Dagboek van Willeke: “Ik trek de trui van Willem aan en ga in zijn bed liggen”

Vrijdag 17 maart

Het is maar goed dat het nog steeds niet echt lente is, want ik moet binnen zitten en lezen voor mijn lijst totdat ik vanavond naar mijn oppasadresje ga. Ik heb Lolita gekozen voor Engels. De docent was enthousiast, omdat er zo veel moeilijke woorden in staan. Ik heb het boek gekozen omdat het verhaal me aansprak - een oudere man, een intellectueel uit Europa, wordt verliefd op de twaalfjarige dochter van zijn Amerikaanse hospita.

Het boek is spannend en het Engels is erg mooi, al moet ik me soms door lange kronkelende zinnen worstelen. Toch stelt het me teleur. Humbert en Lolita zijn geen gelijken, hij waardeert haar niet om haar inhoud, maar om het simpele feit dat zij een kind is. En hij beschrijft zijn liefde voor haar als een ziekte, een vloek. Is dat echt zo? Is zij niet ook verliefd op hem? Aan haar muur hangt een poster van een acteur die op Humbert lijkt, en ze daagt hem uit, flirt met hem. Of is dat alleen om haar moeder te pesten?

Is een meisje echt nog een ‘kind’ als ze al vriendjes heeft gehad, als ze al alles weet en simpelweg niet geïnteresseerd is in jongens van haar eigen leeftijd? Ik denk terug aan al dat gedoe van vorig jaar, met Floris en met Micha, en ze komen ineens op me over als jongetjes. Zo onvolwassen, zo met hun eigen driften en onzekerheden bezig.

Een oudere man weet wat er belangrijk is in het leven. Een oudere man weet hoe hij voor een ander moet zorgen. Kijk naar Willem, bijvoorbeeld. Hij is zo lief voor zijn dochtertje. En hij houdt het maar uit met die kille vrouw van hem, terwijl iedereen kan zien dat ze al lang niet meer verliefd zijn. Hij is dus bereid om veel op te offeren voor een ander.

Die avond sta ik met bonzend hart voor de deur bij Willem en Simone. Als de deur open gaat is zij het, niet hij, en ik kan mijn teleurstelling nauwelijks verbergen.

“Ze ligt er al in, ze was een beetje ziekig”, zegt Simone, en ze rommelt wat in haar tas, kijkt me niet aan. Ik probeer langs haar heen de kamer in te kijken of Willem daar is.

“Willem is even de auto aan het halen”, zegt ze, alsof ze mijn gedachten kan lezen. Ik kijk geschrokken naar haar porseleinen damesgezicht en probeer te ontwarren of ze iets doorheeft. Zou hij met haar over mij hebben gepraat? Zou ze jaloers zijn, zou ze doorhebben wat voor klik hij met mij heeft?

Als ze de deur achter zich dichttrekt, sta ik even stil in het lege huis. Geen geluid uit Olivia’s kamer. Weer loop ik automatisch naar waar ik niet heen mag. Hun kamer.

Een groot wit bed is netjes opgemaakt met donkerblauw beddengoed. Een hele wand van de kamer is bedekt met twee witte kledingkasten. Ik laat mijn hand over haar blouses gaan, haar jurken. Ik hou een zomerjurk voor mijn lichaam en hang hem dan zorgvuldig terug.

Dan trek ik zijn kast open. Winterse truien, een hele stapel. Ik betast ze allemaal tot ik de zachtste heb gevonden. Ik trek de trui aan over mijn kleren en ruik aan de hals zijn aftershave, de geur van zijn huid. Het duizelt me. Ik ga zitten op de rand van het bed - het is zijn kant, op het nachtkastje ligt zijn sporthorloge. Ik ril van verlangen en verdriet, zo onbereikbaar is hij terwijl ik zo dichtbij hem ben.

Ik sla het dekbed open en ga op zijn kussen liggen. Ik barst in huilen uit.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!