Dagboek van Willeke: “Ik schrik als ik zijn gezicht zie, dat er zo zichtbaar ziek uitziet”

Donderdag

In de auto al begin ik spijt te krijgen van mijn beslissing om mee te gaan naar oom Jaap. Hij ligt op sterven, maar wat betekent dat? Ik zie iets voor me uit de middeleeuwen, oom Jaap die bedekt is met bulten, mensen in zwart gehuld om hem heen, een kar die hem komt halen om hem naar een massagraf te brengen. Als Anja de deur opendoet, ben ik nog zenuwachtiger. Wat zeg je tegen iemand die haar man snel gaat verliezen? Ik wil mama’s hand pakken, maar ik doe het niet. Ik ben geen klein kind. Bovendien zou ik eigenlijk háár moeten troosten.

De woonkamer waar Jaap ligt is gelukkig helemaal niet eng, maar schoon en licht. Ik schrik pas echt als ik zijn gezicht zie, dat er zo zichtbaar ziek uitziet, bleek en ingevallen, zijn ogen raar diep in zijn kassen. Hij lacht als we binnenkomen en dat lucht weer op. Hij mag dan niet lang meer hebben, maar het gaat nu nog even oké met hem. Mama houdt zonder aarzelen zijn hand vast, dus durf ik ook even zijn dunne pols aan te raken.

Ik vertel honderduit over mezelf, over school en de musical, en ik weet dat Jaap dol is op dit soort creatieve dingen. Nog voordat hij het zegt, besef ik dat hij de première niet zal halen.

Als we die middag weer thuis zijn, balanceer ik mijn telefoon in het raamkozijn en neem ik een video van mijn solo op. Ik doe zelfs het dansje dat erbij hoort. Ik stuur het filmpje naar oom Jaap, met het onderschrift: exclusieve voorpremière!

Hij stuurt terug: Prachtig. Je bent voor het podium gemaakt!

Vrijdag

Na de repetitie staan we voor school. Het is een zachte avond, en we zijn nog lang niet klaar om naar huis te gaan. Noura staat ongeduldig met haar armen over elkaar heen.

“Kunnen we echt niet bij jou, Jeroen? Was gezellig vorige keer.”

“Nee, m’n pa is gewoon thuis dit weekend. Moet echt bij iemand anders.”

Ze rolt met haar ogen en steekt haar donkere krullen op met een haarklem. “Miech”, zegt ze, “mag ik straks bij jou achterop? Ik heb een lekke band.”

Miech? Sinds wanneer wordt Micha ‘Miech’ genoemd? En bovendien, waarom moet Noura eigenlijk altijd mee chillen? Ze zit niet eens in het toneelgroepje, ze stuurt het dansteam aan. Kan ze niet met haar dansmeiden ergens anders heen? Ik zit zo geërgerd te mijmeren dat ik een tijdje lang niet besef dat Micha het tegen mij heeft.

“Wils, zijn jouw moeder en haar vriend niet een weekendje weg? We kunnen toch wel bij jou? We maken er geen rommel van, beloofd.” Hij lacht en legt een hand op mijn schouder. Ik heb duizend redenen om nee te zeggen, maar hij kijkt me smekend aan en ik zeg aarzelend ja.

Een uur later zitten we in onze woonkamer, waar alles er ineens ontzettend breekbaar uitziet. Ik zet bij wijze van asbak een schaaltje op de tuintafel. Ik hoop dat mensen begrijpen dat ze niet binnen mogen roken zonder dat ik het moet zeggen, maar vooralsnog gedraagt iedereen zich netjes, en het bier dat de broer van Jeroen heeft gehaald wordt niet in een bizar tempo gedronken.

Als de bel gaat, kijk ik om me heen. Iedereen van de toneelgroep is er, ze hebben toch hopelijk niet nog meer mensen uitgenodigd? Ik doe open en het is Floris. Ik besef ineens dat hij vanavond zou komen logeren. Hij kijkt over mijn schouder naar het feestje in de woonkamer.

“Ik dacht dat we een film gingen kijken”, zegt hij bedrukt.

“Nou”, zeg ik gemaakt opgewekt, “ik dacht, je vindt het vast nog leuker om mijn toneelvrienden te leren kennen.”

“Was je vergeten dat ik zou komen?”

“Nee, natuurlijk niet”, zeg ik snel. “Dit is gewoon spontaan gebeurd.”

Even denk ik dat hij boos gaat worden, dat hij niet eens binnen zal komen. Maar hij zet met een zucht zijn rugzak op de grond en zegt: “Oké, Wils. Het wordt vast gezellig.”

Ik hoop het ook. Waarom is het zo moeilijk om Floris te combineren met de rest van mijn leven?