Dagboek van Willeke: “Ik voel me sexy en alsof ik alles durf”

Vrijdag 31 maart

Ik sla mijn armen voor mijn buik en kijk met een schuin oog naar de spiegel. “Ik weet het niet, hoor”, zeg ik. Amy, Phoebe’s beste vriendin, bekijkt me van top tot teen. Het is haar zwarte jumpsuit waar ik me in heb gewurmd, met een diep decolleté, een hartvormige opening bij de navel, en een blote rug waar een ingewikkelde constructie van veters de boel bijeen snoert.

“Ik voel me een mandarijn in een netje”, zeg ik.

“Hou op, je ziet er prachtig uit. Vijf jaar ouder dan toen je hier binnenliep.” Op de grond ligt mijn gestreepte T-shirt er afgewezen uit te zien. Amy heeft een ienieminie kort jurkje aan, babyroze met pofmouwtjes en enorme zwarte platformlaarzen met angstaanjagende metalen gespen. Phoebe draagt een zilveren bikinitopje boven een grote legergroene broek met overal zakken. Boven de afgezakte broek steekt haar string uit, en in haar navel schittert een piercing: een spin met rode steentjes als ogen.

“Ik dacht”, zeg ik voorzichtig, “dat we gewoon naar de club zouden gaan.”

“Lieverd, je hebt geen ID, dus daar kom je toch niet binnen. En bovendien gaan de feestjes van Raaf veel harder dan de club. Betere muziek ook.”

“En je hoeft niks mee naar binnen te smokkelen.” Phoebe wiebelt met haar wenkbrauwen.

We fietsen een eeuwigheid langs de randen van donker Amsterdam, dat meer viaducten en verlaten rotondes blijkt te hebben dan ik dacht. Dan komen we aan bij een vervallen kantoorgebouw. Van buitenaf kun je al zien dat er een feest op de vijfde verdieping is.

“Raaf woont hier?” vraag ik.

“Hij beheert het”, zegt Amy, “antikraak.” Ze haalt haar vape tevoorschijn. Ze blaast rook uit die naar suikerspin ruikt en belt iemand op. We worden beneden opgehaald en mee naar boven genomen. De ruimte is enorm en interessant ingericht. Iemand heeft er een oude bar neergezet, in de hoek is een nest van grote kussens, en er is een verhoogd podium dat als dansvloer wordt gebruikt. Het is druk, er wordt binnen gerookt. Tevreden merk ik op dat ik de jongste ben. Ik voel me verder dan mijn klasgenoten, die als ze geluk hebben halve liters zitten te drinken onder een brug.

We worden uitgebreid omhelsd door een lange, magere jongen, het zal Raaf zijn, en hij haalt een wit envelopje tevoorschijn. Ik doe alsof ik het normaal vind. Hij schudt kristallen uit het envelopje op de bar, en de meiden bukken om ze op te snuiven door afgeknipte rietjes.

“Ik dacht dat je MDMA moest likken”, zeg ik tegen Phoebe.

Ze lacht, zegt tegen Raaf: “Wat een schatje, hè? Nog helemaal groen.”

“Helemaal niet”, zeg ik. Ook ik buig om de kristallen op te snuiven. Het doet vreselijk pijn aan mijn neus, ze zijn hard en bitter.

“Lieverd, pas je op”, zegt Amy, “het is keta, geen snoep.”

“Keta? Ketamine bedoel je?” Het paardenverdovingsmiddel waar al die krantenartikelen over gaan? Maar ik kan het niet vragen, ze zijn naar de dansvloer. Ik dans met ze op vreemde, opzwepende muziek. Ik voel me goed in mijn jumpsuit, ik voel me sexy en alsof ik alles durf.

Later, hoe veel weet ik niet, probeer ik iets tegen Phoebe te zeggen, maar ze verstaat me niet, en ik besef dat ik onzin uitkraam, mijn mond werkt niet. Mijn knieën voelen plotseling alsof ze vloeibaar zijn, en met bibberende benen loop ik naar het kussennest.

Ik val erin, struikelend, bijna op een jongen die nog net op tijd opstaat. Het lukt me niet om rechtop te zitten en het zwart drukt op mijn ogen. Ik voel dat ik word omgedraaid door twee handen. Het laatste wat ik zie is een spin met rode ogen.

Meer lezen van Willleke? Dat kan hier!