Dagboek van Willeke: “Ik lijk wel gemaakt van snot en tranen”

Zaterdag

“Laat me met rust Willeke. Als je nog een keer belt, blokkeer ik je. Ga lekker je andere vriendje bellen. Ik ben al kapot. Ik hoef niks meer met je te bespreken.”

Ik lees de laatste berichten die ik van Floris heb gekregen. Ik haal mijn neus op maar het helpt niet. Ik lijk wel gemaakt van snot en tranen. Wat ben ik naïef geweest. Ik dacht dat hij het allemaal niet meende, dat hij het niet écht uitmaakte, dat hij me er niet echt van beschuldigde vreemd te gaan. Maar hij meent het. Hij is woedend en verdrietig en hij wil niet meer mijn vriendje zijn. Ik heb me laten afleiden door de dood van oom Jaap, en door de musical, en ik heb niet genoeg mijn best gedaan om Floris terug te winnen. Ik denk met pijn in mijn buik terug aan onze vakantie, zijn vader die mij “schoondochtertje” noemt, Floris die mijn moeder ook nu nog bijna dagelijks appt alsof ze vriendinnen zijn. Zij weet het nog niet. Hoe ga ik het iedereen vertellen? We waren het verliefde stelletje, we waren altijd bij elkaar thuis, we waren bijna familie.

Ik lig op mijn rug en luister een tijdje naar mijn eigen gedachten. Ik huil nauwelijks omdat ik Floris mis, merk ik. Ik huil om de reputatieschade, hoe pijnlijk het straks wordt om toe te geven dat ik mijn relatie heb verpest. Om alle fijne uren die we hadden en dat die nu verspild zijn. En ik huil om zijn beschuldiging, die door mijn hoofd blijft spoken. Dat ik veel te close ben met Micha.

Wat zou Micha nu doen? Gisteren bij de repetitie was hij uitgelaten blij, hij tilde me tijdens een dansnummer zo enthousiast op dat ik bijna over zijn schouder kieperde. Hij verheugt zich op het repetitieweekend, dat ineens heel erg dichtbij is. Hij zei dat het een echt keetweekend ging worden. Met kampvuren en ’s nachts overlopen en ’s ochtends heel vroeg repeteren, hoe moe we ook zijn. Ondanks alles ging ik me ook verheugen toen hij dat zei, en ook nu ik eraan terugdenk lig ik naar mijn plafond te lachen.

Nee, niet lachen. Mijn relatie is voorbij. Ik voel me vreselijk. Ik denk aan Floris en heb medelijden met hem, en ik heb medelijden met mezelf, en Jaap is dood en alles is ellendig en ik heb geen Floris meer om me te troosten. En ik denk aan alle keren dat we ruzie hadden en ik wil weer huilen, maar ik kan niet meer huilen want ik lig als een idioot te glimlachen. Want ik heb vlinders in mijn buik.

Ik denk niet aan Floris, maar aan Micha die struikelt over zijn tekst. Micha die mijn lange berichten beantwoordt met nog langere berichten. Micha die een arm om me heen legde zelfs toen ik bijna moest overgeven. Micha die ik kan bellen als het slecht gaat. Micha die houdt van kunst en van boeken en van musicals en die mijn klimaatclubje niet stom vindt. Micha met de donkere krullen. Micha die me alweer een eeuwigheid geleden kuste in het fietsenhok.

Ik lig zo lang te piekeren dat ik niet doorheb dat het donker is geworden in mijn kamer. Ik besef iets dat ik al heel erg lang niet heb willen beseffen. Het is niet “zomaar” uitgegaan met Floris. We zijn niet “uit elkaar gegroeid.” Ik ben verliefd op iemand anders. Misschien wel al maanden. Op een van mijn beste vrienden.

Ik ben in de war en verdrietig en blij tegelijk. Ik loop over. Ik moet dit aan iemand vertellen. Zonder plan loop ik naar de keuken, waar Robbert natuurlijk niet is, die zit in Amsterdam. Ik vind alleen Boy, die staat te koken.

“Mama is uit eten,” zegt hij. “Filmavondje? Het is jouw beurt om te kiezen.”

“Gezellig,” zeg ik. Het Grote Besef moet nog maar even een geheim blijven. Het is bijna repetitieweekend. Misschien vertel ik het Micha dan wel. Alleen al van de gedachte kan ik mijn gezicht niet stilhouden.

“Wat zit jij een guitige bek te trekken? Je gaat vast weer zo’n wijvenfilm uitkiezen,” zegt Boy.

“Zéker,” zeg ik. “Ik ben nou eenmaal een romanticus.”

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!