“Maar wij zijn oké, toch Wils? Vrienden?”

“Ja,” zeg ik. “Oke.”

Meer lezen van Willeke? Dat kan hier!